Kiedy czytałam pierwszą książkę tej autorki - "Prawa i powinności" - nie spodziewałam się niczego konkretnego. Po skończonej lekturze od razu wzięłam się za czytanie jej ponownie, jednocześnie poprzysięgając dozgonną miłość temu tytułowi. Dlatego gdy sięgałam po jej drugą książkę, spodziewałam się naprawdę wiele - i nie umiem wyrazić jak bardzo jestem zawiedziona.

Mężczyzna któremu zamordowano ukochaną i nienarodzone dziecko zachowuje się jakby nigdy nic, miałam wrażenie jakby czasem o tym w ogóle zapominał. Wspomina o incydencie dosłownie raz czy dwa podczas całej książki, za to ma czas i głowę bawić się w przepychanki słowne z młodszą od niego o setki lat główną bohaterką. Inna postać - groźny wojownik-przemieniec o zwierzęcych instynktach i sile, który ma na zawołanie całą watahę współbraci, drży przed nią, bo raz mu pogroziła. Pół strony zajmuje opis jakimi to emocjami jest szarpana, jak to drży, ma łzy w oczach i jest na skraju histerii - po czym przechodzimy do narracji z perspektywy jej rozmówcy, który kwituje to krótkim "Twarz śledczej nie wyrażała niczego". Serio?

Nie przekonała mnie ta książka. Pomysł może i miał potencjał, ale kompletnie nie został wykorzystany. Nie polecam, a jeśli już ktoś koniecznie chce przeczytać coś Pjankowej, jej debiutancka książka będzie znacznie lepszym wyborem.

Kiedy czytałam pierwszą książkę tej autorki - "Prawa i powinności" - nie spodziewałam się niczego konkretnego. Po skończonej lekturze od razu wzięłam się za czytanie jej ponownie, jednocześnie poprzysięgając dozgonną miłość temu tytułowi. Dlatego gdy sięgałam po jej drugą książkę, spodziewałam się naprawdę wiele - i nie umiem wyrazić jak bardzo jestem...