Albo ja się robię coraz bardziej marudna i wymagająca albo te książki coraz głupsze.

Mam wrażenie, że p. Phillips spoczęła na laurach po kilkunastu wydanych powieściach i z następnymi leciała już taśmowo bez pasji, inwencji i zaangażowania. Po prostu powielając raz przyjęty schemat zmieniając tylko imiona bohaterów.
W sumie jak to mówią "zwycięskiego składu się nie zmienia", wiec jeżeli coś przynosi sukces i kasę to nie ma po co tego ulepszać...
Może jest w tym metoda, jednak ja chyba się już tym przejadłam.

Ta książka nawet nie była romantyczna. Chyba, że za romantyczne uważa się ciągłe rozkazywanie i wywyższanie się nad partnerką, nie dawanie jej dojść do głosu i całkowite ignorowanie jej zdania - jak u średniowiecznych troglodytów.
A scena wyznawania miłości przez Cala za pomocą wyboru tapety w środku nocy przeszła moje najśmielsze oczekiwania - toć po takim czymś to każda by padła facetowi do stóp! Już myślałam, że ją przynajmniej na to lotnisko zawiezie i powie: jeśli coś kochasz - daj mu wolność, więc leć! - ale nie, on wolał kupić tapetę.
I to takie miotanie się Jane - uciekłaby od niego, bo przecież ją zamknął siłą w obcym domu, samą, z dala od ukochanej pracy, ale jednak nie, bo może na to zasłużyła - niby taka inteligentna pani profesor, a głupia jak but. Oj, bo ona go kocha, ale on nią gardzi, ale ona zostanie, może doceni, a jak nie to będzie siedzieć i płakać...
A figę!
Ugh, nie znoszę takiej naiwnej bezradności...

Albo ja się robię coraz bardziej marudna i wymagająca albo te książki coraz głupsze.

Mam wrażenie, że p. Phillips spoczęła na laurach po kilkunastu wydanych powieściach i z następnymi leciała już taśmowo bez pasji, inwencji i zaangażowania. Po prostu powielając raz przyjęty schemat zmieniając tylko imiona bohaterów.
W sumie jak to mówią "zwycięskiego składu się nie...