Chyba najmroczniejsza z molierowskich komedii. Czytając ją, zrozumiałem, jak wielki wpływ miał Molier na twórczość Camusa, zwłaszcza na dramaty Kaligula i Nieporozumienie. W twórczości obu tych francuskich artystów przewija się temat spętanych więzami fizyczności oraz ziemskich układów, dążących do wyższych celów idealistów, których absurd życia często stawia w opozycji do panującego "tutaj" prawa. W Don Juanie najbardziej spodobała mi się nie tyle aktualność, co pewne proroctwo - tytułowy bohater wierzący tylko w to, co widzi, że "dwa plus dwa równa się cztery", z każdą stroną stając się w oczach czytelnika coraz bardziej odczłowieczony, dąży do zagłady. Takie samo jest dzisiejsze społeczeństwo Don Juanów, oddanych najprymitywniejszemu epikureizmowi, bezrefleksyjnie przyjmujących osiągnięcia nauki i statystyki, coraz rzadziej zastanawiających się nad sensem, nie szanujących autorytetów, żyjących jakby z przypadku.

Chyba najmroczniejsza z molierowskich komedii. Czytając ją, zrozumiałem, jak wielki wpływ miał Molier na twórczość Camusa, zwłaszcza na dramaty Kaligula i Nieporozumienie. W twórczości obu tych francuskich artystów przewija się temat spętanych więzami fizyczności oraz ziemskich układów, dążących do wyższych celów idealistów, których absurd życia często stawia w opozycji do...