W świecie kotów też dochodzi do zbrodni. Do degeneracji, sadyzmu, oszustwa. Kto czytał pierwszym tom kociego kryminału Felidae, z pewnością doskonale już o tym wie. Zna też Francisa, kota z prowincjonalnego miasteczka o wyraźnej żyłce detektywistycznej. Tym razem czeka go wygnanie.

Wszystko zaczyna się od tego, że otwieracz do puszek o imieniu Gustaw sprowadza sobie do domu kobietę. Potężną matronę, która wśród prawdziwej nawałnicy narzekania, sprzątania i stękania dochodzi do wniosku, że gmach śmierdzi kocimi sikami. Domaga się więc od gospodarza, by Francis stracił swoje „orzeszki”. Kotu trochę czasu zajmuje ustalenie, o jakie „orzeszki” może jej chodzić. Przerażony wizją kastracji, ucieka z domu. Niestety, na skutek przechodzącej nad osiedlem burzy zostaje spłukany do kanałów, a następnie trafia do podmiejskiego lasu, w którym koty giną w ilościach hurtowych. A dokładniej są mordowane Tylko przez kogo?

Rozwiązanie tej zagadki wymaga przeczytania ponad dwustu stron – głównie opisów, ale czasami również i dialogów. Owszem, dialogów, bo koty w świecie stworzonym przez Akifa Pirincci potrafią mówić, a nawet korzystać z niektórych ludzkich wynalazków. Lecz choć w powieści pojawiają się bardzo zróżnicowane postacie, włącznie z dzikimi kotami leśnymi, to jednak całość rozczarowuje. Powiela bowiem pewne schematy z poprzedniej powieści i znów wplata w historię niezbyt udany wątek naukowy.

Dlatego Francis. Felidae 2 spodoba się głównie miłośnikom kotów, którzy znajdą tu wiele ciekawostek o swoich ukochanych pupilach, dostrzegą znane im zachowania i nieraz też pośmieją się z nich. Generalnie jednak powieść jest ciężkawa i raczej ponura, a jednocześnie nie dość dynamiczna, by trafić w gusta przeciętnego czytelnika. Warto jednak wiedzieć, że wyszła. W końcu to koci kryminał – rzecz nie w kij dmuchał.

Recenzje:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

W świecie kotów też dochodzi do zbrodni. Do degeneracji, sadyzmu, oszustwa. Kto czytał pierwszym tom kociego kryminału Felidae, z pewnością doskonale już o tym wie. Zna też Francisa, kota z prowincjonalnego miasteczka o wyraźnej żyłce detektywistycznej. Tym razem czeka go wygnanie.

Wszystko zaczyna się od tego, że otwieracz do puszek o imieniu Gustaw sprowadza sobie do...

Część druga przygód „kota – detektywa”. W przeciwieństwie do „Felidae” dużo bardziej udana. Co prawda w dalszym ciągu większość była naciągana i grubymi nićmi szyta, a autor w dalszym ciągu konstruuje kiepskie i przewidywalne kryminały, aczkolwiek „Francis” różni się od swojej poprzedniczki o całe długości. Tym razem książka jest bardziej dopracowana i nie tak absurdalna. Nie ma na szczęście w tej części jakiś bzdetnych wątków jak kocia sekta rażąca się prądem czy szalony naukowiec tworzący kosztem biednych kotów tajemną miksturę. Więc postęp jest.

Co ratuję tę książkę to rzecz jasna główny bohater – ironiczny, inteligentny, złośliwy kocur Francis. Autor wyposaża zwierzęta (głównie rzecz jasna koty) w ludzkie cechy, ale akcentuje i uwypukla też rzecz jasna to wszystko, co jest istotne, ważne, charakterystyczne i zabawne dla kociego gatunku. I robi to nieźle. Jeśli jeszcze umiałby konstruować naprawdę porządne kryminały to można by było jego książki uważać za rewelacyjne. Ale niestety takie nie są. Aczkolwiek są ciekawe. W większej części.

I jedna – najważniejsza chyba – rzecz jaka wynika z tej książki – nie łudź się, że jesteś właścicielem kota. Jest dokładnie na odwrót. Dla kota jesteś tylko i wyłącznie – cytując kocich bohaterów książki – otwieraczem puszek z jedzeniem :)

Część druga przygód „kota – detektywa”. W przeciwieństwie do „Felidae” dużo bardziej udana. Co prawda w dalszym ciągu większość była naciągana i grubymi nićmi szyta, a autor w dalszym ciągu konstruuje kiepskie i przewidywalne kryminały, aczkolwiek „Francis” różni się od swojej poprzedniczki o całe długości. Tym razem książka jest bardziej dopracowana i nie tak absurdalna....

:-)

:-)

Pierwsza część przygód kota detektywa wciągnęła mnie w jego świat. Tym razem tak nie było. O czym świadczy samo to, że czytałam tę książkę na raty. Przygoda pełna utyskiwania.

Pierwsza część przygód kota detektywa wciągnęła mnie w jego świat. Tym razem tak nie było. O czym świadczy samo to, że czytałam tę książkę na raty. Przygoda pełna utyskiwania.

Książka z mojego dzieciństwa, którą dażę ogromnym sentymentem!:)
Co to były za emocje!:D Mocne 8 gwiazdek!

Książka z mojego dzieciństwa, którą dażę ogromnym sentymentem!:)
Co to były za emocje!:D Mocne 8 gwiazdek!