Część druga przygód „kota – detektywa”. W przeciwieństwie do „Felidae” dużo bardziej udana. Co prawda w dalszym ciągu większość była naciągana i grubymi nićmi szyta, a autor w dalszym ciągu konstruuje kiepskie i przewidywalne kryminały, aczkolwiek „Francis” różni się od swojej poprzedniczki o całe długości. Tym razem książka jest bardziej dopracowana i nie tak absurdalna. Nie ma na szczęście w tej części jakiś bzdetnych wątków jak kocia sekta rażąca się prądem czy szalony naukowiec tworzący kosztem biednych kotów tajemną miksturę. Więc postęp jest.

Co ratuję tę książkę to rzecz jasna główny bohater – ironiczny, inteligentny, złośliwy kocur Francis. Autor wyposaża zwierzęta (głównie rzecz jasna koty) w ludzkie cechy, ale akcentuje i uwypukla też rzecz jasna to wszystko, co jest istotne, ważne, charakterystyczne i zabawne dla kociego gatunku. I robi to nieźle. Jeśli jeszcze umiałby konstruować naprawdę porządne kryminały to można by było jego książki uważać za rewelacyjne. Ale niestety takie nie są. Aczkolwiek są ciekawe. W większej części.

I jedna – najważniejsza chyba – rzecz jaka wynika z tej książki – nie łudź się, że jesteś właścicielem kota. Jest dokładnie na odwrót. Dla kota jesteś tylko i wyłącznie – cytując kocich bohaterów książki – otwieraczem puszek z jedzeniem :)

Część druga przygód „kota – detektywa”. W przeciwieństwie do „Felidae” dużo bardziej udana. Co prawda w dalszym ciągu większość była naciągana i grubymi nićmi szyta, a autor w dalszym ciągu konstruuje kiepskie i przewidywalne kryminały, aczkolwiek „Francis” różni się od swojej poprzedniczki o całe długości. Tym razem książka jest bardziej dopracowana i nie tak absurdalna....