Jedna z pierwszych książek o - zanim przestało to kogokolwiek interesować - dramatycznych losach ludzi pióra w bolszewickiej Rosji: niedrukowanych, prześladowanych, wyrzucanych z kraju, więzionych, mordowanych, ale także zmuszanych do jawnej lub tajnej współpracy z władcami ...

Kiedyś czytana, była przyczyną jakże dziś żenującej mnie samego idiotycznej pretensji o to, że "tak mało" pisarzy w Rosji walczyło z despotią.

I trzeba było agresji zbrodniarza kremlowskiego przeciw Ukrainie, by uświadomić sobie, że ten wielokrotny morderca ludzi i duszy osiągnął więcej niż najpierw carowie, a potem bolszewicy – dziś buntować się w Rosji jest rzeczą równie niewyobrażalną, co i ”szaloną” jak nigdy wcześniej, niestety. Ale tak to bywa w faszystowskim społeczeństwie.....

Nieprzypadkowo książkę otwiera jakoś zbyt mało dziś znane zobowiązanie Adama Mickiewicza o treści, które budzi bardziej współczucie dla Wieszcza niż inkwizytorski zapal lustracyjnego fanatyka z IPN rodem: : „Nie tylko sam nie będę należeć do żadnego towarzystwa bez dozwolenia Rządu ustanowionego, lecz i donosić będę gdzie należy podług przysięgi wielkopoddanego, gdy się dowiem, iż gdziekolwiek takowe zakazane towarzystwo otwarte zostało (dan w Wilnie rok 1824 Kwietnia 24)”…

Niektórym północne imperium zabijało i zabija „jedynie„ dusze. Wielu nie miało i nie ma takiego szczęścia....

Jedna z pierwszych książek o - zanim przestało to kogokolwiek interesować - dramatycznych losach ludzi pióra w bolszewickiej Rosji: niedrukowanych, prześladowanych, wyrzucanych z kraju, więzionych, mordowanych, ale także zmuszanych do jawnej lub tajnej współpracy z władcami ...

Kiedyś czytana, była przyczyną jakże dziś żenującej mnie samego idiotycznej pretensji o to, że...