Biorąc do ręki książkę spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Tym bardziej, że tytułowy pałac Dioklecjana praktycznie w niej nie występuję poza 2 scenami. Myślałam, że będzie sporo odwołań do historii czasów starożytnych, a tym czasem nic.

Książka opowiada o matce i córce, które wyjeżdżają w latach 80. do Jugosławii (właściwie na teren obecnej Chorwacji) na wybrzeże na wakacje. Podczas tej podróży córka próbuje poznać losy matki w jej czasach młodości. Temat ten do tej pory pozostawał rodzinnym tabu. W międzyczasie dowiadujemy się ze wspomnień matki o jej przeszłości i powiązaniach z Jugosławią z przed II wojny światowej.
Prawdopodobnie prawda nigdy nie wyszłaby na jaw, gdyby nie pewne nieoczekiwane wydarzenie z końca książki...

Podsumowując książka bardzo ciekawa, dzięki niej poznajemy losy bohaterów w czasie wojny na terenach Polski i zagranicą, ich powrót do życia powojennego w komunistycznej Polsce. Nieco nużyły mnie niekiedy przydługie opisy rozterek mamy (Marysi), gdy powracała wspomnieniami do przeszłości, niemniej jednak dzięki temu jej historia stawała się jeszcze bardziej wzruszająca. Do tego zakończenie, którego nikt chyba się nie spodziewa. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o drugą cześć książki, ponieważ jestem bardzo ciekawa jak potoczyło się dalej życie Marysi i co zmieniło się w życiu jej córki Renaty i męża.
PS: Końcowe fragmenty książki były tak głębokie, że doprowadzały mnie momentami do łez. Polecam!

Biorąc do ręki książkę spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Tym bardziej, że tytułowy pałac Dioklecjana praktycznie w niej nie występuję poza 2 scenami. Myślałam, że będzie sporo odwołań do historii czasów starożytnych, a tym czasem nic.

Książka opowiada o matce i córce, które wyjeżdżają w latach 80. do Jugosławii (właściwie na teren obecnej Chorwacji) na wybrzeże na...