Nie wiem jakim cudem książka ta podbiła (i to w takiej skali!) całą Skandynawię, a następnie zdołała także ująć za serca czytelników innych krajów europejskich. Nie przeczytałam co prawda całej sagi (w chwili pisania tej notki jestem za połową trzeciego tomu), ale w tym miejscu i tak chciałabym ocenić głównie pierwszy tom - "Zauroczenie".

Gdyby nie to, że dostałam od przyjaciółki od razu cztery części z przykazem przeczytania i dopiero wtedy zdecydowania, czy chce brnąć w tę historię dalej, to mniej więcej za połową
pierwszego tomu moja przygoda z ową książką skończyłaby się kategorycznie.

Dawno nie czytałam tak okropnego romansidła.

Bo pierwszy tom jest potwornym, strasznym, mdłym i nudnym romansidłem, który autorka ubrała w szesnastowieczną Norwegię i odrobinę magii. Tajemnica? Zło? Zakazane? Jak wiadomo, to jeszcze lepiej! Miałam wrażenie, że cały mroczny i fantastyczny wątek, który przy odrobinie wysiłku mógłby mieć ręce i nogi, służył tylko temu, by nasz główny bohater był jeszcze bardziej tajemniczy, dziki i zwierzęcy. A to jak wiadomo, kręci młode, niedoświadczone bohaterki, które do tej pory żyły niewinnie i cnotliwie, a same były przy okazji uosobieniem cnót wszelakich, dobra, talentu i życzliwości.
Oczywiście niektóre wątki, choć niezwykle irytujące, można zwalić na czasy, w których autorka zdecydowała się ulokować swoją historię, ale nie zmienia to faktu, że wykorzystane są tu stare jak świat schematy, miejscami mdłe aż do bólu.

On - dotknięty piętnem, klątwą, brzydki dla ogółu (choć piękny dla swojej wybranki!), z mroczną przeszłością i ogólnie - uosobienie zła wszelakiego, przy odrobinie miłości i uwagi okazuje się być dobry, miły, wierny i oddany. A do tego taki męski! Taki cudowny! Taki opiekuńczy!
Ona - młoda, chociaż już doświadczona przez życie. Litująca się nad wszystkimi i chcąca zmienić świat. Dostrzegająca zawsze w ludziach dobro. Piękna, szczupła, idealna. Co prawda zostaje jej dorobiona jedna, mała wada, ale zaraz zostaje ona całkowicie pokryta rozkwitającym talentem, który powoli rozwija się w dziewczynie.

Jakieś plusy? Może tylko próba pokazania seksualności jako nie tylko domeny męskiej. Co prawda jest to zrobione w bardzo irytujący i naiwny sposób, no ale jak już pisałam wcześniej - takie czasy. Może to, że autorka trochę liznęła historii (a przynajmniej tylko trochę jej nam przedstawiła). Może także próba przekazania wartości - piękny nie znaczy dobry, brzydki nie zawsze okazuje się tym złym.
W późniejszych tomach plusem jest także poruszenie roli kobiety w tamtych czasach, a także ogólne podejście do kobiecości, przedstawione w różnoraki sposób.

To by było na tyle, innych zalet nie widzę. Dla mnie dalej pierwszy tom "Sagi o ludziach lodu" pozostanie małym koszmarkiem, który musiałam jakoś przetrwać, żeby móc poznać dalszą historię. A dalej jest lepiej. Może jeszcze nie genialnie, ale historia moim zdaniem zyskuje z każdym tomem. Nie wiem, czy przetrwam wszystkie, ale pewnie jeszcze po kilka sięgnę, bo niewątpliwym plusem następnego pokolenia bohaterów jest różnorodność charakterów i ich historii, tak że mimowolnie czytelnik zaczyna się wciągać. Mam nadzieję, że "Zauroczenie" jest jedynym "grzechem" autorki i dalej będzie już tylko lepiej.

Nie wiem jakim cudem książka ta podbiła (i to w takiej skali!) całą Skandynawię, a następnie zdołała także ująć za serca czytelników innych krajów europejskich. Nie przeczytałam co prawda całej sagi (w chwili pisania tej notki jestem za połową trzeciego tomu), ale w tym miejscu i tak chciałabym ocenić głównie pierwszy tom - "Zauroczenie".

Gdyby nie to, że dostałam od...