Testament Caravaggia” znalazłam w szkolnej bibliotece – nic zresztą dziwnego, bo najwięcej jest tam właśnie historii powiązanych w jakiś sposób ze sztuką ( jeszcze więcej biografii malarzy i podręczników o grafice czy fotografii, ale mniejsza o to). Ucieszyłam się, bo jest to jeden z artystów, których prace bardzo mi się podobają, a życiorys, dość nieoczywisty i pełen przygód, ciekawi. Książka obiecywała za to ciekawą, pełną tajemnic i akcji historię o ostatnich latach życia malarza. Wzięłam się do czytania pełna nadziei. I co?
No i niesamowicie się zawiodłam. Tak bardzo, że książkę musiałam zostawić sobie w domu na wakacje (dziękuję mojej szkolnej bibliotece za tę opcję),bo inaczej nie przeczytałabym nawet połowy.
Najlepsze, co można znaleźć w tej książce, to opisy. Chociaż język nie należy do najłatwiejszych i czytanie może okazać się początkowo naprawdę męczące (książkę czytałam kilka miesięcy, a normalnie skończyłabym ją w kilka dni),opisy naprawdę robią dobrą robotę. Czuć klimat renesansowych Włoch, pełnych ludzi z każdej warstwy społecznej i intryg wśród możnych.
Podobały mi się też postaci Scipione Borghese i Ferdinando, które są dość nieoczywiste i zaskakująco sympatyczne. Scipione to taki miły skurczybyk, który potrafi knuć, ale ma całkiem dobre serce i naprawdę lubi sztukę, szczególnie Caravaggia. Z kolei Ferdinando, początkowo opisywany przez Enrico jako niezbyt lotny, okazuje się znacznie sprytniejszy, niż początkowo przypisywał mu jego własny asystent i zarazem opiekun.
Dobrze opisane też zostały obrazy i sposób, w jaki malował Caravaggio.
Na tym niestety zalety się kończą.
Sam Caravaggio, który powinien być głównym bohaterem, ginie w tle. Jednak kiedy już się pojawia, czyta się o nim z przyjemnością. Szkoda więc, że to nie on jest najważniejszy, a całkowicie mdła Nerina oraz Enrico, w którym ta jakiś cudem wielce się zakochała. Czy chociaż ten wątek romantyczny został przeprowadzony dobrze? Oczywiście, że nie.
Główni bohaterowie, Nerina i Enrico, są całkowicie nie do polubienia. Ona – mdła dziewczyna, która niby ma jakiś charakter, ale go zbytnio nie widać, i on – wiecznie zmieniający zdanie, uważający się za nie wiadomo jak mądrego, równie płaski co malarka. Nie wiemy nawet, czym dokładnie zajmuje się Enico.Fascynuje mnie szybkość, z jaką, gotowy zwolnić się z pracy, gdy tylko wyjadą z Rzymu, przeskakuje do bycia dumnym z tego, dla kogo pracuje. Bez żadnych przemyśleń na ten temat ani niczego, co wyjaśniałoby tę nagłą zmianę zdania.
Sama intryga powiązana z papieżem też zawodzi, choć nie jest jeszcze jakoś bardzo zła.
Najgorszy jest jednak wątek dziwnego jezuity, który śledzi Caravaggia wszędzie, gdzie ten się uda, a do tego wydaje się być doskonale znany artyście. Wszystko okazuje się powiązane z dawnym życiem artysty, czynem, którego ten się dopuścił i kazirodczym dzieckiem. Jest to po prostu obrzydliwy wątek zrobiony tylko po to, żeby była sensacja, bez pokrycia w źródłavh historycznych i nic nie wnosząca do książki.

Cała recenzja na blogu:
https://iurecenzje.blogspot.com/?m=1

Testament Caravaggia” znalazłam w szkolnej bibliotece – nic zresztą dziwnego, bo najwięcej jest tam właśnie historii powiązanych w jakiś sposób ze sztuką ( jeszcze więcej biografii malarzy i podręczników o grafice czy fotografii, ale mniejsza o to). Ucieszyłam się, bo jest to jeden z artystów, których prace bardzo mi się podobają, a życiorys, dość nieoczywisty i pełen...

Caravaggio – mistrz światłocienia. Jego obrazy lubię właśnie za tą trudną do opisania atmosferę, za mistrzowską grę głębią i światłem, która potrafi uwypuklić rzeczy ważne a na dalszy plan przesunąć mniej istotne.
Michelangelo Merisi, zwany Caravaggio, to postać ze wszech miar ciekawa i warta poznania - geniusz, który swym kunsztem, pomysłami warsztatem i nowatorskim spojrzeniem na tematykę sakralną wyprzedził swoją epokę, a jednocześnie prowadził autodestrukcyjny tryb życia, odwiedzał karczmy by tam pić,grać w karty i wdawać się w coraz to nowe awantury, pojedynki i bijatyki. Ogarnięty pasją i natchnieniem potrafił pracować bez wytchnienia dniami i nocami, by potem miesiącami nie tknąć pędzla i upijać się w okolicznych tawernach do nieprzytomności. Ukrywając pewną tajemnicę nie miał łatwego życia. Pewien czyn z przeszłości prześladował go już do końca dni. Myślę, że warto sięgnąć po tę książkę i samemu odkryć, co to za tajemnica, a potem otworzyć album malarstwa odnaleźć wszystkie opisane w powieści obrazy i delektować się kunsztem artysty, który z pewnością należy do najbardziej kontrowersyjnych a przez to nietuzinkowych, ciekawych ale i tragicznych postaci historii świata.

Caravaggio – mistrz światłocienia. Jego obrazy lubię właśnie za tą trudną do opisania atmosferę, za mistrzowską grę głębią i światłem, która potrafi uwypuklić rzeczy ważne a na dalszy plan przesunąć mniej istotne.
Michelangelo Merisi, zwany Caravaggio, to postać ze wszech miar ciekawa i warta poznania - geniusz, który swym kunsztem, pomysłami warsztatem i nowatorskim...