„Intryga i miłość” Schillera to tragedia w całym tego słowa znaczeniu. Jest to utwór, w którym od samego początku czytelnikowi towarzyszy przeświadczenie, że cała historia nie skończy się źle, tylko gorzej. Sama fabuła jest trywialna i stara jak uwarunkowania społeczne. Dwójka młodych ludzi, wielka miłość – mogłoby być tak pięknie...Ale on jest arystokratą, a ona to mieszczka, córka nadwornego muzyka. Że mezalians – to jedno, ale że „miłostka” komplikuje plany szanownego pana ojca sentymentalnego młodzieńca – to jest dopiero prawdziwy powód, dla którego trzeba zabić tę miłość. A że jest więcej zainteresowanych rozdzieleniem zakochanych, niczym lokomotywa rusza grubego kalibru mechanizm intryg, które oplątując młodzież, pęta także intrygantów. I przyznam, że jest w tym dramacie dużo okrucieństwa i przemocy psychicznej. Naiwna młodość nie ma szans w starciu z dojrzałą, wyrafinowaną przebiegłością. Ale starsze pokolenie może się rozbić o rafy bezkompromisowości młodych. Jedni się nurzają w mętach, drudzy wspinają się na szczyty prawości. A finał? Szekspir dał jasne wytyczne, jak się takie historie kończy, Schiller był pilnym uczniem…

„Intryga i miłość” Schillera to tragedia w całym tego słowa znaczeniu. Jest to utwór, w którym od samego początku czytelnikowi towarzyszy przeświadczenie, że cała historia nie skończy się źle, tylko gorzej. Sama fabuła jest trywialna i stara jak uwarunkowania społeczne. Dwójka młodych ludzi, wielka miłość – mogłoby być tak pięknie...Ale on jest arystokratą, a ona to...