Na wskroś katolicka książka, o: dylematach wiary i niewiary, katolicyzmie w ujęciu ludzkich słabości, to jest miłości i nienawiści.
Rzecz dzieje się w Afryce, w leprozorium, do którego przybywa pewien znany architekt, który ucieka przed samym sobą i przed wszystkimi.
Ale czy można uciec przed samym sobą? Jedyna droga ucieczki przed samym sobą to akceptacja samego siebie lub...
Zachęcam do przeczytania. Nie wiem czy są jeszcze dzisiaj pisarze, którzy poruszaliby zagadnienia religijne w podobny sposób jak robił to Greene.

Na wskroś katolicka książka, o: dylematach wiary i niewiary, katolicyzmie w ujęciu ludzkich słabości, to jest miłości i nienawiści.
Rzecz dzieje się w Afryce, w leprozorium, do którego przybywa pewien znany architekt, który ucieka przed samym sobą i przed wszystkimi.
Ale czy można uciec przed samym sobą? Jedyna droga ucieczki przed samym sobą to akceptacja samego siebie...

Bohater powieści to architekt Querry. Jego budynki są bardzo znane i cenione, ale on sam czując pustkę i znudzenie życiem ucieka do biednej odległej afrykańskiej wioski gdzie znajduje się szpital dla trędowatych. Początkowo widzimy go w stanie apatii i zniechęcenia, jednak wraz z upływem czasu zaczyna on godzić się ze swoim życiem, włączając się do pomocy przy budowie nowego szpitala. Ważny wątek to rozważania na tematy teologiczne oraz synteza zachowań ludzkich w ciężkich warunkach. Książka jest poruszająca ale nie patetyczna. Aż szkoda, że tak nagle się kończy.

Bohater powieści to architekt Querry. Jego budynki są bardzo znane i cenione, ale on sam czując pustkę i znudzenie życiem ucieka do biednej odległej afrykańskiej wioski gdzie znajduje się szpital dla trędowatych. Początkowo widzimy go w stanie apatii i zniechęcenia, jednak wraz z upływem czasu zaczyna on godzić się ze swoim życiem, włączając się do pomocy przy budowie...

Uleczonych z trądu ale potwornie okaleczonych zarówno fizycznie, jak i na duszy (jak stwierdza jeden z bohaterów powieści, pracujący w afrykańskim leprozorium lekarz, trąd to także problem psychiczny),nazywa się "wypalonymi przez trąd". Równie wypalony psychicznie, choć nie leprą, a zgiełkiem i fałszywym blaskiem życia w powodzeniu, jest główny bohater tej przejmującej krótkiej powieści, Querry. W chwili, gdy cokolwiek przestaje go cieszyć, gdy traci poczucie sensu, wiarę, zainteresowanie miłością i wszelką chęć do działania, pod wpływem impulsu wyrusza w podróż w głąb Czarnego Lądu, do zagubionego w sercu dżungli Nigdzie, tam, gdzie kończą się ostatnie drogi. Zaszywając się wśród garstki zapracowanych mnichów i rzeszy chorych Murzynów, próbuje raz na zawsze zapomnieć o przeszłości i o samym sobie, odnaleźć spokój i równowagę przy prostych a mało przyjemnych zajęciach w szpitalu dla trędowatych.

Wydawca w notce na skrzydełkach obwoluty obiecał mi zakończenie budzące nadzieję i optymizm, ale znając Greene'a, jakoś wydawcy nie wierzyłam. I nie pomyliłam się. W moim odczuciu to niezwykle smutna książka, której najbardziej przykre aspekty są obecne wszędzie, nie tylko w tym wyjątkowym miejscu, wybranym przez autora. Złotousta bigoteria, pełne pychy przekonanie o własnych racjach, brak szacunku dla cudzych poglądów, urabianie "odstępcy" na swój obraz i podobieństwo, namolne uszczęśliwianie wszystkich na siłę swoimi prawdami. A naprzeciwko samotny człowiek, który nie chciał nikomu przeszkadzać, z nikim wszczynać światopoglądowych dyskusji, szukał jedynie świętego spokoju.

I teraz stawiam sobie ze smutkiem pytanie, jak dalece wolny i szczęśliwy może być człowiek, który ma pecha mieć odmienne poglądy od większości? Który pozwala sobie wątpić w dogmaty? Który chce iść swoją drogą, a nie ze stadem?

Bardzo przygnębiająca ale zarazem robiąca wielkie wrażenie lektura. I jakoś mi po niej bardziej szaro w tym najsmętniejszym miesiącu roku. I wiem, że Graham Greene znów - jak zwykle zresztą - nadkruszył mój codzienny optymizm i zasiał zwątpienie w człowieka. On tak zawsze: pyta o naszą kondycję, a odpowiedź jest stale taka sama...

Uleczonych z trądu ale potwornie okaleczonych zarówno fizycznie, jak i na duszy (jak stwierdza jeden z bohaterów powieści, pracujący w afrykańskim leprozorium lekarz, trąd to także problem psychiczny),nazywa się "wypalonymi przez trąd". Równie wypalony psychicznie, choć nie leprą, a zgiełkiem i fałszywym blaskiem życia w powodzeniu, jest główny bohater tej przejmującej...

"Trąd" Grahama Greena przypomina "Dżumę" Alberta Camusa, nie tylko krótkim, mocnym tyułem, będącym nazwą choroby, ale i tematyką. Tytułowy trąd i trędowaci są w rzeczywistości jedynie tłem i obiektem działań bohaterów, a głównym tematem jest podobnie jak w "Dżumie" wiara i świętość realizowana poza kościołem.
[...]
"Trąd" jest gorzki i niestety mimo upływu lat (powieść powstała w 1961 r.) stale aktualny, obecnie może nawet coraz bardziej. Powieść dotyka tematów tak drażliwych jak bigoteria, egoizm i egocentryzm, okrucieństwo w imię rzekomo wyższych wartości, sens cierpienia, obecność i nieobecność Boga, szczególnie w życiu inteligentów (s. 99) i wreszcie "powołanie, któremu towarzyszy introspekcja i samotność"(s.137).
Mimo braku wydarzeń w powieści sporo się dzieje, ale na poziomie myśli, dyskursu, filozofii. "Trąd" to doskonała powieść dla wolnomyślicieli, filozofów, zafascynowanych różnorodnością postaw i stale poszukujących.

Całość opinii tu: http://slowooslowach.blox.pl/2016/04/Trad-Graham-Green.html

"Trąd" Grahama Greena przypomina "Dżumę" Alberta Camusa, nie tylko krótkim, mocnym tyułem, będącym nazwą choroby, ale i tematyką. Tytułowy trąd i trędowaci są w rzeczywistości jedynie tłem i obiektem działań bohaterów, a głównym tematem jest podobnie jak w "Dżumie" wiara i świętość realizowana poza kościołem.
[...]
"Trąd" jest gorzki i niestety mimo upływu lat (powieść...

Do osady na skraju pozornie ujarzmionej przez białego człowieka Afryki przybywa tajemniczy mężczyzna. Z początku trzyma się na uboczu, wkrótce zaczyna jednak udzielać się w lokalnej społeczności, wykonując proste prace w szpitalu dla trędowatych. Nikt nie domyśla się, że to światowej sławy architekt szuka schronienia przed natrętami, kobietami i pustką swojego życia. Ale przed przeszłością nie tak łatwo uciec...
Powyższe banalne podsumowanie nie jest w stanie oddać siły prozy Greene'a, która tkwi w jego wyjątkowej przenikliwości i znajomości ludzkiej duszy. Jego postaci niezmiennie zmagają się z dylematami moralnymi, często nierozwiązywalnymi. Querry, bohater "Trądu", człowiek zmęczony i wypalony, uciekając przed cywilizacją oraz skutkami swojego zepsucia, wolny od złudzeń, a nawet jakichkolwiek oczekiwań, niespodziewanie odnajduje przyjemność w codziennym, nieskomplikowanym trudzie i stopniowo, bardzo powoli, zaczyna ponownie cokolwiek odczuwać.
Jak zwykle u Greene'a mamy głębokie rozważania na temat wiary chrześcijańskiej, ze szczególnym naciskiem na rozróżnienie pomiędzy jej pozorami a istotą. Od czasu do czasu trafi się również jakiś żart na najwyższym poziomie, jak na dobrze wykształconego Brytyjczyka przystało.
Starałem się nie zdradzać zbyt dużo z fabuły, ale polecam "Trąd" każdemu, kto ceni literaturę z górnej półki, dającą do myślenia, budzącą niepokój i na długo pozostającą w pamięci.

Do osady na skraju pozornie ujarzmionej przez białego człowieka Afryki przybywa tajemniczy mężczyzna. Z początku trzyma się na uboczu, wkrótce zaczyna jednak udzielać się w lokalnej społeczności, wykonując proste prace w szpitalu dla trędowatych. Nikt nie domyśla się, że to światowej sławy architekt szuka schronienia przed natrętami, kobietami i pustką swojego życia. Ale...

To jednak jeden z ulubionych pisarzy , kolejna jego książka po dłuższej przerwie i jak zwykle , zadowolony . Autor ma taki talent , że gdyby napisał instrukcję obsługi tostera , to też czytał bym zaciekawiony .

To jednak jeden z ulubionych pisarzy , kolejna jego książka po dłuższej przerwie i jak zwykle , zadowolony . Autor ma taki talent , że gdyby napisał instrukcję obsługi tostera , to też czytał bym zaciekawiony .