Po książkę „W dalekim kraju” sięgnęłam bez obaw, raz że oczywiście naczytałam się jej pozytywnych opinii a dwa, że jej autorką jest Linda Holeman (ta od świetnej „Księżycowej klatki”).

Początkowo trudno mi się było przekonać do głównej bohaterki Priscilli, wydawała mi się zapatrzona w siebie, niedojrzała, nie potrafiłam jej zrozumieć. Z upływem czasu (i odwracanych stron) moja niechęć zostawała przełamywana, odkrywałam powody postępowania Pree.

O czym jest „W dalekim kraju”? To historia rodziny misjonarzy, którzy prowadzą małą lecznicę w Pendżabie (tak, też musiałam sprawdzić na mapie gdzie to jest), rodziny, która skrywa wiele tajemnic. Żyją na granicy ubóstwa, przez okoliczną społeczność akceptowani tylko dlatego, że pomagają w przypadkach medycznych. Brak sukcesów religijnych, czyli nawróconych duszyczek, jest powodem wstydu dla ultrareligijnych rodziców Pree.

Każda z postaci w tej książce jest dobrze dopracowana, ma swoje marzenia, słabości. W niektórych książkach czytelnik może „powiedzieć” do bohatera „a nie mówiłem, że tak to się skończy? Trzeba było postąpić tak… i tak…” Tutaj nie możemy tego powiedzieć. To nie jest czarno-biała historia, w pewnym momencie pomyślałam nawet, że nie mam pojęcia co bym zrobiła na miejscu Pree. Sądzę, że gdy mamy takie myśli, utożsamiamy się z bohaterami, to oni wtedy zaczynają żyć, są realni. To duża sztuka napisać taką książkę.

Wracając do „W dalekim kraju” : polecam gorąco, to jedna z tym książek, które zostają w pamięci (bo przecież nie każda zostaje, no mnie zdecydowanie nie ;-)), która wzrusza, zastanawia i zaciekawia.

Po książkę „W dalekim kraju” sięgnęłam bez obaw, raz że oczywiście naczytałam się jej pozytywnych opinii a dwa, że jej autorką jest Linda Holeman (ta od świetnej „Księżycowej klatki”).

Początkowo trudno mi się było przekonać do głównej bohaterki Priscilli, wydawała mi się zapatrzona w siebie, niedojrzała, nie potrafiłam jej zrozumieć. Z upływem czasu (i odwracanych stron)...