Moje zmysły przeszły ogromną próbę. Mamione halucynacjami nieziemskich światów, próbowały znaleźć klucz do zrozumienia tego co niewyobrażalne. Nierealne przygody rozgrywające się w nierealnych sceneriach przedstawiały mi miraże mnogich zagadek, których nieład nie dawał mi żadnych szans na ich rozwiązanie. Jawa i sen stapiały się w jedną całość a to wszystko tonęło w fantasmagorycznym tańcu indiańskich wierzeń i rojeniach oszalałego hiszpańskiego władcy. Sam już nie wiedziałem gdzie jest światło a gdzie cień. Czy to, co przed chwilą jawiło się jako przyszłość, nie stało się w okamgnieniu odległą przeszłością bez teraźniejszego etapu pośredniego. Mój umysł po jakimś czasie przestał odróżniać rzeczywistość zlewającą się z wyobrażeniem o tym, co widzę oczami wyobraźni. Przestało mnie interesować, czy patrzę na litery "Terra Nostry" jako odzwierciedlenia prawdy, która miała szansę się wydarzyć, czy też stałem się świadkiem wielkiego cudu do którego uzasadnienia mózg ludzki zajrzeć nie może. I chyba wybrałem najlepsze rozwiązanie. Dałem się prowadzić nieprzewidywalną ręką Carlosa Fuentesa do tego co niewidzialne, aby wyłuskać z jego totalnej powieści opis stworzenia nowego świata.

W posłowiu do "Terra Nostry" porównano to dzieło do "Plugawego ptaka nocy" José Donoso. Rzeczywiście, te dwie powieści łączy ze sobą bardzo wiele. Zarówno u Fuentesa jak i Donoso odnajdziemy elementy krwawej tragedii a czasami farsy. W pewnych momentach w obu powieściach ma się wrażenie przebywania w jednej wielkiej nekropolii, gdzie niepojęte tajemnice przenikają świat żywych i umarłych. I podobnie w obydwóch występuje problem z uchwyceniem miary czasu, który rozlewając się leniwie w umyśle czytelnika zatraca tylko naszą orientację miejsca w którym się znajdujemy. "Terra Nostra" to jednak coś więcej. To również aztecka mitologia i dewiacja otoczenia katolickiego króla. To pełna ekspresjonistycznej euforii powieść, która nie każdemu musi się spodobać.

Aż dziw bierze, że meksykański laureat Nagrody Cervantesa z takim zapałem opowiada o wyśnionym nowym świecie a jednocześnie opłakuje stary świat. Ma przy tym tendencję do ukazywania wszystkiego co się odbywa na kartach jego książki jako możliwe. Dlatego też moja wyobraźnia musiała dokonywać karkołomnych wyczynów aby połączyć fakty z ulotnymi wizjami i nie popaść przy tym w religijne uniesienia, przeplatane paktowaniem z szatanem. Bohaterowie Carlosa Fuentesa dysponują potężnym arsenałem ognistych znaków i magii aby uświadomić nam, że wszystko jest dozwolone aby tylko zaciekawić czytelnika. W kręgu widm nawet brednie trumiennych snów, stają się całkiem prawdopodobne a mistycyzm i nekrofilia to codzienna błahostka. Trzeba przyznać, że tryptyk Hieronima Boscha, który został bardzo ładnie wkomponowany w treść dzieła Fuentesa, prezentuje się nadzwyczaj interesująco w tej pozbawionej realności prozie.

Zawsze uważam, że myślenie to rozkosz na którą nie wszyscy ci, którzy lubią książki sobie zasłużyli. I dlatego będę bronić ogromnie trudnego w odbiorze utworu, jakim się stały trzy części "Terra Nostry". To gigantyczne przedsięwzięcie w którym nie każdy z nas musi wszystko pojąć. Nie wszyscy powinni wszystko zapamiętać a już tylko nieliczni z nas zapragną powrotu do skrajności w których obraca się karuzela czasu Carlosa Fuentesa. Bo jego magiczne umiejętności rozprawiania o wierze nie trafią do wszystkich a próba naszkicowania alternatywnej wizji przyjścia Jezusa Chrystusa na ziemię co niektórych rozzłości. To jednak może świadczyć jedynie o tym, że jeden z najbardziej znanych meksykańskich twórców potrafi rozniecić zapał w dyskusji nieporównywalny do tego, jaki prezentują inni pisarze.

Moje zmysły przeszły ogromną próbę. Mamione halucynacjami nieziemskich światów, próbowały znaleźć klucz do zrozumienia tego co niewyobrażalne. Nierealne przygody rozgrywające się w nierealnych sceneriach przedstawiały mi miraże mnogich zagadek, których nieład nie dawał mi żadnych szans na ich rozwiązanie. Jawa i sen stapiały się w jedną całość a to wszystko tonęło w...