"- Pamiętasz, jak w dzieciństwie dzień wydawał się wiecznością i miałaś wrażenie, że każdy rok do urodzin trwa całe życie? Później, kiedy podrosłaś, czas biegł jakby szybciej. Pamiętasz? Usiłowałam unikać myślenia o dzieciństwie, na ile tylko się da. - Nie. - Cóż, to niemal powszechne uczucie - ciągnęła Ri-ver niezrażona. - To dlatego, że kiedy jesteś dziesięciolatkiem, jeden rok stanowi dziesięć procent całej twojej egzystencji na świecie. A jeżeli dwóch pierwszych lat się nie pamięta, wtedy to jest jeszcze większy procent. Rozumiesz? - Chyba tak. Ale ogród... - Kiedy masz czterdzieści lat, jeden rok jest jedną czterdziestą całej twojej egzystencji. Więc wydaje się, że każdy rok mija szybciej i nie ma już takiego znaczenia jak kiedyś. Rozumiesz? - Mhm, tak, jasne."

Wiecie od ilu lat chciałam przeczytać tą książkę?
Prawda, przez dłuższy czas było nam nie po drodze, ale w końcu Ukochany nieśmiertelny doczekał się swojej kolejki.
Która w ogólnie nie powinna była nadejść.
Ta książka była niczym pacjent, chcący poddać się operacji plastycznej, tyle że umówił się on na wizytę do kardiologa.
W skrócie: kompletne nieporozumienie.

I jak zwykle wszystko zapowiadało się dobrze. Nawet niezbyt dynamiczny początek, nie zapowiadał katastrofy, która nieubłaganie miała nadejść.
Ale najlepszy widok na obraz to widok z oddali. A czy może być lepszy niż zapoznanie się z całą książką? Książką, która w zamyśle miała być o poszukiwaniu samego siebie, dążeniu do bycia lepszym, cieszeniu się każdą chwilą i radzeniu sobie z trudną przeszłością.
No i w sumie była. Zamysł został spełniony.
Jednakże...
To było nudne.
To było cholernie nudne i fakt, że męczyłam się z tym przez miesiąc powinien o czymś świadczyć.
W Ukochanym nieśmiertelnym nic się nie działo. Ot przedstawienie nudnego, monotonnego wiejskiego życia i opisywanie codziennych czynności. Ani jednej, maciupeńkiej sceny akcji, żadnej interakcji między bohaterami oraz niewiele wnoszące do całości retrospekcje z przeszłości.
I...
I to właściwie byłoby na tyle.
Poprawnie napisana, ale nudna.
I na tym mogłabym poprzestać...
Ale skoro już o interakcji mowa.
Bo w Ukochanym nieśmiertelnym występuje wątek, że tak to ujmę "romantyczny", tyle że tym razem oparty głównie na pożądaniu, aczkolwiek wątek.
Ale bogowie, jaki on był bezsensowny. I okej, bohaterka z początku widzi kolesia, który jej się podoba, spoko, ale to, że przez całą resztę powieści czytamy tylko wzmianki o tym, że go pożąda, choć jest milczącym dupkiem i w ciągu całej powieści zamienia z nim ledwie trzy zdania... Ten wątek został okropnie niedopracowany, potraktowany jak ochłap zgniłego mięsa, którego nie tknie się inaczej niż patykiem, czyli praktycznie w ogóle.
I okej były dwie ładnie rozpisane scenki.
Ale co z tego, skoro były całkowicie oderwane o fabularnej rzeczywistości?
W tym momencie przypomina mi się, że jak narzekałam na wątek miłosny w Porwanej pieśniarce. Taa, wtedy jeszcze nie wiedziałam, że może być gorzej. Myślałam, że miłość Tristana i Cecile wzięła się z powietrza, ale w przypadku Ukochanego nieśmiertelnego nawet nie wiem jak to coś, co było między bohaterami w ogóle nazwać.

Ach...
Jednym słowem Ukochany nieśmiertelny to kolejny zawód, coś co miało być zajebiste, a nie było oraz jedna z pięciu książek, które od dawna chciałam przeczytać.
Jaki mamy wynik póki co?
Cienie na księżycu - super.
Ukochany nieśmiertelny - niewypał.
Zostało Pragnienie, Ognista i Bezmyślna, proszę niech reszta będzie lepsiejsza.

"- Pamiętasz, jak w dzieciństwie dzień wydawał się wiecznością i miałaś wrażenie, że każdy rok do urodzin trwa całe życie? Później, kiedy podrosłaś, czas biegł jakby szybciej. Pamiętasz? Usiłowałam unikać myślenia o dzieciństwie, na ile tylko się da. - Nie. - Cóż, to niemal powszechne uczucie - ciągnęła Ri-ver niezrażona. - To dlatego, że kiedy jesteś dziesięciolatkiem,...