Akcja „Aniki” rozgrywa się w bośniackiej wsi, której spokój zakłóciły niespodziewane wydarzenia. Pomieszanie zmysłów nielubianego przez miejscowych popa przywołało historię sprzed lat - tragedię pięknej, upadłej kobiety. Zdana na osąd społeczeństwa wzbudza sobą i swoimi czynami nienawiść potęgowaną strachem, ciasnotą umysłową, poczuciem winy. Jednocześnie to bezwzględne w stosunku do niej środowisko nadzwyczaj łatwo wybacza mężom i synom ich słabość do uznanej za winną.

Andric nie ocenia swoich bohaterów, ma świadomość, że współdzielimy los, ponieważ jesteśmy tacy sami. Przywary tamtego społeczeństwa są bardzo wyraźnym lustrem dla nas. Nad wyraz często łączy nas skostniałość poglądów, niechęć do wszystkiego, co inne, obawa przed zburzeniem ustalonego porządku, w końcu przekonanie o własnej nieomylności.

„Anika”jest książką o samotności duszy i pustce życia, którą próbujemy zapełnić miłością, o nienawiści, która zamyka nam oczy na tragedie innych, o tym, że istnienie winy wyklucza szczęście oraz że zło nie trwa wiecznie. Nade wszystko jest książką o tym, że życie, mimo bólu, który nam niesie - a może właśnie dlatego - daje nam tyle różnych emocji, jest takie cenne.

Akcja „Aniki” rozgrywa się w bośniackiej wsi, której spokój zakłóciły niespodziewane wydarzenia. Pomieszanie zmysłów nielubianego przez miejscowych popa przywołało historię sprzed lat - tragedię pięknej, upadłej kobiety. Zdana na osąd społeczeństwa wzbudza sobą i swoimi czynami nienawiść potęgowaną strachem, ciasnotą umysłową, poczuciem winy. Jednocześnie to bezwzględne w...