„Kobieta z wydm” Abe Kobo to szokująca opowieść o japońskim mężczyźnie - nauczycielu z zawodu i entomologu z zamiłowania, który udaje się na wydmy w poszukiwaniu nowych okazów owadów do swoich badań i swojej kolekcji. Niespodziewanie trafia na wioskę położoną wśród „piaskowych gór”, w której postanawia zatrzymać się na nocleg. Od tej pory jego życie dosłownie „wywraca się do góry nogami”, a to co dotąd było ważne traci całkowicie swój sens...

Mężczyzna korzysta z gościny samotnej kobiety, której dom zbudowany z drewna i piasku usytuowany jest w głębokim zagłębieniu terenu, podobnie jak wiele sąsiednich siedzib należących do mieszkających tu ludzi. Domy oddzielone są od siebie piaszczystymi wałami. Wspomniane siedziby przypominają wydrążone w wydmach głębokie jamy, które służą mieszkańcom za schronienie i które trzeba systematycznie oczyszczać z nadmiaru piasku. Bohater zatrzymuje się u kobiety tylko na jedną noc, a jak długo przyjdzie mu tu zostać?...

Ludzie należący do wioski to konserwatywna społeczność żyjąca na usługach zarządców, wykonująca z góry ustalone prace na rzecz wsi i wypełniająca określone obowiązki. W zamian za swą sumienność i oddanie sprawie otrzymują żywność i inne produkty niezbędne im do przeżycia. To swoisty kołchoz, do którego prowadzi droga tylko w jedną stronę i jeśli ktoś tam trafi to spędzi na wydmach całe swoje życie. Jedni żyją tu od pokoleń, inni trafili przypadkiem, ale nikomu nie udało się stąd wydostać.

Abe Kobo nakreślił wstrząsający obraz zniewolonej społeczności, wykorzystywanej i więzionej przez nadzorców i panujący tu system. Człowiek - niewolnik nie ma prawa wypowiadania własnych opinii, samodzielnego podejmowania decyzji , a jego egzystencja jest ściśle uzależniona od tego, w jaki sposób wykonuje swoją niewolniczą pracę.

„We wgłębieniu pomiędzy dwoma wielkimi domami przebiegała droga, którą każdej nocy przewożono piasek. Po jej prawej stronie ciągnęło się łagodne, pofalowane zbocze. Czubki dachów drugiego szeregu domów były ledwie widoczne. Osłaniał je szereg domów stojących od strony morza. Ściany leżących niżej jam nie były wysokie i widać było nawet pasy krzewów, które miały stanowić ochronę przed piaskiem.(…)
(…) Te jamy niewolników ciągnęły się rzędem po lewej stronie drogi. Gdzieniegdzie widać było rozgałęzienia dróżek wydeptanych przez ludzi przenoszących kosze z piaskiem, dalej zaś wytarte worki z piaskiem, do połowy zagrzebane w ziemi, mówiły o tym, gdzie znajdują się jamy.”

Jestem głęboko poruszona tą powieścią, jej wymową i przesłaniem. Najbardziej przerażający jest fakt, że jednostka poddana zniewoleniu, po pewnym czasie przyzwyczaja się, a potem godzi na zaistniałe warunki. Zatraca swój instynkt dążenia do wyzwolenia się spod ucisku i niesprawiedliwości. Przestaje się buntować i kapituluje w imię „świętego spokoju”. Jak mówi sam bohater:

"Sami stajemy się piaskiem... i patrzymy na rzeczy oczyma piasku."

„Tylko rozbitek, który uniknął śmierci na tonącym okręcie, może pojąć psychikę człowieka, który śmieje się wyłącznie dlatego, że może oddychać.”

Czytając tę powieść można stawiać sobie wiele pytań natury egzystencjalnej.

Jak wygląda życie człowieka w tak charakterystycznej społeczności, do czego prowadzi bunt i dążenie do wolności?

Czy powinno się przewartościować swoje życie egzystując w tak ekstremalnych warunkach?

Co pomaga człowiekowi przeżyć i nie zapaść na chorobę umysłową?

Odpowiedź na nie znajdziemy na kartach powieści, która zmusza czytelnika do zastanowienia i refleksji. Polecam tę lekturę każdemu, kto zechciałby zapoznać się bliżej z poruszonymi przez autora problemami.

„Kobieta z wydm” Abe Kobo to szokująca opowieść o japońskim mężczyźnie - nauczycielu z zawodu i entomologu z zamiłowania, który udaje się na wydmy w poszukiwaniu nowych okazów owadów do swoich badań i swojej kolekcji. Niespodziewanie trafia na wioskę położoną wśród „piaskowych gór”, w której postanawia zatrzymać się na nocleg. Od tej pory jego życie dosłownie „wywraca się...