Janusz Gajos to jeden z moich ulubionych aktorów, kreator wielu wspaniałych ról – począwszy oczywiście od Janka Kosa z filmu „Czterej pancerni i pies”, który do dziś mi się nie znudził i jeżeli tylko pojawia się na ekranach, to go z przyjemnością oglądam, poprzez jego spotkanie z Joanną Żółtowską w „Ławeczce”, a skończywszy na księdzu Cieciorce w „Zaćmie” czy dyrektorze Nowackim w „Konwoju”.
Wspaniała osobowość, która bardzo długo nie mogła pozbyć się łatki z wizerunkiem Janka Kosa. Aktorowi było trudniej niż innym jego kolegom po fachu udowodnić, że przecież potrafi świetnie zagrać zarówno role komediowe, jak i dramatyczne, zarówno w filmie, jak i w teatrze. Doskonale go pamiętam w „Iwanowie” Antona Czechowa, wystawianym przez Teatr Narodowy w Warszawie.
To tyle o wspaniałym aktorze, a teraz o książce – niestety, krótko, bo nie odnalazłam w niej Janusza Gajosa poznanego na ekranie, niewiele też się o nim dowiedziałam. Autorka wybrała kiepską formę przekazu, próbowała uporządkować jego życie, ale zrobiła to bezpłciowo, w wyniku czego aktor wypadł bardzo mdło.

Janusz Gajos to jeden z moich ulubionych aktorów, kreator wielu wspaniałych ról – począwszy oczywiście od Janka Kosa z filmu „Czterej pancerni i pies”, który do dziś mi się nie znudził i jeżeli tylko pojawia się na ekranach, to go z przyjemnością oglądam, poprzez jego spotkanie z Joanną Żółtowską w „Ławeczce”, a skończywszy na księdzu Cieciorce w „Zaćmie” czy dyrektorze...