Pamiętam wiadomości telewizyjne z kwietnia 1994. Szkoda mi było tych zabijanych ludzi pokazanych w dwuminutowym materiale filmowym. Zaraz potem było o starcie promu Endeavour, krachu na Warszawskiej giełdzie, sport, pogoda, kolacja, rano do szkoły i już po ludobójstwie w Rwandzie w mojej nastoletniej głowie pozostał jedynie niewyraźny ślad pozwalający mi rozwiązać hasło w krzyżówce "mordowali Tutsi w Rwandzie" na cztery litery pierwsze H. I tyle. Książka mną wstrząsnęła, czułem potrzebę porozmawiania o tym wydarzeniu. Moi znajomi, jak odkryłem, wiedzą o tej rzezi mniej więcej tyle co ja: "no coś tam było, Tutsi i Hutu...". Jestem zdziwiony, że Świat nie krzyczy o tej zbrodni, że przez lata szkoły średniej, studiów humanistycznych tak ważne wydarzenie nie było nigdy choćby wspomniane, nawet przez świetnych nauczycieli. Nie przypominam sobie, aby 7 kwietnia w radiu wspominano tę rocznicę. To wydarzenie, ci ludzie: ofiary i kaci nie powinni zostać zapomniani. Dlatego dobrze, że Tochman to napisał i dobrze, że tak to napisał.

Pamiętam wiadomości telewizyjne z kwietnia 1994. Szkoda mi było tych zabijanych ludzi pokazanych w dwuminutowym materiale filmowym. Zaraz potem było o starcie promu Endeavour, krachu na Warszawskiej giełdzie, sport, pogoda, kolacja, rano do szkoły i już po ludobójstwie w Rwandzie w mojej nastoletniej głowie pozostał jedynie niewyraźny ślad pozwalający mi rozwiązać hasło w...