Z pewnym zdziwieniem stwierdzam, że ostatnia część Niebieskiego roweru jest najlepsza. A dlatego ze zdziwieniem, że zazwyczaj takie kilkuczęściowe historie robią się coraz gorsze w miarę zbliżania się do końca, a tu jest odwrotnie.

W tej części ważną rolę odgrywa postać Sary Mulstein - żydówki cudem ocalałej z obozu koncentracyjnego. Teraz jej jedynym celem jest tropienie i dokonanie zemsty na nazistach, oprawcach, którzy masowo uciekają za granice np. do Ameryki Południowej.

Początkowo nie chętny Tavernier zobowiązuje się jej w tym pomóc. Akcja przenosi się do Argentyny. Oczywiście nie może zabraknąć tam również Lei.

No właśnie - Lea. Jest to postać której wręcz nie lubię. Niesamowicie mnie drażni. Jak dla mnie to jakaś nimfomanka, która miesiąca nie może wytrzymać bez faceta. Ba żeby chociaż tyle...
Do tego ilekroć Tavernier ją spotyka to ona jest jeszcze piękniejsza za każdym razem. I wciąż bardziej piękna... Naprawdę trudno mi ją sobie wyobrazić, normalnie najpiękniejsza kobieta świata.
A każdy facet jak ją tylko zobaczy to się zakochuje. Matko brzmi to jak z kiepskiego romansu.
I w ogóle wszyscy się nad nią trzęsą jak nad jajkiem. Inni też mają za sobą ciężkie chwile i wojnę, ale tylko Lea jaka to bidulka. Ja bym chętnie uśmierciła jej postać.

Cały czas mi się rozjeżdżała ta fabuła. Z jednej strony okropieństwa II wojny światowej, a w tym wszystkim Lea tańcząca i włócząca się po restauracjach.

I jeszcze ostatnia moja czepialska uwaga. Okładka książki jest koszmarna. Po prostu brzydka.

Z pewnym zdziwieniem stwierdzam, że ostatnia część Niebieskiego roweru jest najlepsza. A dlatego ze zdziwieniem, że zazwyczaj takie kilkuczęściowe historie robią się coraz gorsze w miarę zbliżania się do końca, a tu jest odwrotnie.

W tej części ważną rolę odgrywa postać Sary Mulstein - żydówki cudem ocalałej z obozu koncentracyjnego. Teraz jej jedynym celem jest tropienie...