Moje nastawienie do twórczości pani Lackberg uległo zmianie po przeczytaniu całkiem niezłych kontynuacji 'Księżniczki z lodu', tj. tomu II i III. Niestety, tym razem autorka niebezpiecznie zboczyła z dobrego kursu, tworząc słaby kryminał.

Opowiedziana historia jest do bólu przewidywalna - czytelnikowi nieobeznanemu w gatunku odgadnięcie tożsamości sprawcy przyjdzie z łatwością po przeczytaniu kilku początkowych rozdziałów, zaś samych jego motywów po paru następnych. Sama intryga kiepska i oderwana od realiów. Akcja spowolniona, co u Lackberg jest chyba zabiegiem celowym - jednak te przerywniki w postaci wątków obyczajowych podczas gdy zaczyna się pojawiać namiastka tempa, czy przełomu, nie mają żadnego wpływu na potęgowanie napięcia - bo jego zwyczajnie w tej książce brak. Retrospekcje, które pojawiają się w każdym dziele pisarki, nie wnoszą żadnej wartości do całokształtu, a jedynie czynią większą szkodę, bo całkowicie pozbawiają czytelnika jakiegokolwiek zaskoczenia co do finału zagadki. Kolejnym zarzutem skierowanym w stronę Lackberg jest irytująca tendencja, która pojawia się w każdym następnym tomie - wszelakie przeczucia policjantów, które masowo towarzyszą im na każdym etapie śledztwa.

Nie jest dobrze, ale pewnie znajdę w sobie na tyle samozaparcia by przeczytać resztę sagi.

Moje nastawienie do twórczości pani Lackberg uległo zmianie po przeczytaniu całkiem niezłych kontynuacji 'Księżniczki z lodu', tj. tomu II i III. Niestety, tym razem autorka niebezpiecznie zboczyła z dobrego kursu, tworząc słaby kryminał.

Opowiedziana historia jest do bólu przewidywalna - czytelnikowi nieobeznanemu w gatunku odgadnięcie tożsamości sprawcy przyjdzie z...