Już nie pamiętam, kiedy ostatnio jakaś książka sprawiła mi tak mocny i wyrazisty ból, który pochłonął mnie i całkowicie pozwolił zaufać bohaterom lektury i 'kibicować im'. Chyba ostatnio miałam tak kilka lat temu, gdy zaczytywałam się w "Gronach Gniewu". I wreszcie jest - kolejna wybitna pozycja, która zostanie ze mną na lata.

To krótka historia o straconym pokoleniu. Pokoleniu młodych ludzi, których decyzje "tych ważnych" zmusiły do walk na frontach I wojny światowej - Wielkiej Wojny. O co walczyli i dlaczego? Sami nie do końca wiedzieli. Wszak nikt im nic nie zrobił, a i oni nikogo nie skrzywdzili i nie obrazili. A jednak walczą - zabijają i są zabijani.

Narratorem powieści jest Paul. Młody chłopak - nastolatek - który znajduje się we Francji, gdzie walczy na froncie. Gdzie konkretnie jest, jakie pozycje zdobywa i w jakim celu? Tego się nie dowiadujemy, ale i Paula niespecjalnie to interesuje. Wszak jest tylko żołnierzem i ta wojna jego wojną nie jest. Jest tu gdzie jest, bo nauczyciele wmówili mu, że właśnie tu być powinien. Doskonale zdaje on sobie sprawę z tego, że jest stracony dla życia i dla świata. Widział już zbyt wiele zła, cierpienia i śmierci, by ufać jeszcze, że życie zaoferuje mu coś więcej. Nie jest jeszcze mężczyzną, ale nie jest już chłopcem. Jest uciekinierem.
"Nie chcemy już szturmować świata. Jesteśmy uciekinierami. Uciekamy przed sobą. Uciekamy przed swoim życiem. Mieliśmy osiemnaście lat i zaczęliśmy kochać świat i życie, i do tego właśnie musieliśmy strzelić. Pierwszy granat, który uderzył, trafił nas w serce."

Autor, który sam doskonale znał realia świata, który opisywał, potrafił wybitnie zarysować w tej książce historię młodego chłopaka, dopiero rozpoczynającego swoje dorosłe życie, który jakoby już zdążył je przeżyć. Paul nie potrafi dogadać się z dorosłymi - ojcem, czy nauczycielami - bo doświadczył tylu cierpień, których oni nie są sobie w stanie nawet wyobrazić. Stara się on chronić swoich najbliższych, nie mówiąc im o potwornościach wojny, bowiem nie chce zniszczyć też ich.

Książka zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Żałuję, że nie zdecydowałam się sięgnąć po nią wcześniej!

Już nie pamiętam, kiedy ostatnio jakaś książka sprawiła mi tak mocny i wyrazisty ból, który pochłonął mnie i całkowicie pozwolił zaufać bohaterom lektury i 'kibicować im'. Chyba ostatnio miałam tak kilka lat temu, gdy zaczytywałam się w "Gronach Gniewu". I wreszcie jest - kolejna wybitna pozycja, która zostanie ze mną na lata.

To krótka historia o straconym pokoleniu....