To wielka powieść o uczuciach ludzkich i zarazem hołd dla dzieł Szekspira.

Bardzo poruszyły mnie wszystkie sceny z udziałem Leniny. Były jednocześnie, i komiczne, i przerażające.

Doceniam ukazanie w powieści do czego można sprowadzić dążenie człowieka do szczęścia. Ale w trakcie czytania czułam wewnętrzny bunt.

Jak można pomyśleć że szczęście można uzyskać dzięki wspólności, stabilności i identycznosci? Jak można tworzyć społeczeństwo, od początku, genetycznie przydzielone do określonych kast? Jak można przeciwstawiać sobie uczucie twórczego niepokoju z bezmyślnym błogostanem??

Mój bunt wynika z wiary, że sensem naszego życia jest poszukiwanie szczęścia. Myślę jednak, że nie istnieje coś takiego jak szczęśliwe społeczeństwo. Szczęśliwy może być tylko pojedynczy człowiek i to nie na wieczność, ale w odpowiednich warunkach czasu i życia.

Myślę także, że nie ma co za dużo rwać szat nad kondycją ludzkości i truć się antyutopiami. Podstawowe uczucia przynależne człowiekowi - czyli miłość, nienawiść, radość, gniew, smutek, cierpienie, potrzeba wolności itp.- będą istnieć i istnieją w człowieku, niezależnie od tego w co wierzy, co tworzy i do czego dąży. Uczucia te można stłumić całkowicie tylko przez leki, narkotyki, wycięcie mózgu czyli kontrolę fizyczną nad człowiekiem.

Na koniec antidotum: odstawić somę.:)

Bo ludzie są różni, a nie identyczni.
Bo nienawidzimy wspólności, a lubimy własność.
Bo nie rozumiemy stabilności, a uwielbiamy przekraczać normy i nakazy.

Wystarczy, że szczerze spojrzymy na naszą ludzką naturę:).

To wielka powieść o uczuciach ludzkich i zarazem hołd dla dzieł Szekspira.

Bardzo poruszyły mnie wszystkie sceny z udziałem Leniny. Były jednocześnie, i komiczne, i przerażające.

Doceniam ukazanie w powieści do czego można sprowadzić dążenie człowieka do szczęścia. Ale w trakcie czytania czułam wewnętrzny bunt.

Jak można pomyśleć że szczęście można uzyskać dzięki...