Wojciech Majewski

Ostatnio mnie nosi na biografie. Szukałam gdzieś takiej biografii, która oddała by hołd swojemu gatunkowi. Jednak... mimo wszystko, po krótkich poszukiwaniach muszę przyznać się do błędu. Szukam niemożliwego. Nie da się stworzyć czegoś, co kipi obiektywizmem. Nie da się ukryć niechęci, sympatii, nienawiści, podziwu. I po czasie dochodzę do wniosku, że lepiej by autor biografii nie ukrywał swojego stosunku do opisywanej postaci, lepiej niech pisze, co czuje, co myśli, ale nie ukrywa żadnych informacji. Niech napisze, że ta postać była wg większości taka i taka, bo tak, czy siak, ale on twierdzi inaczej... Chyba właśnie to w biografiach powinno być. Tak sądzę. Dorwałam się do biografii Marka Grechuty. Wielką fanką nie jestem, ale bardzo szanuję jego twórczość i mam swoje ulubione piosenki z jego twórczości. Nigdy nie uporządkowywałam ich do danego okresu twórczości, czy nawet do płyty. Ot, Marek Grechuta, ot jego piosenki, lubię je i tyle. Nie zastanawiałam się nad tym, co inspirowało artystę, ani co studiował, czym żył, z kim żył i po co żył. W nurcie biograficznym szukając czegoś o Elżbiecie, teściowej Katarzyny II zabłądziłam i znalazłam tą.. książeczkę. Formatem niewielka z paskudnym zdjęciem Grechuty na przodzie, ot taki mały albumik. Wzięłam, co mi szkodzi, taką wielką czcionką te dwieście stron to właściwie godzina z hakiem czytania. Tyle to się w grafiku jeszcze znajdzie! Autor, Wojciech Majewski zdecydowanie podziwia Marka Grechutę. Spotkanie z nim opisuje, jakby spotkał Jezusa w mlecznym barze, cud, cuda, cud i cudowne. Książka zawiera zdjęcia, fragmenty wypowiedzi znajomych i przyjaciół artysty, obrazy jego autorstwa, jak i jego życiorys. Ten ostatni element jest tylko dodatkiem. "Marek Grechuta. Portret Artysty" to przede wszystkim biografia MUZYKI Grechuty, jego twórczości. Samo życie opisane jest tylko tyle, ile potrzeba do pełnego przedstawienia procesu twórczego. Ba, ta książką to istny pomnik dla naszego śp. wielkiego artysty. Właściwie nie ma w tej książce wymienionej ani jednej złej cechy Pana Marka, ani jednego złego zachowania. Chodzący Anioł w białym garniturze. Majewski skupia się na wnikliwej analizie tekstów piosenek, jak i na rozkładaniu melodii na części pierwszej. Kiedy wykształcony muzycznie człowiek mówi o muzyce, właściwie pisze o niej, używając odpowiedniego do tego słownictwa, taki laik, jak ja, właściwie zanudza się na śmierć. Przed odłożeniem książki powstrzymują jedynie definicje dodane na marginesach książki. Właściwie książka nie jest zła. Może, jakbym miała dostęp do płyty, która była sprzedawana z tą książka, lepiej bym przeżyła lekturę tej biografii. Majewski chciał zrobić coś porządnego i zrobił. Jeśli ktoś się zna, tremolach i passacagliach to pewnie z radością czyta taką analizę. Książka nie spełniła moich oczekiwań, po prostu.