Maria Rodziewiczówna przedstawia w swej powieści spotkanie dwóch przeciwności: cynicznego, wyniosłego Warszawiaka Andrzeja i skromnej, uczciwej wieśniaczki Kazi. Zdaje się, jest ona na spalonej pozycji wobec przystojnego światowca. Jednak jej szczerość i wybitna inteligencja powodują, iż mimo tego, że trudno jej się odnaleźć w zamożnym towarzystwie, to znajduje miejsce dla siebie pomagając ubogim. Jest naiwną idealistką, ale w znaczeniu pozytywnym - młodą dziewczyną ufającą w to, że jej dobroć zmieni świat.
Książka jest pochwałą wiejskiego, swobodnego, ale wypełnionego pracą życia i krytyką towarzyskiego szaleństwa wyższych sfer stolicy polegającego na „bywaniu”. Dla większości społeczeństwa to sens życia: teatr, cyrk, kurtuazyjne wizyty; a cel ich jeden: pozory, wścibstwo, obmowa, plotkarstwo. Na szczęście nie dotyczy to wszystkich osób.
Bohaterka Kazia ma wiele cech samej autorki: inteligencję, wrażliwość, zorganizowanie, umiejętność zarządzania ludźmi, pracowitość.
„Wrzos” to piękny obraz sztuki konwersacji. W czasach, gdy nie było telewizji i komputerów, ludzie czy to dyskutując na poważne tematy, czy żartując, mieli baczenie na każde słowo i każdą jego intonację. Bawieniem była rozmowa. Dziwną jednak była moda wtrącania w dyskusjach pełnych zdań w obcych językach. Niezmiernie istotne było poprawne wysławianie się i umiejętność stosowania delikatnych aluzji oraz ich rozumienia. „Pamiętaj, abyś nie kusił myśli ni ust mową o złym, marności i głupstwie” – to jedno z haseł Rodziewiczówny.

Maria Rodziewiczówna przedstawia w swej powieści spotkanie dwóch przeciwności: cynicznego, wyniosłego Warszawiaka Andrzeja i skromnej, uczciwej wieśniaczki Kazi. Zdaje się, jest ona na spalonej pozycji wobec przystojnego światowca. Jednak jej szczerość i wybitna inteligencja powodują, iż mimo tego, że trudno jej się odnaleźć w zamożnym towarzystwie, to znajduje miejsce dla...