Książka, moim zdaniem, naprawdę słaba. Po pierwsze "reklama" zrobiła tutaj spore, nie tyle przekłamanie, ile niedomówienie. Prawdziwy pamiętnik Etki Daum na podstawie, którego Cherezińska wydała tę książkę miał raptem 20 czy 30 stron. Zaś książka "Byłam sekretarką Rumkowskiego" ma stron niemal 400. Oznacza to, że ponad 300 stron tej książki to powieść fabularna stworzona przez autorkę, a nie pamiętnik. Narusza to w bardzo poważny sposób samą idee pamiętnikarstwa. Z założenia jestem przeciwna fikcji literackiej powstającej na kanwie Holocaustu. A tutaj z tym właśnie mamy do czynienia. W toku powieści pojawia się ogromna ilość "osobistych" przemyśleń i spostrzeżeń Etki Daum (n.im. na temat Rumkowskiego), których autorką nie jest jednak Etka, a Elżbieta Cherezińska. Gdyby to była opowieść o Etce - napisana na podstawie pamiętnika i uzupełniona bezosobowymi spostrzeżeniami Cherezińskiej, wtedy byłoby to jeszcze w porządku. W tym jednak wypadku trudno mówić o autentyczności, a bez tej nie może być, jak dla mnie, dobrej literatury Holocaustu. Przy okazji mam sporo zastrzeżeń do stylu pisania tej książki. Etka, w czasie trwania wojny, miała 20-parę lat, natomiast styl narracji i sposób formułowania jej rzekomych myśli, na jaki zdecydowała się autorka, plasuje Esterę i jej emocjonalność na poziomie 15-letniej dziewczynki. Zdecydowanie odradzam tego typu lekturę osobom, które wcześniej nie zdobędą wiedzy na temat getta łódzkiego i Rumkowskiego z jakiejś przyzwoitej literatury faktograficznej. Później, może tak - w ramach ciekawostki i zorientowania się, że w ten sposób niektórzy też o Holocauście piszą.

Książka, moim zdaniem, naprawdę słaba. Po pierwsze "reklama" zrobiła tutaj spore, nie tyle przekłamanie, ile niedomówienie. Prawdziwy pamiętnik Etki Daum na podstawie, którego Cherezińska wydała tę książkę miał raptem 20 czy 30 stron. Zaś książka "Byłam sekretarką Rumkowskiego" ma stron niemal 400. Oznacza to, że ponad 300 stron tej książki to powieść fabularna stworzona...