Rosie Thomas

Takich opowieści, gdzie bieżące wydarzenia przeplatane są z czyjąś historią jest dziś multum. Podlega to już pod schemat budowania akcji, jednak nasze zaciekawienie rozbudzone na pierwszych stronach może zostać dopieszczone z każdym kolejnym rozdziałem. Niestety zdarza się też rzecz przeciwna i tak, jak w przypadku "Kaszmirowego szala", mamy nudnie wlekącą się fabułę. Zdarzały się rozdziały, które spokojnie mógłby mi ktoś wyrwać i nie zorientowałabym się, że tam były. Zapis niepotrzebnych sytuacji, nic nie wnoszących, ani do historii o babce, ani do budowania atmosfery poszukiwania. W niektórych rozdziałach Mair przeżywa epizody, spotyka kogoś, ot tak przy okazji wędrówki po ulicach miasta, oddaje się z nim rozmowie i nic to nie wnosi do opowieści poza tym, że ją rozwleka. Jak dla mnie cała historia traci na wiarygodności już na wstępie, gdzie bohaterka po śmierci ojca, podczas porządków w rodzinnym domu, znajduje piękny szal. Ponoć należał do babci, ponoć ona nigdy wcześniej go nie widziała, ale od razu stwierdza, że za tym musi się kryć jakaś tajemnica rodzinna. I od razu wyjeżdża do Indii. Oczywiście sama. Dobrze, że chociaż miała plan, w którym konkretnie miejscu powinna wylądować. Autorka nie dzieli się z nami etapami przygotowań bohaterki do tego wyjazdu tylko przenosi akcję z jednego kraju do drugiego. Dopiero potem, na miejscu napomina, iż Mair zdobyła pewną wiedzę na temat tkania szali. Czytam i po czymś takim na początku opowieści odnoszę wrażenie, że zostanę wciągnięta w jakąś mało prawdopodobną historię. Ale zawsze to Indie, więc jest szansa, iż autorka dostatecznie zamydli mi oczy tym szczególnym klimatem, opisem krajobrazu i kultury. Owszem, to co jest tu dość dobrze uchwycone to opisy przyrody. Natomiast sama podróż Mair jest przede wszystkim bogata w nużące opisy poruszania się z jednego do drugiego punku, na drodze do odkrywania mało zachęcającej przygody. Rosie Thomas nie postarała się, żeby rozbudzić ciekawość czytelnika, za to usilnie próbuje zrobić z bohaterki kogoś, kim nie jest i to świetnie da się wyczuć w treści. Takie historie potrzebują rozmachu, ale nie w sensie nagromadzenia setek stron, a barwnego stylu opisywania, gdy sam narrator zachwyca się otoczeniem, gdzie dominuje aura tajemniczości, jest nuta poszukiwania i oddawania się z pasją temu co jeszcze przed nami. A tutaj dzięki pisarstwu pani Thomas zamiast barwnej przygody dostajemy nużące opisy wewnętrznych przeżyć bohaterów. Fabuła się ciągnie, a czytelnik przysypia, a w chwilach przytomności modli się, żeby dowlec się jak najszybciej do finału.