Ciężko się czytało, a bardzo lubię podróżnicze książki.

Ciężko się czytało, a bardzo lubię podróżnicze książki.

+!

+!

To prosta i łatwa w odbiorze książka podróżnicza. Wiadomo, że nie jest to literatura najwyższych lotów, ale jednak czegoś nowego można się z niej dowiedzieć. Do mojej wirtualnej mapy miejsc dołączyło bowiem nieco nowych znaczników, co może świadczyć o tym, że była to całkiem wartościowa lektura.

"Babcia w Afryce" wciągnęła mnie bardziej niż "Babcia w pustyni i w puszczy", ponieważ autorka bardziej szczegółowo opisała w niej poszczególne państwa i swoje afrykańskie przygody. Barbara Meder skupiła się na poznanych w drodze ludziach, ich życiu, podejściu do marzeń i szkolnictwa. Poza tym pokazała wiele atrakcji turystycznych i dobrego jedzenia.

To taka mało wymagająca pozycja na letnie wieczory. Zabierze nas ona w zupełnie obcy świat i otworzy nam oczy na inną kulturę.

To prosta i łatwa w odbiorze książka podróżnicza. Wiadomo, że nie jest to literatura najwyższych lotów, ale jednak czegoś nowego można się z niej dowiedzieć. Do mojej wirtualnej mapy miejsc dołączyło bowiem nieco nowych znaczników, co może świadczyć o tym, że była to całkiem wartościowa lektura.

"Babcia w Afryce" wciągnęła mnie bardziej niż "Babcia w pustyni i w...

Przerwałem czytanie po 30 stronach. Okropny styl autorki i ciągle powtarzające się byłam tu - bałam się, pojechałem i bałam się, Strasznie się bałam, bałam się...

Przerwałem czytanie po 30 stronach. Okropny styl autorki i ciągle powtarzające się byłam tu - bałam się, pojechałem i bałam się, Strasznie się bałam, bałam się...

Podróż przez południową Afrykę dojrzałej kobiety. Jej punkt widzenia, przemyślenia, refleksje. Spotkanie z ludźmi, a dopiero w drugiej kolejność z przyrodą. Lektura zachęciła mnie do sięgnięcia po drugą część tej przygody.

Podróż przez południową Afrykę dojrzałej kobiety. Jej punkt widzenia, przemyślenia, refleksje. Spotkanie z ludźmi, a dopiero w drugiej kolejność z przyrodą. Lektura zachęciła mnie do sięgnięcia po drugą część tej przygody.

Szkoda, że Autorka nie wypracowała jakiegoś przykuwającego uwagę warsztatu pisarskiego, bo dużo widziała i przeżyła, ale to trochę za mało do napisania książki

Szkoda, że Autorka nie wypracowała jakiegoś przykuwającego uwagę warsztatu pisarskiego, bo dużo widziała i przeżyła, ale to trochę za mało do napisania książki

Książka napisana w sposób ciekawy i zachęca do zwiedzania Afryki. Są barwne ilustracje, ciekawe opisy krajobrazu. Trasa opisana jest w sposób bardzo szczegółowy, nawet mapką można się posłużyć. Akcja za to toczy się zbyt historycznie jak na mój gust, mogliby wpleść więcej humoru i komicznych scen. Niekiedy zaczynałam się gubić w opisie jej dobrych znajomych, bo z drugiej strony to wygląda, że każdy napotkany człowiek jest dla niej znajomym. Autorka chyba nie miała takiej sytuacji, że zawiodła się na drugim człowieku, co jest bardzo wątpliwe. Reasumując: Książka godna przeczytania dla typowego historyka.
Polecam :)

Książka napisana w sposób ciekawy i zachęca do zwiedzania Afryki. Są barwne ilustracje, ciekawe opisy krajobrazu. Trasa opisana jest w sposób bardzo szczegółowy, nawet mapką można się posłużyć. Akcja za to toczy się zbyt historycznie jak na mój gust, mogliby wpleść więcej humoru i komicznych scen. Niekiedy zaczynałam się gubić w opisie jej dobrych znajomych, bo z drugiej...

Lubię książki podróżnicze, jednak ta nie sprostała moim oczekiwaniom. Nie ma tu przedstawionej historii innych ludzi, praktycznie niczego ciekawego nie możemy się dowiedzieć. Autorka podróżuje z wioski do wioski, poznaje historie ludzi, jednakże o nich nie opowiada. Książka jest chwilami bardzo monotonna i ciężko się ją czyta.

Lubię książki podróżnicze, jednak ta nie sprostała moim oczekiwaniom. Nie ma tu przedstawionej historii innych ludzi, praktycznie niczego ciekawego nie możemy się dowiedzieć. Autorka podróżuje z wioski do wioski, poznaje historie ludzi, jednakże o nich nie opowiada. Książka jest chwilami bardzo monotonna i ciężko się ją czyta.

Z informacji zamieszczonych na okładce wynika, że autorka jest Polką od szesnastu lat mieszkającą w Australii. I to, niestety, daje się odczuć w treści książki. Zdarza się i to dość często, że szyk zdania sprawia, że jest ono mało komunikatywne: „Przy nikłym o poranku ogniu w kominku rozgrzewałam zziębnięte nogi”, „przy pożegnaniu kolejnych zaprzyjaźnionych w podróży osób”, „szłam za głosem dźwięków bębnów”, „patrzyłam też z podziwem na ulicach na zadbanych młodych ludzi”, czy też „Niewątpliwą ciekawostką dla mnie były znaleziska koło wielu jaskiń ludzkich szczątków, których wiek szacuje się na czterdzieści tysięcy lat!”. Zapewnienia, iż Poznaj Świat „wydaje wyłącznie dobre teksty” wydają się być bez pokrycia, gdy brak uczciwej pracy redaktora nad książką. A szkoda, ponieważ pomimo, iż historie opowiadane przez panią Meder to typowe wrażenia z podróży, to jest to wyprawa niezwykła. Nie co dzień zdarza się, abyśmy wyjeżdżali do Zimbabwe czy Namibii. Książka składa się z mnóstwa niezwykle ciepłych historii, oddających klimat spotkań z ludźmi, przekazujących czytelnikowi sporą dawkę pozytywnej energii. Czasami pozostaje niedosyt, brak dokładnych i szczegółowych informacji historycznych, socjologicznych czy geograficznych, jakie można spotkać choćby w książkach Waldemara Łysiaka czy Ryszarda Kapuścińskiego. Jednak nie jest to literatura stricte reportażowa, a raczej pamiętnikarska. Autorka to starsza pani, która zamiast wyszywać serwetki, czy robić na drutach odważyła się zrealizować swoje marzenia, czyli podróżować po świecie. Spieniężyła swój majątek i wyruszyła w drogę. Nawet lęk wysokości nie przeszkodzi jej w adorowaniu gór i zdobywaniu kolejnych wierzchołków. Ośnieżone szczyty potrafi znaleźć nawet w Afryce. Wędruje przez wsie i małe miasteczka zatrzymując się w hostelach lub placówkach prowadzonych przez ludzi z pasją. Często odwiedza szkoły, opowiada dzieciom o Polsce i Australii. Nie waha się ani chwili, gdy może włączyć się do dziecięcych zabaw. Chciałabym mieć tyle energii i pasji w jej wieku. Z pewnością takim przykładem warto się inspirować.

Z informacji zamieszczonych na okładce wynika, że autorka jest Polką od szesnastu lat mieszkającą w Australii. I to, niestety, daje się odczuć w treści książki. Zdarza się i to dość często, że szyk zdania sprawia, że jest ono mało komunikatywne: „Przy nikłym o poranku ogniu w kominku rozgrzewałam zziębnięte nogi”, „przy pożegnaniu kolejnych zaprzyjaźnionych w podróży osób”,...

Ciężko się czyta. Lubię książki podróżnicze ale takie w których jest jakaś akcja tutaj wiało nudą. Od połowy oglądałam tylko zdjęcia, które się autorce dosyć udały.

Ciężko się czyta. Lubię książki podróżnicze ale takie w których jest jakaś akcja tutaj wiało nudą. Od połowy oglądałam tylko zdjęcia, które się autorce dosyć udały.