Frisch, czy komuś się podoba czy nie, jest (wg mnie) typowym autorem jednego dzieła. To "Homo Faber" napisane trzy lata po "Stillerze" (1954, w Polsce wydane podobno rok po bestsellerze w 1960. Podobno, bo ja znam tylko wydanie z 1967 w ramach tej samej serii "Czytelnika" - Nike). Pamiętam doskonale jakim powodzeniem cieszył się "Homo Faber", jak i brak zainteresowania w Polsce "Stillerem". A przecież odwrócona kolejność polskich wydań powinna sprzyjać tej próbie powieści egzystencjalnej.
Postaram się wytłumaczyć tą specyficzną atmosferę przełomu lat 50/60 choć i dzisiaj nie widzę jakiegoś specjalnego entuzjazmu dla "Stillera". Wtedy zapanowała moda na egzystencjalizm, a dla nas tj szerokich mas polskiej młodzieży, niepodzielnym bogiem stał się Sartre i wszystkie prywatne próby kreowania wizji egzystencjalizmu odbiegające od nurtu „sartrowskiego” skazane były na przegranie.
Korzystając z okazji, przekartkowałem "Stillera" teraz po ponad 50 latach i powiem szczerze, że mnie znużył. Dlaczego ? Bo, abstrahując od egzystencjalizmu i wszelkich innych ideologii, jestem po prostu przekonany, że człowiek p r z y z w o i t y w znaczeniu Bartoszewskiego, a takim chciałbym być, nie może się pozbyć swojej przeszłości, inaczej mówiąc nie może użyć brzytwy Ockhama do własnego bytu, gdyż w sensie ontologicznym nie jest on zbędnym.
Reasumując, niezłe, lecz genialnych książek czeka na Państwa tyle, że szkoda czasu na inne pozycje Frischa poza "Homo Faber".

Frisch, czy komuś się podoba czy nie, jest (wg mnie) typowym autorem jednego dzieła. To "Homo Faber" napisane trzy lata po "Stillerze" (1954, w Polsce wydane podobno rok po bestsellerze w 1960. Podobno, bo ja znam tylko wydanie z 1967 w ramach tej samej serii "Czytelnika" - Nike). Pamiętam doskonale jakim powodzeniem ...