Tytuł: Wilken: Bracia krwi
Autor:Di Toft
Wydawnictwo: Bukowy Las
Ocena: 4/10

Nat i jego ekscentryczni dziadkowie mieszkają w pobliżu dziwnego, nawiedzonego lasu. Nat marzy o psie, ale to stworzenie, które dziadek wynalazł dla niego gdzieś na wsi, brudne i brzydkie, w niczym nie przypomina miłego szczeniaka. Na dodatek wkrótce zaczynają mu rosnąć ludzkie uszy! Coś z nim na pewno jest nie tak, i to bardzo nie tak… Prawda o Woodym, bo tak nazywa się nowy przyjaciel Nata, jest gorsza, niż mogłoby się przyśnić w najstraszniejszych snach. Okazuje się, że jest zwierzęciem zdolnym zamienić się w człowieka, przedstawicielem dziwnej rasy, która przez wieki zmuszana była do ukrywania się, a teraz ma być wykorzystana do naukowych eksperymentów. Bardzo źli ludzie chcą złowić Woody’ego. Czy Nat i jego „pies” wyjdą z tego cało?

Na samym początku Wilken mi się nawet podobał. Jednak im autorka brnęła dalej z tą historią powieść podobała mi się coraz mniej, ba, niemal wcale, za to ostatnie pięćdziesiąt stron było genialne. Ile gwiazdek dać takiej książce?

Język może i nie był mistrzowski, ale nie był też zły; książkę czytało się całkiem szybko bez zbytniego wrażenia nudy, jednak niektóre momenty były wręcz żenujące. Co nie znaczy, że nie było momentów wspaniałych.

Fabuła była przemyślana, każdy detal miał tu swoją funkcję - za to wielki plusik dla autorki. Głównych bohaterów również polubiłam - Nat nie był typowym nieśmiałym chłopczykiem, ale nie był też przebojowym sportsmenem. Był całkowicie zwyczajny i to w tym było piękne. Chyba wszystkich się już znudziło: "zwyczajna dziewczyna pewnego dnia odkrywa, że umie czytać w myślach".

Ostatnie pięćdziesiąt stron było naprawdę wspaniałe, a na dodatek mówiło o problemie, który w naszych czasach jest raczej sprawą o której rzadko się mówi/pisze. Dobry pomysł, dobre wykonanie, dobre zakończenie. Więc za co minusy?

Schematyzm? No, nie oszukujmy się, trochę go było. Wilkołaki to jednak ciut oklepana sprawa, ale akurat w tej książce nie rzucało się to tak bardzo w oczy. Środek był to bólu nudny, no ale kilkadziesiąt stron nudy mogę jeszcze... jakoś.... przetrwać.

Problemem okazała się odpowiedź na pytanie: czego tak naprawdę oczekuje się po dobrej książce? Dobrej fabuły? Śmiechu (tego rzeczywiście brakowało Wilkenowi)? Odważnego mówienia o ważnych sprawach? Świetnie skonstruowanych bohaterów? Przemyślanego środowiska, w którym dzieje się dana historia?

Bo właściwie ta historia nie zasługuję na tak niską ocenę, pewnie dałabym jej 6 czy może nawet 7, gdyby nie to: co ta powieść zmieniła w moim życiu? Nic i to jest właśnie przytaczające. Nic z niej wyniosłam, prócz całkiem mile spędzonej godzinki. Nie ma żadnego cytatu godnego upamiętnienia, żadnych, najmniejszych, przemyśleń. Tego brakuje tej powieści. Głębi. Zanurzona w magicznym świecie fantasy autorka zapomniała o refleksjach i uczuciach (nie chodzi mi ani o to, żeby książka była smutna, ani o to, że zabrakło romansu. Chodzi o to, że zabrakło cech człowieczeństwa).

Czy polecam?
Szczerze: nie wiem. Ta książka kompletnie nic nie wniosła do mojego życia, choć, owszem, spędziłam przy niej miłe półtora godzinki.

http://zakochana-w-ksiazkach-i-w-czekoladzie.blogspot.com/2014/01/12-wilken-bracia-krwi.html

Tytuł: Wilken: Bracia krwi
Autor:Di Toft
Wydawnictwo: Bukowy Las
Ocena: 4/10

Nat i jego ekscentryczni dziadkowie mieszkają w pobliżu dziwnego, nawiedzonego lasu. Nat marzy o psie, ale to stworzenie, które dziadek wynalazł dla niego gdzieś na wsi, brudne i brzydkie, w niczym nie przypomina miłego szczeniaka. Na dodatek wkrótce zaczynają mu rosnąć ludzkie uszy! Coś z nim na...