Kurde, trafiłam na tą książkę przypadkowo i jestem w szoku jak bardzo mnie wciągneła. Dawno nie skończyłam czytać książki w dwa tygodnie. rekord ! fabuła bardzo ciekawa, napisana lekko, bardzo szybko się czyta. Główna bohaterka niedenerwująca. Polecam !!!!

Kurde, trafiłam na tą książkę przypadkowo i jestem w szoku jak bardzo mnie wciągneła. Dawno nie skończyłam czytać książki w dwa tygodnie. rekord ! fabuła bardzo ciekawa, napisana lekko, bardzo szybko się czyta. Główna bohaterka niedenerwująca. Polecam !!!!

Lubię Eve Dallas i Roarke`a - dla relaksu

Lubię Eve Dallas i Roarke`a - dla relaksu

Szesnastoletnia ofiara i ktoś, kto za wszelką cenę chce zmylić policjantów… Jak tym razem Eve Dallas poradzi sobie ze sprawą, która okazuje się dużo bardziej skomplikowana, niż myślała?
Detektyw Eve Dallas po raz kolejny zostaje wezwana na miejsce zbrodni. Ofiarą jest szesnastoletnia dziewczyna, córka kapitana nowojorskiej policji, brutalnie zamordowana we własnej sypialni. Dowody zaskakująco szybko zaczynają do siebie pasować, detektyw Dallas jest przekonana, że morderca niebawem trafi do aresztu. Niestety pozory mylą – ktoś bardzo się stara, by skierować dochodzenie na niewłaściwe tory. Czy Eve Dallas w porę się zorientuje?
Dobra, a nawet bardzo dobra. Ta książka to prawdziwy pochłaniacz czasu. Od początku wciąga, nie dając chwili wytchnienia. Akcja gna na łeb na szyje, zagadki mnożą się. Kto stoi za zabójstwem szesnastolatki? Ktoś nie chce by prawda ujrzała światło dzienne. Ale porucznik Eve Dallas nie tak łatwo zwieść. Czy uda jej się rozwiązać zagadkę? Kto okaże się mordercą? Idealna lektura - napięcie, adrenalina, morderstwo i zagadka do rozwiązania. W tle życie osobiste głównej bohaterki i jej męża. Zakończenie jak zawsze bardzo dobre. Nie mogło być inaczej. Pani Roberts zdecydowanie ma talent do pisania thrillerów. Polecam gorąco!

Szesnastoletnia ofiara i ktoś, kto za wszelką cenę chce zmylić policjantów… Jak tym razem Eve Dallas poradzi sobie ze sprawą, która okazuje się dużo bardziej skomplikowana, niż myślała?
Detektyw Eve Dallas po raz kolejny zostaje wezwana na miejsce zbrodni. Ofiarą jest szesnastoletnia dziewczyna, córka kapitana nowojorskiej policji, brutalnie zamordowana we własnej sypialni....

Ponieważ planuję przeczytać całą serię nie będę się powtarzać, chyba że zdarzy się jakaś wyjątkowa zmiana w stylu autorki, lub wyjątkowe obniżenie lotów. Moja bardziej szczegółowa opinia, która odnosi się również do tej książki, zamieszczona jest przy tomie pierwszym przygód Eve Dallas pt "Dotyk śmierci".
Całkiem niezła.

Ponieważ planuję przeczytać całą serię nie będę się powtarzać, chyba że zdarzy się jakaś wyjątkowa zmiana w stylu autorki, lub wyjątkowe obniżenie lotów. Moja bardziej szczegółowa opinia, która odnosi się również do tej książki, zamieszczona jest przy tomie pierwszym przygód Eve Dallas pt "Dotyk śmierci".
Całkiem niezła.

Nora Roberts (ur. 1950) jest niewątpliwie fenomenem, bo mieć pomysły na ponad 250 książek to jest "cuś". Zaczęła od 1981 r, tj 35 lat temu; no to wychodzi średnio prawie cztery książki rocznie. Przyznaję, że przeżyłem nieźle 73 lata życia bez znajomości twórczości tej pani i w ogóle tego nie zauważyłem. Ta książka jest z 2009, kiedy autorka miała 59 lat. Piękny wiek i wspaniała kondycja, i z tej właśnie przyczyny, autorki niewiele młodszej ode mnie atakować specjalnie nie zamierzam. Jedno, co mnie zdziwiło, to "familiarność" panująca w amerykańskiej policji. Moje kanadyjskie doświadczenie to, że wszystko na tym kontynencie jest "confidential", i obojętnie czy podejmujesz pracę w policji czy piekarni podpisujesz zobowiązanie "confidence" tzn że NIKOGO nie poinformujesz o stosunkach i istocie twojej pracy. Ta tendencja pogłębia się, tak, że czas akcji - 2060 rok, nie jest żadnym usprawiedliwieniem, a wręcz przeciwnie. Drugi problem to zdolność futurystycznego fantazjowania. Jedyne zauważalne zmiany jakie miałyby zajść w ciągu 51 lat, to automatyczne podstawianie samochodu z garażu, programowany kucharz i androidy człekokształtne zastępujące portiera czy parkingowego. Dziwię się, bo autorka jest leciwa i powinna popatrzeć na cywilizację sprzed 51 lat tzn gdy miała lat 8 i założyć, że skok w przyszłości będzie nie mniejszy niż ten, którego sama doświadczyła.
Wychowałem się na odważnych pomysłach Jules Verne, które bardzo szybko się sprawdziły. Obecnie, obok science fiction, powstał nowy gatunek literacki - fantasy, w którym autorzy dają upust swojej wybujałej wyobraźni, i to tak wybujałej, że w dużym stopniu dla mnie nie przyswajalnej. Roberts jest też skrajnością, lecz w przeciwnym kierunku tzn że jest kompletnie pozbawiona wyobraźni.
Do tego, autorka wpadła w rutynę, i pomnaża zbędne strony, bo jej za to płacą. I tak w tej opowieści nabiła 432 strony, tj co najmniej dwukrotnie za dużo. Co do akcji ma wnieść np akt płciowy Eve Dallas w basenie kąpielowym, w dodatku z własnym mężem nie wiem, ale, do momentu założenia przez Eve „fig” (majtek) zajmuje 5 stron (s. 242 – 246) i to się autorce opłaca.
No cóż, mojej żonie dobrze się to czytało, więc kazała mnie przeczytać, a potem nazwała mnie zrzędą i że szukam dziury w całym. To ja już tylko tyle powiem, że aż pięć dób zmagałem się z tym arcydziełem, czyli o cztery dni za długo i nie wiem po co bo i tak żonie podpadłem.
Czyta się, powiem ugodowo - dobrze, więc dla świętego spokoju idę na kompromis, consensus i do wszystkich diabłów i daję gwiazdek sześć, obiecując sobie solennie, że dalszej znajomości z tą panią nie podtrzymam.

Nora Roberts (ur. 1950) jest niewątpliwie fenomenem, bo mieć pomysły na ponad 250 książek to jest "cuś". Zaczęła od 1981 r, tj 35 lat temu; no to wychodzi średnio prawie cztery książki rocznie. Przyznaję, że przeżyłem nieźle 73 lata życia bez znajomości twórczości tej pani i w ogóle tego nie zauważyłem. Ta książka jest ...

Uwielbiam każdą książkę z tej serii. Miałam szczęście czytać ją od pierwszej części i poznać całą historię Dallas od początku. Polecam całym sercem :)

Uwielbiam każdą książkę z tej serii. Miałam szczęście czytać ją od pierwszej części i poznać całą historię Dallas od początku. Polecam całym sercem :)

Poziom książek z serii "In Death" jest porównywalny, "Śmierć cię pokocha" w żaden szczególny sposób się spośród nich nie wyróżnia, bywały lepsze jak i gorsze części. Jedyny problem stanowi dla mnie numeracja - wg opisu na okładce, jest to 30 tom, wg LC - 29; to w końcu który?

Poziom książek z serii "In Death" jest porównywalny, "Śmierć cię pokocha" w żaden szczególny sposób się spośród nich nie wyróżnia, bywały lepsze jak i gorsze części. Jedyny problem stanowi dla mnie numeracja - wg opisu na okładce, jest to 30 tom, wg LC - 29; to w końcu który?

Właśnie skończyłem ją czytać i dobrze, bo wydawało mi się, że już nigdy się nie skończy. Makabryczne zabójstwo, którego rozwiązaniem zajmuje się duet pań policjantek. Okazuje się, że panie policjantki są twardsze od wszystkich facetów w książce razem wziętych. Główna bohaterka prowadzi swoje śledztwo konsekwentnie i bezkompromisowo. Poszczególne dowody bezbłędnie doprowadzają do winnego. Wszystko to przeplatane jakimiś opisami poszczególnych osób stanowiących tło całej historii. Nie dzieje się właściwie nic szczególnego. Ot zwyczajne dochodzenie, jakie znamy z tysięcy amerykańskich filmów. Historia nie tylko mnie nie porwała, ale raczej kombinowałem jak szybko skończyć czytanie tej powieści. Nie ma ostrych scen, nie ma nagłych zwrotów akcji, nie ma zaskoczenia. Podczas czytania jest po prostu nudno. Mam nadzieję, że reszta książek autorki jest lepsza.

Właśnie skończyłem ją czytać i dobrze, bo wydawało mi się, że już nigdy się nie skończy. Makabryczne zabójstwo, którego rozwiązaniem zajmuje się duet pań policjantek. Okazuje się, że panie policjantki są twardsze od wszystkich facetów w książce razem wziętych. Główna bohaterka prowadzi swoje śledztwo konsekwentnie i bezkompromisowo. Poszczególne dowody bezbłędnie...

ta książka pokazuje jak miłość jest ślepa, młoda dziewczyna sie zakochuje i nawet nie wie że ta miłość będzie dla niej zgubna, polecam

ta książka pokazuje jak miłość jest ślepa, młoda dziewczyna sie zakochuje i nawet nie wie że ta miłość będzie dla niej zgubna, polecam

Nawet taki twardy glina jak Eve Dallas lubi sobie w wolny dzień poleniuchować do upadłego...mały trening...mocna aromatyczna kawa...małżonek rozłożony we wspólnym łóżku...
Światowy Dzień Pokoju rozpoczął się całkiem dobrze,a mógł się skończyć wprost fenomenalnie gdyby planów nie zburzył kolejny "ktoś"kto ma za nic obchodzone święto pokoju.

W jednej chwili pani porucznik porzuca wesołe odzienie i w skupieniu udaje się na miejsce zbrodni.
Sprawa jest tym bardziej trudna,gdyż ofiarą jest nieletnia córka kapitana wydziału narkotyków.
We własnym domu,pokoju i łóżku Deena MacMasters zostaje brutalnie torturowana i zamordowana.
Przykre wspomnienia utrudniają Eve normalne automatyczne i rzeczowe rozpoznanie w pracy.
Oględziny na pierwszy rzut oka wskazują,że nie był to przypadkowy mord,tylko z góry zaplanowany akt zemsty.
Ale czy młoda dziewczyna mogła sobie narobić już takich wrogów?

Jednak to dopiero początek.
Morderca rozkręca się w dużym skupieniu,nie dając wydziałowi pani porucznik szans zaczepienia.
Ale nikt nigdy nie jest tak sprytny aby pozacierać wszelkie ślady.
Duma mordercy o miłym wyrazie twarzy pcha go bardzo powoli i po trupach w ręce policji.

Eve i Roarke to dla mnie para jak najbardziej podziwiana,taka otwarta i prosta w obejściu.
Czy rzeczywista?
Nie wiem,ale dobrze się to czyta.
Dobrze czyta się o połączeniu emocjonalnym dwójki dawno okaleczonych ludzi,którzy pomimo traumy potrafią kochać...w pewien sposób...w swój wyjątkowy sposób.
Strach Eve przed zbrodniarzami nie istniej,ale o panikę przyprawia ją grupa kobiet robiąca sobie maseczki i takie tam w jej domu.
Ślub przyjaciółki pani porucznik,tak to jest dopiero koszmar!

W pewien sposób zabawna.
Uwikłana w proste emocje.
Oddająca pasje i zaangażowanie.
Oderwanie od książek słodkich,delikatnych i mówiących za wiele.
Eve Dallas - lubię tą stal w niej!

Nawet taki twardy glina jak Eve Dallas lubi sobie w wolny dzień poleniuchować do upadłego...mały trening...mocna aromatyczna kawa...małżonek rozłożony we wspólnym łóżku...
Światowy Dzień Pokoju rozpoczął się całkiem dobrze,a mógł się skończyć wprost fenomenalnie gdyby planów nie zburzył kolejny "ktoś"kto ma za nic obchodzone święto pokoju.

W jednej chwili pani porucznik...