WITKU DZIĘKUJĘ!
W Gruzji zakochałam się 20 lat temu, dzięki kolegom Gruzinom studiującym ze mną w Łodzi. Studencki budżet nie pozwolił wtedy na zakup biletów…. ale w zeszłym roku spełniłam marzenie… zorganizowałam wyprawę do Adżarii i marzenie stało się realne… Spacerując po porcie w Batumi nocą, zobaczyłam pomnik… pomnik miłości Ali i Nino – symbol związku Adżarii z morzem. Cudownie oświetlone dwie postaci które przy odpowiednim kącie patrzenia przytulają się. Gdy wreszcie pewien przeuroczy, sympatyczny i nieoceniony maniak książkowy niemal zmusił mnie do przeczytania tej lektury, za co serdecznie Mu dziękuję …..połknęłam ją jednym tchem. I zakochałam się od nowa. Pozycja niezbyt długa, napisana prawie wiek temu, ale nadal aktualna. Mimo, że akcja książki toczy się w Baku, znów przeniosłam się na ulice Batumi gdzie zgodnie, mimo że osobno, żyją chrześcijanie i muzułmanie… .poczułam zapach jedzenia, gwar. To właśnie stosunki społeczne i religijne panujące w krajach Kaukazu są motywem przewodnim tej lektury. Wątek miłosny stanowi tylko przyjemne, romantyczne urozmaicenie. Fantastycznie zostały ujęte wszystkie różnice kulturowe, religijne i obyczajowe. Dla bohaterów niestety jest to przepaść, której nie da się przeskoczyć, mimo wielkiego uczucia. Kaukascy Romeo i Julia nie do końca zdają sobie sprawę, że nie wystarczy porzucić wiarę, wyprzeć się rodziny, zmienić przekonania. Życie we dwoje to sztuka kompromisów, o które nie jest łatwo dla ludzi wychowanych w zupełnie innych kulturach. Wszystko to weryfikuje wojna która wkracza niepostrzeżenie w ich życie. To ona zmusza do podjęcia decyzji, pokazuje ile warta jest przyjaźń i zaufanie, uczucia…
Pozycja ta, to również przyjemna lekcja historii krajów Kaukaskich, bowiem akcja toczy się w czasie I wojny światowej i nie tylko. W miarę zgodna egzystencja pod niewolą rosyjską kończy się gdy pojawia się choć cień szansy na niepodległość. Wtedy do głosu dochodzi gorąca Kaukaska krew. Jako podróżnik żałuję niestety, że w niektórych regionach gorąco jest właściwie do dziś.
Ja - naoczny wizytator muszę przyznać jedno – książka genialnie oddaje klimat i charakter tamtej strony Świata… przywiązanie do tradycji rodzinnych, serdeczność ludzi i zwyczaj długich biesiad kończących późną nocą, z ogromna ilością pysznego jedzenia i wspaniałego wina….
No… starczy…. bo mogłabym tak bez końca….

WITKU DZIĘKUJĘ!
W Gruzji zakochałam się 20 lat temu, dzięki kolegom Gruzinom studiującym ze mną w Łodzi. Studencki budżet nie pozwolił wtedy na zakup biletów…. ale w zeszłym roku spełniłam marzenie… zorganizowałam wyprawę do Adżarii i marzenie stało się realne… Spacerując po porcie w Batumi nocą, zobaczyłam pomnik… pomnik miłości Ali i Nino – symbol związku Adżarii z...