O mistrzostwie sztuki opowiadania Ivo Andricia świadczą nie tylko wspaniale opasłe księgi „Mostu na Drinie” czy „Konsulów ich cesarskich mości”, ale także i to niewielkie opowiadanie o bośniackiej „femme fatale” z 19 wieku.

Takie piękne zdanie na samym początku: „W zapadłych mieścinach, gdzie ludzie są do siebie na ogół podobni jak owce z jednego stada, niczym przyniesione przez wiatr osobliwe nasionko pojawi się czasem istota, która odbija od otoczenia, nie mieści się w nim, ściąga na wszystkich rozmaite biedy i tak długo powoduje zamieszanie, aż jej ludzie przytrą rogów i przywrócą w ten sposób ustalony porządek”.

I tylko wydaje mi się, że ta opowieść o potępieniu nierządnicy więcej ma wspólnego z mizoginią niż dbaniem o moralność publiczną. Jesteśmy jednak w tradycyjnej, przednowoczesnej społeczności, która nienawidzi kobiet - gdy się zbyt mocno wychylą poza ówczesną i tamtejszą normę społeczną. ”Gotowa nas wszystkich do piekła wyprawić” - głosi głos ludu.

Sytuacja staje się naprawdę poważna, gdy urokom Aniki ulega nawet najwyższy przedstawiciel lokalnej władzy. ”Tego nauczyło go doświadczenie, tak podpowiadał mu instynkt: mieszać się do sporu, w który wplątana jest kobieta, to to samo, co wtykać palec między drzwi”.

Nastroje się zaostrzają. „Trzeba by nas podpalić z czterech bożych stron i puścić z dymem, skoro między nami nie ma nikogo, kto by rozpustnice zaszlachtował” – mówią ludzie...

Fraza Autora jak zwykle zachwycająca. Nawet (umowne) pożytki z palenia Andrić tak opisuje, że choć wrogi tej czynności, nigdy nie kopciłem, sam mam ochotę na „dymka”: „Dopiero wtedy zrozumiał, jakim dobrodziejstwem jest ten ogienek przed źrenicami i ten niebieskawy dym, który łaskocze człowieka po oczach i krtani, pozwala uronić łzę i nie zapłakać przy tym, zrobić wdech i wydech i nie zdradzić się, że to westchnienie”.

Albo takie zdanie…. „W zapadającym zmierzchu każda rzecz zdradzała wzmożoną chęć trwania i zachowania dotychczasowego kształtu”.

Na koniec, opisując dramatyczny finał historii Aniki, pisarz kilka razy powtarza: ”Wszystko to jest życie”, zwłaszcza ze „nic jakoś nie zdradzało ochoty do odejścia, do rozstania”.

A kiedy już się stało, co miało stać, to „kobiety poweselały a mężczyźni stali się spokojniejsi”.

Pomyślałem sobie nieco ryzykownie, że naszym Andriciem - takim właśnie „mistrzem opowiadania” - jest Wiesław Myśliwski. Szkoda jedynie, że Nobla raczej już nie dostanie, a należałby się i za ”Kamień na kamieniu”, i za „Widnokrąg”…..

O mistrzostwie sztuki opowiadania Ivo Andricia świadczą nie tylko wspaniale opasłe księgi „Mostu na Drinie” czy „Konsulów ich cesarskich mości”, ale także i to niewielkie opowiadanie o bośniackiej „femme fatale” z 19 wieku.

Takie piękne zdanie na samym początku: „W zapadłych mieścinach, gdzie ludzie są do siebie na ogół podobni jak owce z jednego stada, niczym...

Tytułowa Anika - serbska sierota, piękność i kusicielka, jest bohaterką opowieści z przeszłości powtarzanej z ust do ust. Podobnie jak wspomnienia minionych duchownych o barwnej osobowości. Stwarza to dość przygnębiające wrażenie miejsca - prowincji, w której wszystko, co warte uwagi, dawno się wydarzyło, a pozostały tylko stagnacja i tęsknota za dawnym światem.
Przypadł mi do gustu subtelny sposób mówienia o wcale niesubtelnych rewirach erotyki - treści są sygnalizowane, eufemizowane, bez epatowania ordynarnością.

Tytułowa Anika - serbska sierota, piękność i kusicielka, jest bohaterką opowieści z przeszłości powtarzanej z ust do ust. Podobnie jak wspomnienia minionych duchownych o barwnej osobowości. Stwarza to dość przygnębiające wrażenie miejsca - prowincji, w której wszystko, co warte uwagi, dawno się wydarzyło, a pozostały tylko stagnacja i tęsknota za dawnym światem.
Przypadł...

Książka odnaleziona.... sięgnęłam po tę powieść, ponieważ wiele lat temu przeczytałam jej fragmenty w jednym z pism poświęconych literaturze pięknej, jakie wychodziły w latach 80. Owe czasopisma zalegały na strychu moich dziadków. Byłam wtedy dzieciakiem, dla którego taka lektura jest zdecydowanie nieodpowiednia, jednak fragmenty "Aniki" utkwiły w mojej głowie jak obrazy z mrocznej baśni. W końcu przyszedł moment na poznanie całej historii. I taka ona dla mnie właśnie jest, po części baśniowa, bo uroda Aniki jest nie z tego świata, ale to historia przypominająca także małomiasteczkowe gawędy o dawnych prowincjonalnych skandalach. Punktem zwrotnym w życiu Aniki było odrzucenie jej zaproszenia na majówkę przez Mihailo - człowieka o tragicznej przeszłości. Odtąd już nie tylko uroda wyróżnia ją pośród lokalnej społeczności, ale i szokujący tryb życia.

Książka odnaleziona.... sięgnęłam po tę powieść, ponieważ wiele lat temu przeczytałam jej fragmenty w jednym z pism poświęconych literaturze pięknej, jakie wychodziły w latach 80. Owe czasopisma zalegały na strychu moich dziadków. Byłam wtedy dzieciakiem, dla którego taka lektura jest zdecydowanie nieodpowiednia, jednak fragmenty "Aniki" utkwiły w mojej głowie jak obrazy z...

Akcja ksiązki dzieje się gdzieś na serbskiej prowincji, a główną bohaterka prowadzi niecne życie. I jak to na prownicji bywa: jedni są oburzeni, drudzy zafascynowani.

Akcja ksiązki dzieje się gdzieś na serbskiej prowincji, a główną bohaterka prowadzi niecne życie. I jak to na prownicji bywa: jedni są oburzeni, drudzy zafascynowani.

Książka, którą wspominam nawet naście lat po jej przeczytaniu. Książka która zostawiła mnie z tym "czymś" na całe życie. Może nie przypadnie każdemu do gustu, może nie każdy ją zrozumie ale "wszystko jest życie".

Książka, którą wspominam nawet naście lat po jej przeczytaniu. Książka która zostawiła mnie z tym "czymś" na całe życie. Może nie przypadnie każdemu do gustu, może nie każdy ją zrozumie ale "wszystko jest życie".

Dość urocza gawęda, po samo dno przepełniona bośniackim folklorem i ukazująca trudne dziś do wyobrażenia praktyczne zastosowanie ideałów wielokulturowości. Oszczędny z reguły język ustępuje chwilami miejsca kobiecie z aulosem, a tytułowa bohaterka daje pretekst do przeglądu szeregu nieszczęść, jakie spływają na ludzi z racji niezaspokojenia w sferze uczuć.
Chętniej niż jako opowieść o ludzkich namiętnościach, czytam jednak „Anikę” jako paraboliczne wyznanie wiary, że dzieje ludzkie są z gumy i że Europa dojdzie do siebie po tragicznych doświadczeniach początku dwudziestego wieku. Oczywiście, w świetle takiej interpretacji okazuje się Andrić, piszący „Anikę” w 1931 roku, wyjątkowym naiwniakiem.

Dość urocza gawęda, po samo dno przepełniona bośniackim folklorem i ukazująca trudne dziś do wyobrażenia praktyczne zastosowanie ideałów wielokulturowości. Oszczędny z reguły język ustępuje chwilami miejsca kobiecie z aulosem, a tytułowa bohaterka daje pretekst do przeglądu szeregu nieszczęść, jakie spływają na ludzi z racji niezaspokojenia w sferze uczuć.
Chętniej niż jako...

Akcja „Aniki” rozgrywa się w bośniackiej wsi, której spokój zakłóciły niespodziewane wydarzenia. Pomieszanie zmysłów nielubianego przez miejscowych popa przywołało historię sprzed lat - tragedię pięknej, upadłej kobiety. Zdana na osąd społeczeństwa wzbudza sobą i swoimi czynami nienawiść potęgowaną strachem, ciasnotą umysłową, poczuciem winy. Jednocześnie to bezwzględne w stosunku do niej środowisko nadzwyczaj łatwo wybacza mężom i synom ich słabość do uznanej za winną.

Andric nie ocenia swoich bohaterów, ma świadomość, że współdzielimy los, ponieważ jesteśmy tacy sami. Przywary tamtego społeczeństwa są bardzo wyraźnym lustrem dla nas. Nad wyraz często łączy nas skostniałość poglądów, niechęć do wszystkiego, co inne, obawa przed zburzeniem ustalonego porządku, w końcu przekonanie o własnej nieomylności.

„Anika”jest książką o samotności duszy i pustce życia, którą próbujemy zapełnić miłością, o nienawiści, która zamyka nam oczy na tragedie innych, o tym, że istnienie winy wyklucza szczęście oraz że zło nie trwa wiecznie. Nade wszystko jest książką o tym, że życie, mimo bólu, który nam niesie - a może właśnie dlatego - daje nam tyle różnych emocji, jest takie cenne.

Akcja „Aniki” rozgrywa się w bośniackiej wsi, której spokój zakłóciły niespodziewane wydarzenia. Pomieszanie zmysłów nielubianego przez miejscowych popa przywołało historię sprzed lat - tragedię pięknej, upadłej kobiety. Zdana na osąd społeczeństwa wzbudza sobą i swoimi czynami nienawiść potęgowaną strachem, ciasnotą umysłową, poczuciem winy. Jednocześnie to bezwzględne w...

„Anika” to książka opisująca jak tytułowa postać wpłynęła na losy mieszkańców Viszegradu, przedstawia jej życie: młodość dorastanie i nagłą zmianę w postawie i zachowaniu. Zmiana ta odcisnęła duże piętno na mieście i jego mieszkańcach.
Książka ta jest kolejnym przykładem genialnych umiejętności literackich Andricia. Czytając ją ma się poczucie jakby obok siedział jakiś miejscowy gawędziarz który za pomocą jednej opowieści potrafi scharakteryzować całe miasto. Poetyckie opisy wraz ze stoickim spokojem jaki z nich bije nie pozwalają oderwać się od czytania tej książki, z każdym przeczytanym wersem chce się jeszcze bardziej zagłębić w historie Aniki. Każda postać jaka pojawia się na kartach tej opowieści została bardzo żywo przedstawiona. Życie, to chyba najlepszy opis tej książki, „wszystko to życie” nawiązując do przemyśleń jednego z bohaterów. Wspaniałe jest też to jak bardzo początkowa historyjka została użyta jako pewnego rodzaju prolog do głównej osi fabularnej, warto też wspomnieć że do przedstawienia każdej postacie Andrić wplótł różne dygresyjne historyjki będące ich skróconym życiorysem, to wszystko jeszcze bardziej podkreśla gawędziarski charakter tej książki. Gdy się więc ją czyta czuje się atmosferę dawnych tawern czy zajazdów, to poczucie jest wręcz namacalne.

„Anika” to książka opisująca jak tytułowa postać wpłynęła na losy mieszkańców Viszegradu, przedstawia jej życie: młodość dorastanie i nagłą zmianę w postawie i zachowaniu. Zmiana ta odcisnęła duże piętno na mieście i jego mieszkańcach.
Książka ta jest kolejnym przykładem genialnych umiejętności literackich Andricia. Czytając ją ma się poczucie jakby obok siedział jakiś...

Czytając tę książkę miałem wrażenie, że słucham jakiegoś gawędziarza w ciepłym schronisku w górach. Realizm magiczny. Historia jak wiele innych, ale jednak wyjątkowa. Właśnie przez klimat. Warto przeczytać!

Czytając tę książkę miałem wrażenie, że słucham jakiegoś gawędziarza w ciepłym schronisku w górach. Realizm magiczny. Historia jak wiele innych, ale jednak wyjątkowa. Właśnie przez klimat. Warto przeczytać!

23/180/2024
Jejku, jakie to ładne!
Opowieść o tym, jakie są skutki, gdy żądza rzuci się na mózg. Do tego w moim wydaniu trochę bezecne ilustracje!
A na poważnie, piękna opowieść, również językowo. Coraz bardziej lubię te niedzisiejsze powieści :-)

23/180/2024
Jejku, jakie to ładne!
Opowieść o tym, jakie są skutki, gdy żądza rzuci się na mózg. Do tego w moim wydaniu trochę bezecne ilustracje!
A na poważnie, piękna opowieść, również językowo. Coraz bardziej lubię te niedzisiejsze powieści :-)