Na zachodzie bez zmian

"Granaty, kłęby gazu i flotylle czołgów– miażdżenie, pożeranie, śmierć. Czerwonka, grypa, tyfus– duszenie, palenie, śmierć. Okopy, lazaret, masowy grób– nie ma więcej możliwości"... Porażający bezsens wojny widziany z perspektywy zwykłego żołnierza. Żołnierza, który widzi po drugiej stronie okopów takich samych ludzi jak on, mających swoje marzenia, rodziny, bliskich. Brak w nim nienawiści, a czuje się jedynie maszyną w rękach systemu i ludzi wywołujących wojny, a w których sami nie muszą uczestniczyć. Żołnierza, który walczy ale tak naprawdę nie wie po co... Moim zdaniem lektura obowiązkowa dla każdego!

"Granaty, kłęby gazu i flotylle czołgów– miażdżenie, pożeranie, śmierć. Czerwonka, grypa, tyfus– duszenie, palenie, śmierć. Okopy, lazaret, masowy grób– nie ma więcej możliwości"... Porażający bezsens wojny widziany z perspektywy zwykłego żołnierza. Żołnierza, który widzi po drugiej stronie okopów takich samych ludzi jak on, mających swoje marzenia, rodziny, bliskich. Brak...

Niesamowita książka, ukazująca tragedię całego pokolenia młodych ludzi, zmuszonych do wojny, której nie rozumieją. Zmuszonych do zabijania i umierania jak zwierzęta. Wojna i okrucieństwo stają się ich życiem, wszystkim co mają i jedynym co znają. Nie mają co wspominać ani do czego wracać. A wszystko opisane bardzo prostymi słowami 20-latka, co dodatkowo przeraża.

Niesamowita książka, ukazująca tragedię całego pokolenia młodych ludzi, zmuszonych do wojny, której nie rozumieją. Zmuszonych do zabijania i umierania jak zwierzęta. Wojna i okrucieństwo stają się ich życiem, wszystkim co mają i jedynym co znają. Nie mają co wspominać ani do czego wracać. A wszystko opisane bardzo prostymi słowami 20-latka, co dodatkowo przeraża.

Wielka literatura. Ledwie kilka scen, ale JAK to jest napisane i z czym zostawia.

Wielka literatura. Ledwie kilka scen, ale JAK to jest napisane i z czym zostawia.

Nie sądziłam, że można napisać tak wciagajacą i wielowarstwową książkę o doświadczeniach na froncie. Słowa idealnie wyważone, metafory piękne niczym najczulsza poezja. Do tego perfekcyjny, gorzko ironiczny tytuł. I tylko żal, że to wszystko prawdziwe.

Arcydzieło.

Nie sądziłam, że można napisać tak wciagajacą i wielowarstwową książkę o doświadczeniach na froncie. Słowa idealnie wyważone, metafory piękne niczym najczulsza poezja. Do tego perfekcyjny, gorzko ironiczny tytuł. I tylko żal, że to wszystko prawdziwe.

Arcydzieło.

Jako osoba interesująca się historią, pokochałam tą książkę. Jest ona napisana prostym do zrozumienia językiem, oraz jest wyjątkowa. Narrator pokazuje nam prawdziwe oblicze I Wojny Światowej i to z najdrobniejszymi szczegółami. Wspomina jak i o momentach grozy, tak i o chwilach w wojsku, dzięki którym odrywa się od okrutnej rzeczywistości panującej dookoła jego, oraz najbliższych, chociażby na chwilę. Książka ta, przypomina nam, o straconym pokoleniu w okopach oraz na froncie zimnej Wielkiej Wojny. Bardzo polecam tą książkę, zważając na to, iż niesie wspaniałe lekcje życiowe, przestrogi oraz zachwyca swą prostotą, a zarazem pięknem, a w dodatku jest świetnym wyciskaczem łez.

Jako osoba interesująca się historią, pokochałam tą książkę. Jest ona napisana prostym do zrozumienia językiem, oraz jest wyjątkowa. Narrator pokazuje nam prawdziwe oblicze I Wojny Światowej i to z najdrobniejszymi szczegółami. Wspomina jak i o momentach grozy, tak i o chwilach w wojsku, dzięki którym odrywa się od okrutnej rzeczywistości panującej dookoła jego, oraz...

Książko, tak się nie robi! Żeby doprowadzić mnie do płaczu już na 20 stronie? I żeby to nie był jedyny raz?
Moje drugie spotkanie z Remarqiem i drugie... udane? wstrząsające? Wyciskające łzy? Trudno jest opisać emocje, jakie wywołują we mnie dzieła pana Ericha.
Historia przepiękna, przesmutna, ale przy tym niezwykle wciągająca.
Same opisy walki mnie nieco nużyły, ale to co pomiędzy wywoływało skrajne emocje - smutek, złość poczucie beznadziei... Do tego wszystko opisane przepięknym językiem....
Panie Remarque kolejny raz połamał mi pan serce na malutkie kawałeczki...

Książko, tak się nie robi! Żeby doprowadzić mnie do płaczu już na 20 stronie? I żeby to nie był jedyny raz?
Moje drugie spotkanie z Remarqiem i drugie... udane? wstrząsające? Wyciskające łzy? Trudno jest opisać emocje, jakie wywołują we mnie dzieła pana Ericha.
Historia przepiękna, przesmutna, ale przy tym niezwykle wciągająca.
Same opisy walki mnie nieco nużyły, ale to co...

Wstrząsająca książka. Stron nie za wiele, ale jak najbardziej wystarczająco. Czytałem już ją kiedyś, teraz zrobiła na mnie dużo większe wrażenie. Bezsens wojny jest porażający. Niestety nie do wszystkich to dociera. Razem z Autorem w jednej z bitew brał udział pewien wąsaty Austriak. Mimo że widział wojnę na własne oczy, niczego nie przyswoił. Szkoda.

Wstrząsająca książka. Stron nie za wiele, ale jak najbardziej wystarczająco. Czytałem już ją kiedyś, teraz zrobiła na mnie dużo większe wrażenie. Bezsens wojny jest porażający. Niestety nie do wszystkich to dociera. Razem z Autorem w jednej z bitew brał udział pewien wąsaty Austriak. Mimo że widział wojnę na własne oczy, niczego nie przyswoił. Szkoda.

"Mieliśmy osiemnaście lat i zaczęliśmy miłować świat i istnienie; kazano nam do tego strzelać. Pierwszy granat, który padł, trafił w nasze serca."

"Na zachodzie bez zmian" - książka, którą powinien przeczytać każdy.
By zrozumieć. By poczuć.
Bezsens tego świata, wojen i umierania.
Za co? Za kogo? W imię czego?

Podobne pytania zadaje sobie grupa nastolatków, których miejsce jest wszędzie indziej na świecie - ale nie na wojnie. A jednak, niczym upiorne manekiny, zostali ubrani w mundury i wysłani na front. Tam, z każdym oddanym strzałem czują, jak coś wewnątrz nich umiera. Siłą woli starają się pozostać przy zdrowych zmysłach, dystansując się od przeżywanego koszmaru. To będzie najtrudniejsza rola jaką przyjdzie im w życiu odegrać…

Jakże bolesna była ta lektura. A jednocześnie tak ważna i potrzebna. To jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku. Ba! Nawet w życiu. Moje pierwsze spotkanie z tym autorem trochę trwało. Książka, choć niewielkich gabarytów, niesie ze sobą ogromny bagaż emocjonalny, którego chyba nie do końca się spodziewałam. Wrażenie to spotęgowała informacja, że sam Remarque walczył na froncie podczas I wojny światowej, co z pewnością zostawiło swoje piętno na osiemnastoletnim wtedy chłopcu.

Dla mnie “Na zachodzie bez zmian” miało wysoki próg wejścia. Nie tylko ze względu na tematykę, ale też na styl autora, który wydawał mi się surowy. Jednak na kolejnych stronach znalazłam doskonałe metafory, dialogi zostawiające czytelnika w osłupieniu i bohaterów, których zapamiętam na długo.

“Jesteśmy opuszczeni jak dzieci i doświadczeni jak ludzie starzy, jesteśmy zajadli i brutalni, i smutni, i powierzchowni - myślę, że jesteśmy zgubieni”.

"Mieliśmy osiemnaście lat i zaczęliśmy miłować świat i istnienie; kazano nam do tego strzelać. Pierwszy granat, który padł, trafił w nasze serca."

"Na zachodzie bez zmian" - książka, którą powinien przeczytać każdy.
By zrozumieć. By poczuć.
Bezsens tego świata, wojen i umierania.
Za co? Za kogo? W imię czego?

Podobne pytania zadaje sobie grupa nastolatków, których...

Właściwie jest to brutalnie realny reportaż wojenny.

Właściwie jest to brutalnie realny reportaż wojenny.

Ta krótka historia o wojnie jest pełna skrajnie rożnych emocji. Jest smutek, żal, cierpienie, gorycz, bezadzieja, bezsens, ale jest też humor, chwile radości i małego szczęścia. No i jest nadzieja...
Książka tak niesamowita, że brak słów.

Ta krótka historia o wojnie jest pełna skrajnie rożnych emocji. Jest smutek, żal, cierpienie, gorycz, bezadzieja, bezsens, ale jest też humor, chwile radości i małego szczęścia. No i jest nadzieja...
Książka tak niesamowita, że brak słów.