Gdy po latach ponownie sięgnąłem po Zamek Franza Kafki zdumiało mnie, jak bardzo dobrze opisuje współczesny korpoświat. Z tymi wszystkimi bezsensownymi i niepotrzebnymi procedurami, spotkaniami, które w wielu przypadkach zdają się uzasadniać istnienie różnego rodzaju działów, pionów i projektów. O Abe Kōbō wprost pisze się, że nawiązuje w swojej twórczości do Kafki. Tytuł Kobieta z wydm istniał w moim umyśle, ale chyba nie czytałem, a jeśli nawet to nie pozostał nawet ślad jakichkolwiek wrażeń.

Tak, to bardzo kafkowskie i tak, znów można się zastanowić, czy całość nie stanowi metafory w świecie, w którym człowiek uwikłany jest w jakąś pracę, której nienawidzi, ale nie potrafi, nie umie, nie chce z niej zrezygnować.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/kobieta-z-wydm/

Gdy po latach ponownie sięgnąłem po Zamek Franza Kafki zdumiało mnie, jak bardzo dobrze opisuje współczesny korpoświat. Z tymi wszystkimi bezsensownymi i niepotrzebnymi procedurami, spotkaniami, które w wielu przypadkach zdają się uzasadniać istnienie różnego rodzaju działów, pionów i projektów. O Abe Kōbō wprost pisze się, że nawiązuje w swojej twórczości do Kafki. Tytuł...

„ Przerażająco doskonała powtarzalność”

„Teraz rozumiał doskonale, że i tak można żyć. Były tu kuchnie i piece, w których palił się ogień, pudła po jabłkach używane zamiast stołów, czasem zawalone podręcznikami szkolnymi, były kuchnie i paleniska irori, były lampy, były piece, w których palił się ogień, były podziurawione ścianki shoji, zakopcone sufity i znów kuchnie, idące zegary i stojące zegary, były grające radia i popsute radia, kuchnie i piece, w których się paliło … A wśród tego wszystkiego rozrzucone stujenowe monety, zwierzęta domowe, dzieci, pożądanie, dowody pożyczek, cudzołóstwo, lampki do palenia wonności, zdjęcia pamiątkowe itd., itd. Przerażająco doskonała powtarzalność. Ale chociaż są to „powtórzenia”, niezbędne w tym życiu jak bicie serca, to jednak samo bicie serca nie jest wszystkim w życiu”.

Kōbō Abe, Kobieta z wydm


Kobietę z wydm (1962 r.) Kōbō Abe określa się mianem wybitnej powieści japońskiej, także arcydziełem literatury światowej. Autora uważa się za czołowego przedstawiciela japońskiego powojennego modernizmu. Powieść szybko została zekranizowana, już w 1964r. przez japońskiego reżysera H. Teshigaharę, który pozostał wierny pierwowzorowi; obaj twórcy ściśle ze sobą współpracowali, obu ich dzieła przyniosły rozgłos i sławę.

Powieściowy dom, czasy swej świetności ma już za sobą, zbudowany z nietrwałych materiałów, poddany zabójczemu działaniu piasku wraz z upływającym czasem chyli się ku upadkowi. Schronienie przed zagłada ratuje jednak właścicielka, która niezmordowanie dzień w dzień usuwa gromadzący się piasek. Dom – jama, jakich wiele w nadmorskiej okolicy, stanie się na długie miesiące, a może na zawsze dla obcego przybysza, pułapką i więzieniem. Bohater próbował sobie w racjonalny sposób wytłumaczyć zaistniałą sytuację:

„Nie, to jednak niemożliwe. To by przekraczało wszelkie granice. Czyż jest dopuszczalne chwytanie w sidła - zupełnie jak mysz czy owada - pełnoprawnego człowieka, który posiada zaświadczenie o ubezpieczeniu zdrowotnym, opłacił podatki, pracuje i jest zameldowany?”

„ Przerażająco doskonała powtarzalność”

„Teraz rozumiał doskonale, że i tak można żyć. Były tu kuchnie i piece, w których palił się ogień, pudła po jabłkach używane zamiast stołów, czasem zawalone podręcznikami szkolnymi, były kuchnie i paleniska irori, były lampy, były piece, w których palił się ogień, były podziurawione ścianki shoji, zakopcone sufity i znów kuchnie,...

Jedna z naj... książek, w której właściwie dzieje się niewiele, może z wyjątkiem piasku.
Z piaskiem, w piasku i o piasku.

Są bardzo przenikliwe stwierdzenia:
"...im głębiej w to wszystko wnikał, tym bardziej był przekonany, że piasek jest bardzo interesującą substancją..."

Zdarzają się poważne pytania:

"...piasek nie jest odpowiednim siedliskiem dla życia. czy jednak nieruchomość jest absolutnie koniecznym warunkiem istnienia?"
albo
"...czy można się przeciwstawić podstawowym prawom piasku?"

Jest o dziwach natury:

"...ale, czy to nie śmieszne mówić, że słupy gniją od piasku?
- Nie, one naprawdę gniją
- Ależ piasek to coś suchego!
- A jednak powoduje gnicie..."

Momentami jest jak w dobrym horrorze:

"...to okropne! Przerażające! ten piasek jest... straszny!
Nagle lampa zaczęła gasnąć
- To piasek"

akcja horroru mknie do przodu:

"...wydało mu się, że w piasku pokrywającym pośladki kobiety odbija się jego sylwetka jako rychłego egzekutora, torturującego kobiety..."

Jest o wpływie piasku na bieg historii:
"...takie właśnie strumienie piasku pochłonęły i zniszczyły kwitnące niegdyś miasta i wielkie państwa Nazywano to - jeśli dobrze pamiętam - "zasypaniem" Cesarstwa Rzymskiego..."

Ewentualnie coś takiego:
"..piasek nigdy nie jest suchy, lecz przesycony wilgocią do tego stopnia, że niszczy wszystko co się z nim styka..."

I to już koniec.
Życzymy - razem z autorem - miłego pobytu na morskich plażach. Niekoniecznie Morza Bałtyckiego.

A poza tym, do piasku idzie się przyzwyczaić.
Tę myśl też odzyskałem ( łopatką do piasku) od autora.

...proszę panią...tak, tak, pani zza tego niebieskiego parawanu... proszę na mnie nie sypać piaskiem...

Jedna z naj... książek, w której właściwie dzieje się niewiele, może z wyjątkiem piasku.
Z piaskiem, w piasku i o piasku.

Są bardzo przenikliwe stwierdzenia:
"...im głębiej w to wszystko wnikał, tym bardziej był przekonany, że piasek jest bardzo interesującą substancją..."

Zdarzają się poważne pytania:

"...piasek nie jest odpowiednim siedliskiem dla życia. czy jednak...

6.5 Uwięzienie głównego bohatera w głębokim dole w wydmie sprawia, że odczuwa się psychiczny dyskomfort. Na niepokojącą i nerwową atmosferę składa się również dziwaczne, nigdy jawnie wrogie zachowanie pozostałych postaci oraz ciekawy zabieg polegający na stopniowym mieszaniu narracji trzecio- z pierwszoosobową.

Jest tu dużo chaotycznych, czasami nieprzeniknionych myśli bohatera oraz licznych motywów i symboli, którym pojedynczo można nadać jakiś sens, jednak razem, jakkolwiek bym na nie spojrzał, nie łączą się one dla mnie w satysfakcjonującą, spójną całość.

Mimo to nie mogłem oderwać się od lektury, która finalnie na pewno nie pozostawia obojętnym.

6.5 Uwięzienie głównego bohatera w głębokim dole w wydmie sprawia, że odczuwa się psychiczny dyskomfort. Na niepokojącą i nerwową atmosferę składa się również dziwaczne, nigdy jawnie wrogie zachowanie pozostałych postaci oraz ciekawy zabieg polegający na stopniowym mieszaniu narracji trzecio- z pierwszoosobową.

Jest tu dużo chaotycznych, czasami nieprzeniknionych myśli...

To jednak nie jest mój typ literatury - po prostu. Doceniam wyjątkowość, ale to była bardzo męcząca lektura

To jednak nie jest mój typ literatury - po prostu. Doceniam wyjątkowość, ale to była bardzo męcząca lektura

Nuda,nuda,nuda. Czytam książkę dla historii a nie aby doszukiwać się metafor. Albo ja ślepa albo nieinteligetna ale nie dostrzegam tu artyzmu ani piękna.

Nuda,nuda,nuda. Czytam książkę dla historii a nie aby doszukiwać się metafor. Albo ja ślepa albo nieinteligetna ale nie dostrzegam tu artyzmu ani piękna.

wciągająca i niepokojąca

wciągająca i niepokojąca

Dużo emocji. Nie pogodziłbym się z taką sytuacją -i mam nadzieję że życie nigdy tego nie zweryfikuje. :)

Dużo emocji. Nie pogodziłbym się z taką sytuacją -i mam nadzieję że życie nigdy tego nie zweryfikuje. :)

Tylko piach! Suchy piach! Tylko... Piach suchy suchy suchy.
Posępna wizja egzystencji człowieka przywiązanego do jednego miejsca i to nie koniecznie z własnej woli.

Tylko piach! Suchy piach! Tylko... Piach suchy suchy suchy.
Posępna wizja egzystencji człowieka przywiązanego do jednego miejsca i to nie koniecznie z własnej woli.

Przeczytałam tę książkę jakieś 40 lat temu, byłam wtedy w klasie maturalnej i niewiele wiedziałam o życiu, niewiele też jeszcze przeczytałam, ale pamiętam ją do dzisiaj w miarę szczegółowo. Chyba jest to jedyna książka w moim życiu, która zrobiła na mnie takie wrażenie, więc niewątpliwie jest to dzieło wybitne.

Przeczytałam tę książkę jakieś 40 lat temu, byłam wtedy w klasie maturalnej i niewiele wiedziałam o życiu, niewiele też jeszcze przeczytałam, ale pamiętam ją do dzisiaj w miarę szczegółowo. Chyba jest to jedyna książka w moim życiu, która zrobiła na mnie takie wrażenie, więc niewątpliwie jest to dzieło wybitne.