„To, co do niedawna jeszcze było sztandarem dyletantyzmu i grafomanii, stało się kryterium najwyższym.”
Pozwoliłam sobie rozpocząć od cytatu, do którego odniosę się w dalszej części swojej recenzji.
„Wspomnienia z niepamięci” Gustawa Holoubka to jedna z najdelikatniejszych, najsubtelniejszych książek o sztuce, jaką miałam okazję w życiu przeczytać. Rodzaj manifestu życiowego, niepozornego traktatu filozoficznego, w którym każde słowo dobrane jest z największą precyzją, a opowieść toczy się, mimowolnie przekazując najgłębsze, niezwykłe treści.
Autorowi udało się uniknąć megalomanii, która jest nieodłączną towarzyszką autobiograficznych zwierzeń. Holoubek w wysmakowany sposób raczy czytelnika swoją filozofią życiową bardziej niż szczegółami ze swojego życia. Czytelnik nie odnosi wrażenia, że została przekroczona jakaś granica dobrego smaku, gdy autor zaprasza nas do swojego intymnego świata. Ale jest to świat przeżyć i postrzegania rzeczywistości, nie zaś świat sensacyjnych plotek, których niejeden czytelnik łaknie, nie zauważając, że schodzi poniżej pewnego poziomu. I właściwie tutaj jest miejsce na uzasadnienie wyboru cytatu, chociaż książkę należałoby cytować w całości. Zdanie dotyczące teatru, powinno odnosić się do sztuki w ogóle. Autor przy całej swojej przenikliwości zauważa jak bardzo obniżyły się standardy w sztuce. Łatwo to można odnieść do literatury, w której królują przecież urągające inteligentnemu czytelnikowi wytwory grafomańskiej próżności. Bezwartościowe dla sztuki czytadła, które siłę czerpią wyłącznie z chęci przypodobania się masowym gustom. Holoubek jasno sprzeciwia się filozofii, w której ilość zastępuje jakość.
Książkę polecam wszystkim tym, którzy od literatury oczekują piękna, odkrywania nowych przestrzeni, doświadczania świata i siebie. Miłej lektury.

„To, co do niedawna jeszcze było sztandarem dyletantyzmu i grafomanii, stało się kryterium najwyższym.”
Pozwoliłam sobie rozpocząć od cytatu, do którego odniosę się w dalszej części swojej recenzji.
„Wspomnienia z niepamięci” Gustawa Holoubka to jedna z najdelikatniejszych, najsubtelniejszych książek o sztuce, jaką miałam okazję w życiu przeczytać. Rodzaj manifestu...