Czy możliwym jest odcięcie się od przeszłości i zaczęcie od nowa w dowolnym momencie naszego życia? Czy tracąc pamięć tracimy nie tylko wspomnienia, lecz także naszą poprzednią osobowość? Czy kolejne wydarzenia w życiu nas kształtują, czy to my kształtujemy kolejne wydarzenia? Pan Robert Ludlum próbuje nam pokazać odpowiedzi na te pytania w swojej sławnej powieści, czyli Tożsamości Bourne’a. I robi to bezkonkurencyjnie.

Człowiek zostaje wyłowiony z wody i uratowany przed śmiercią. Człowiek Bez Imienia, czyli nasz główny bohater. Zajmuje się nim doktor alkoholik, który możliwe, że robi to bardziej dla siebie niż dla pacjenta, by pokazać swoją wartość jako lekarz sobie i miejscowym. Mimo, że udało mu się wyleczyć rany fizyczne, to z psychiką nie jest najlepiej. Jednoznaczna diagnoza: amnezja. Jednak jest parę poszlak dotyczących życia Mężczyzny: słowa wykrzykiwane przez sen, wytatuowany numer konta bankowego w Zurychu i umiejętności, świadczące o tym, że pacjent z pewnością, nie jest osobą przeciętną.

Czy udało się zaintrygować czytelnika już na początku książki? Ja, jako czytelniczka, byłam niezwykle zaciekawiona i zachłannie czytałam kolejne strony.

Mam szczęście, bo jako jedna z nielicznych należę do grona osób, które nie obejrzały ekranizacji książki. Więc wszystko było dla mnie nowe, mimo, że się domyślałam niektórych rzeczy i byłam co rusz zaskakiwana ciekawostką na temat życia naszego głównego bohatera przez mojego Tatę, czyli przez Człowieka-Który-Widział-Film-Co-Najmniej-10-Razy. Eh. Ale wróćmy do powieści.

Muszę przyznać, że książkę naprawdę dobrze się czytało. Rzadko kiedy sięgam po książki akcji -strzelaniny, szpiegostwo, ucieczki, pościgi, i tym podobne, lecz po przeczytaniu Tożsamości… zdecydowałam, że muszę częściej sięgać po ten gatunek. Akcja była bardzo dobrze prowadzona, napięcie utrzymane przez niemalże całą książkę. Moim zdaniem największym atutem tej części jest odkrywanie tytułowej tożsamości pana Bourne’a, która pchała mnie do czytania kolejnych stron.

Szczególny nacisk jest kładziony na psychologię głównego bohatera, która mnie miejscami.. nudziła. Niestety czas na parę słów krytyki. Nasz główny bohater próbuje poznać siebie i czytelnik idzie razem z nim przez tą trudną wędrówkę. Jest zdezorientowany i zagubiony. Jednak psychologiczne momenty, kiedy to bohater nagle sobie coś przypomina i walczy w myślach krzycząc do siebie Przestań! Przestań! po n-tym razie mnie po prostu już nudziło, a wręcz irytowało. Doskonale rozumiem przyczynę, dlaczego autor powtarzał to wielokrotnie, ale to w moim przypadku odniosło negatywny skutek. Co więcej, nie podobał mi się język. I nie pana Ludluma, lecz Bourne’a. Po prostu mężczyzna jest kreowany od początku na zagubionego, lecz silnego i twardego. Mimo, że nie znamy jego przeszłości, to mamy wrażenie, że kiedyś musiał być prawdziwym twardzielem, któremu nikt nie podskoczy. Im dalej w książkę tym większe przeświadczenie, że to prawda, mamy obraz bezwzględnego Bourne’a z przeszłości. Jednak teraźniejszy Bourne jest zupełnie inny i zwraca się co chwila do swojej kobiety Najdroższa, Skarbie, Kochanie. Nie, żeby mi przeszkadzało, że mężczyzna używa takich słów, wręcz przeciwnie!, lecz po prostu nie pasowało mi to przy jednoczesnym kreowaniu bohatera na mordercę bez uczuć.

Jednakże, dzieło oceniam wysoko. Pochłaniam książkę w zawrotnym tempie, choć miejscami się zatrzymywałam i musiałam wręcz się zmuszać do czytania, lecz zakończenie było warte poświęconego czasu. Naprawdę muszę przyznać, że książka bardzo dobrze przemyślana i zaplanowana. Brawa dla pana Ludluma.

Czytelniku, nawet jeśli nie lubisz książek akcji, to się nie przejmuj, bo ta powieść opowiada głównie o zmaganiu się z przeszłością, pokazuje możliwości manipulowania ludźmi i odczytywania informacji między wierszami, a nie bezmyślne strzelaniny i ataki agresji. Gorąco polecam.

A teraz, po skończeniu lektury zostaje refleksja: czy jesteśmy w stanie iść w przyszłość bez przeszłości?
_________________
https://literatela.wordpress.com/2015/09/15/o-poszukiwaniu-wlasnego-ja-tozsamosc-bournea-r-l/

Czy możliwym jest odcięcie się od przeszłości i zaczęcie od nowa w dowolnym momencie naszego życia? Czy tracąc pamięć tracimy nie tylko wspomnienia, lecz także naszą poprzednią osobowość? Czy kolejne wydarzenia w życiu nas kształtują, czy to my kształtujemy kolejne wydarzenia? Pan Robert Ludlum próbuje nam pokazać odpowiedzi na te pytania w swojej sławnej powieści, czyli...