Erich von Däniken jest jak Fox Mulder – on chce wierzyć. Wierzyć w to, że w dawnych czasach naszą planetę odwiedziły pozaziemskie istoty, które stworzyły ludzi poprzez manipulacje przy kodzie genetycznym ziemskich zwierząt. Owi bogowie nauczyli starożytne cywilizacje pisma, podstaw higieny, uprawy zbóż, obróbki metali – w ogóle wszystkiego, po czym zabrali się z powrotem w drogę do gwiazd, zostawiając nas samych sobie z uśpioną wiedzą, jak kiedyś podążyć ich śladem.

Nie cierpię fanatyzmu pod każdą postacią, a dla mnie von Däniken jest fanatykiem własnych przemyśleń. W dodatku jest tak przekonany o słuszności swoich fantastycznych wyjaśnień, że z góry neguje wszystkie teorie naukowe. Ta buta mocno przebija z jego pisaniny i już na wstępie powoduje, że jestem negatywnie nastawiona dla rewelacji prezentowanych przez tego człowieka.

Bynajmniej nie twierdzę, że momentami pan von Däniken nie ma słuszności. W końcu naprawdę niewiele wiemy o przeszłości, a to, co odkrywamy, interpretujemy zgodnie z dzisiejszym stanem wiedzy i teraźniejszą świadomością. Jest wiele mitów, które zdają się być wspólne dla wszystkich cywilizacji, jakie kiedykolwiek istniały na Ziemi, ale tradycja ustana ma to do siebie, że z igły robi widły. Dlatego osobiście daleka jestem od interpretowania wprost rzeczy, które zostały spisane po wiekach przekazywania ich w formie gawęd. Na pewno jest w nich ukryte jądro prawdy, ale plew wokół niego mnóstwo.

Erich von Däniken zgrabnie manipuluje przytaczanymi przez siebie fragmentami starożytnych pism. Wybiera to, co potwierdza jego historie o kosmicznych bogach. Ok, sama oglądając zabytki dawnych cywilizacji, czytając o dawnych wierzeniach i mitach, mam jednoznaczne skojarzenia ze statkami kosmicznymi i kosmitami. Ale tłumaczenie wszelkich tajemniczych tajemnic interwencją przybyszów z kosmosu mierzi mnie. Inna sprawa, że skoro przez kosmitów zostaliśmy stworzeni, to albo ich bardzo rozczarowaliśmy, albo szlag ich trafił, albo znaleźli sobie nową zabawkę, skoro oni tu jakoś nie wracają (choć niektórzy twierdzą inaczej).

Uważam jednak, że tacy ludzie jak autor „Z powrotem do gwiazd” są bardzo potrzebni, bo wybijają naukowców z rutyny i zadając niewygodne pytania, zmuszają do szukania nowych wyjaśnień. Niniejsza publikacja, wydana po raz pierwszy w roku 1969, ma pewną niewątpliwą zaletę: autor serwuje nam nowinki naukowe ze swoich czasów i raczy nas prognozami na przyszłość – ciekawie wygląda ta pocztówka z przeszłości oglądana 45 lat później. Mimo ogromnego postępu w nauce jednak nie jesteśmy w stanie prognozować kierunków rozwoju naszej cywilizacji. Kosmos wciąż jest dla nas wielką zagadką, a kolonizacja nowych planet wciąż jest pieśnią przyszłości. Ja tam wciąż jestem nieprzekonana do teorii von Dänikena, ale sobie poczytam jeszcze inne jego publikacje, bo niektóre z przytaczanych przez niego przykładów są fascynujące mimo swojego poniekąd propagandowego wydźwięku.

Erich von Däniken jest jak Fox Mulder – on chce wierzyć. Wierzyć w to, że w dawnych czasach naszą planetę odwiedziły pozaziemskie istoty, które stworzyły ludzi poprzez manipulacje przy kodzie genetycznym ziemskich zwierząt. Owi bogowie nauczyli starożytne cywilizacje pisma, podstaw higieny, uprawy zbóż, obróbki metali – w ogóle wszystkiego, po czym zabrali się z powrotem w...