Przeczytałem cztery Dialogi: Ucztę, Eutyfrona, Obronę oraz Kritona. Wypożyczając książkę, zdziwiłem się, ile miejsca zajmują wstępy i komentarze, i początkowo planowałem je pominąć, oczekując suchego opisu faktów i nadmiaru szczegółów.

Choć z mieszanymi uczuciami zabrałem się za pierwszy wstęp, styl Witwickiego od razu mnie przekonał. Plastyczny, soczysty, przystępny choć nie uproszczony - tak można opisać tekst tłumacza. Świetną przystawkę podał przed głównym daniem.

Uczta to jeden z najlepszych tekstów, które czytałem. Kolejni uczestnicy wygłaszają mowy pozornie na temat miłości, ale w rzeczywistości dotyczą różnych aspektów życia. Pomiędzy nimi zabawne wydarzenia stanowią prawie komediowe przerywniki.

Eutyfron traktuje o pobożności i religii. Jak we wszystkich Dialogach, tekst dostarcza przemyśleń ważnych tak wtedy, jak i teraz. Zwraca uwagę głupota tytułowego bohatera i ironiczna mądrość Sokratesa.

Obrona i Kriton są inne, tutaj pojawia się proces i uwięzienie Sokratesa, a na pierwszy plan wysuwa się postawa tego niezwykłego człowieka wobec śmierci, ale i życia, bogów, ale i społeczeństwa.

I znów Witwicki na koniec każdego Dialogu. Świetne analizy psychologiczne, dzięki którym można wczuć się w postaci dialogów i dostrzec to, czego samemu się nie udało. Zarzucić można tylko mocny subiektywizm. Interpretacje te są trochę jak argumenty Sokratesa: pięknie ułożone i w pierwszym odbiorze nie do odrzucenia dzięki niezwykłej erudycji - przy późniejszym, chłodnym przemyśleniu nie są już tak absolutnie przekonujące, a jawią się bardziej jako niektóre z wielu możliwości widzenia rzeczy. Mimo to pozostaje ten czar, oraz - co ważniejsze, wrażenie, że są to odbicia czegoś większego na ścianie naszej jaskini.

Z pewnością wrócę do pozostałych Dialogów.

Przeczytałem cztery Dialogi: Ucztę, Eutyfrona, Obronę oraz Kritona. Wypożyczając książkę, zdziwiłem się, ile miejsca zajmują wstępy i komentarze, i początkowo planowałem je pominąć, oczekując suchego opisu faktów i nadmiaru szczegółów.

Choć z mieszanymi uczuciami zabrałem się za pierwszy wstęp, styl Witwickiego od razu mnie przekonał. Plastyczny, soczysty, przystępny choć...