Ocena wybitnie autorska i nie uzurpująca sobie praw do obiektywizmu, tym bardziej, że mimo ciągłych jej wpadek, lubię Rosję, jej kulturę, sztukę i oczywiście literaturę. A jeżeli książkę pisze osoba, z racji profesji uprawniona do zabrania głosu w sprawie, to nie może być inaczej jak kolorowa laurka, chociaż Klimowicza bardziej kojarzę z polonistyki jako autora "Oświecenia"
Książkę czytałem kilka lat temu, czyli trochę z jej treści się ulotniło, niektóre historie przeleciały tranzytem, ale większość zacumowało na stałe, chociaż historie rzeczywiście są w większości smutne.
Parę historii pokazujących osoby, zupełnie odbiegające od publicznie obowiązujących schematów.
Lew Tołstoj - apologeta życia rodzinnego w swojej twórczości miał mentalność kawalera, a Dostojewski - opisujący rozpad więzi rodzinnych - czuł się najlepiej wśród najbliższych, z żoną i z dziećmi.

Na potwierdzenie Klimowicz przytacza fragmenty notatek w jego dzienniku:

7 maja
Muszę mieć kobietę. Zmysłowość nie daje mi spokoju.

26 czerwca
Dziewki przeszkadzają!

18 lipca
Byłem odrażający, po obiedzie zjedzonym z Niekrasowem, włóczyłem się po Newskim i wpadłem do łaźni. To okropne! To już nie temperament, To nawyk rozpusty.

6 sierpnia
Obrzydliwe. Dziewki, głupia muzyka, dziewki, sztuczny słowik, dziewki, upał, dym z papierosów, dziewki,, ser, dziewki, dziewki, dziewki.

4 września
Nie mogłem się powstrzymać., dałem znak czemuś różowemu, które z oddali wydawało mi się bardzo piękne i otworzyłem drzwi. Przyszła. Nie mogę na nią patrzeć, odpycha mnie, czuję wstręt, nawet nienawidzę, że z jej powodu łamię zasady.

26 września
Wstąpiłem do Wieroczki. Dzięki Bogu nie dała mi.

4 października
Wałęsałem się w ogrodzie z mglistą lubieżną nadzieją złapania kogoś w krzakach. Nic mi tak nie przeszkadza pracować, więc postanowiłem za wszelką cenę wyszukać gdzieś i wziąć sobie na te dwa miesiące jakąś kochankę.

Ocena wybitnie autorska i nie uzurpująca sobie praw do obiektywizmu, tym bardziej, że mimo ciągłych jej wpadek, lubię Rosję, jej kulturę, sztukę i oczywiście literaturę. A jeżeli książkę pisze osoba, z racji profesji uprawniona do zabrania głosu w sprawie, to nie może być inaczej jak kolorowa laurka, chociaż Klimowicza bardziej kojarzę z polonistyki jako autora...

Jako była studentka profesora wydam opinię subiektywną. Fakt, Tadeusz Klimowicz żart ma cięty, sarkazm sabójczy i poczucie humoru dyskusyjne (mi to jak najbardziej odpowiada ;) Praca zasługuje na uzanie ponieważ zbiór materiału jest imponujący, warsztat wybitny oraz ma ona charakter unikatowy. Nigdzie nie znajdziemy podobnych przemyśleń. Dodam tylko, że w Rosji, Tadeusz Klimowicz jest cenionym i znanym autorem, a więc chapeau bas panie profesorze!

Jako była studentka profesora wydam opinię subiektywną. Fakt, Tadeusz Klimowicz żart ma cięty, sarkazm sabójczy i poczucie humoru dyskusyjne (mi to jak najbardziej odpowiada ;) Praca zasługuje na uzanie ponieważ zbiór materiału jest imponujący, warsztat wybitny oraz ma ona charakter unikatowy. Nigdzie nie znajdziemy podobnych przemyśleń. Dodam tylko, że w Rosji, Tadeusz...

Muszę przyznać, że wiedza pana Klimowicza jest doprawdy rozległa. Wiele szczegółów z tej książki jest dla mnie sporym zaskoczeniem. A nie jestem dyletantem. Wielki szacun za wykonaną pracę.
Co innego jednak komentarze do przytaczanych faktów. Ich sarkazm w wielu wypadkach jest co najmniej nieuzasadniony. Ta chęć błyszczenia autora, szkodzi bardziej książce niż pomaga.
Ale z lekturą warto się zapoznać.

Muszę przyznać, że wiedza pana Klimowicza jest doprawdy rozległa. Wiele szczegółów z tej książki jest dla mnie sporym zaskoczeniem. A nie jestem dyletantem. Wielki szacun za wykonaną pracę.
Co innego jednak komentarze do przytaczanych faktów. Ich sarkazm w wielu wypadkach jest co najmniej nieuzasadniony. Ta chęć błyszczenia autora, szkodzi bardziej książce niż pomaga.
Ale...

Mam ambiwalentny stosunek do pracy p. Klimowicza. Chociaż nie, praca sama w sobie zasługuje na pochwałę, dzięki zebraniu ogromnego materiału (dzienniki, wywiady, listy kochanków, ba! nawet listy kochanków kochanków).
Opis książki jednak wydaje się troszkę - delikatnie mówiąc - niezgodny z prawdą:
"Autor, wykazując się błyskotliwym poczuciem humoru, opisuje życie osobiste poszczególnych twórców, nie szczędząc niejednokrotnie sarkastycznych uwag na temat pisarzy i ich muz."
Opisani pisarze faktycznie nie są oszczędzani w uwagach Tadeusza Klimowicza, jednakże te uwagi nie wydają się być szczególnie zabawne (a gdzie tu mówić o 'błyskotliwym poczuciu humoru'; zresztą może zacytuję samego autora: „Lowoczka, gołąbeczku - gruchała podeschnięta już topielica - wróć do domu, kochany, uratuj mnie przed ponownym samobójstwem").
A może po prostu wystarczyłoby nie kierować się epitetem "smutnych" w tytule książki, by po lekturze nie być lekko rozczarowaną.
Reasumując: jest to zbiór 16 quasi-esejów, które wcale nie są smutne. One są po prostu przykre.

Mam ambiwalentny stosunek do pracy p. Klimowicza. Chociaż nie, praca sama w sobie zasługuje na pochwałę, dzięki zebraniu ogromnego materiału (dzienniki, wywiady, listy kochanków, ba! nawet listy kochanków kochanków).
Opis książki jednak wydaje się troszkę - delikatnie mówiąc - niezgodny z prawdą:
"Autor, wykazując się błyskotliwym poczuciem humoru, opisuje życie osobiste...

Książka jest zbiorem szesnastu esejów o życiu uczuciowym wybitnych pisarzy rosyjskich. Zacząłem ją czytać od tuzów. I cóż się dowiedziałem o Dostojewskim: że od razu się oświadczał każdej nowo poznanej kobiecie, że był nałogowym hazardzistą, że miał skłonności sado-masochistyczne, że przez całe życie prawdopodobnie symulował częste ataki epilepsji. No pięknie. A co u Tołstoja? Ano w życiu rodzinnym był potworem, zamienił życie swojej żony w piekło, doprowadził ją do próby samobójczej. Po tych rewelacjach dałem sobie spokój. Co się jeszcze miałem dowiedzieć: że Czechow to babiarz, a Wysocki alkoholik? Mamy tu podaną wiedzę na poziomie magla, tabloidu, serwisu plotkarskiego. Nie chcę wiedzieć takich rzeczy o genialnych twórcach, niech mówią do mnie poprzez swoje dzieła a nie brudy codziennego życia. Na Boga nie róbmyv z geniuszy celebrytów, bo celebryci są znani z tego że są znani, zaś wielcy twórcy niech będą znani poprzez swoje dzieła a nie brudy prywatne.

Książka jest zbiorem szesnastu esejów o życiu uczuciowym wybitnych pisarzy rosyjskich. Zacząłem ją czytać od tuzów. I cóż się dowiedziałem o Dostojewskim: że od razu się oświadczał każdej nowo poznanej kobiecie, że był nałogowym hazardzistą, że miał skłonności sado-masochistyczne, że przez całe życie prawdopodobnie symulował częste ataki epilepsji. No pięknie. A co u...

Bardzo ciekawa książka, z której dowiemy się wiele interesujących faktów z życia pisarzy rosyjskich. Wiadomości o takich miłościach, romansach i romansikach na pewno łatwo nie znajdziemy nawet w wikipedii.Bardzo szczegółowa i na prawdę mówiąca o ich inspiracjach, pierwowzorach, muzach. Ciekawe historie romansów, śmierci, miłości i tragicznego życia. Polecam.

Bardzo ciekawa książka, z której dowiemy się wiele interesujących faktów z życia pisarzy rosyjskich. Wiadomości o takich miłościach, romansach i romansikach na pewno łatwo nie znajdziemy nawet w wikipedii.Bardzo szczegółowa i na prawdę mówiąca o ich inspiracjach, pierwowzorach, muzach. Ciekawe historie romansów, śmierci, miłości i tragicznego życia. Polecam.

Napisana z wielkim polotem książka w zabawny i interesujący sposób przedstawia miłosne dylematy największych rosyjskich pisarzy, poetów, poetek począwszy od A. Puszkina a kończąc na W. Wysockim.

Napisana z wielkim polotem książka w zabawny i interesujący sposób przedstawia miłosne dylematy największych rosyjskich pisarzy, poetów, poetek począwszy od A. Puszkina a kończąc na W. Wysockim.

Żałosne!

Żałosne!