Wróciłem pamięcią do tej książki przy okazji czytania „Kochanka wielkiej niedźwiedzicy”.

Podobne skojarzenia w przypadku tych dwu opowieści skłoniły mnie do przypomnienia sobie i czytelnikom całej trylogii opowiadającej o życiu Stanisława Grzesiuka. ”Boso ale w ostrogach” została napisana jako druga w kolejności po „Pięć lat w kacecie”, ale opowiada czasy przed obozem koncentracyjnym, do którego trafił pisarz w 1940 roku.

Tytuł książki to motto życia autora. Żyj tak byś mógł spojrzeć sobie prosto w oczy. Żyj biednie, ale honorowo. Te kilka słów trafnie odzwierciedlają treść ksiązki i przedstawiony w nim świat. Napisana jest prostym językiem, ale czyta się ją bez wytchnienia. Dużo w niej także humoru i optymizmu.

Lata przedwojennej Warszawy, a w szczególności biednego Czerniakowa, ukazane zostały z perspektywy dorastającego chłopaka. Ciężkie warunku mieszkalne, brak wody i kanalizacji i najważniejszy brak pracy, łączą młodych ludzi w biedzie. Młodzież będąc w identycznej sytuacji, nie mając pomocy z zewnątrz, stara się polegać na samych sobie a to powoduje ucieczkę w przestępczość, pijaństwo i patologie.

Jednak prostota z jaką opisuje swoje życie Grzesiuk, a także zasady jakimi się kieruje, sprawiają, że staje się nam bliską osobą za której powodzenie trzymamy kciuki. A to wszystko pomimo otwartej sympatii do alkoholu czy bijatyk. Zapewne jest to zasługa niepisanego kodeksu, którym posługuje się przedwojenny Czerniaków. Prosty ale honorowy.

Najważniejsze to żeby być „kozakiem” który nie kapuje. Nie ważne co się dzieje, swoje sprawy załatwiamy ze swoimi wrogami a nie przez policję. Na ulicy szanowany jest ten kto jest sprytny, przebiegły i oczywiście silny. Koledzy z „ferajny” to druga rodzina na których zawsze więc można liczyć. Naturalnym wrogiem zawsze była policja jednak, im bliżej wojny tym przeciwników więcej. Już nie tylko stróże prawa, ale coraz częściej pojawiający się Niemcy, budzą oczywisty sprzeciw.

Ja osobiście świat ukazany przez Grzesiuka kupuje z zamkniętymi oczami. Szemrane ulice, grandy i piosenki przedwojennej Warszawy to wszystko składa się na wspaniały klimat tamtych lat .Można mieć do autora pretensje, że trochę mitologizuje środowisko w którym żył. Ale kto tego nie robi??

Wróciłem pamięcią do tej książki przy okazji czytania „Kochanka wielkiej niedźwiedzicy”.

Podobne skojarzenia w przypadku tych dwu opowieści skłoniły mnie do przypomnienia sobie i czytelnikom całej trylogii opowiadającej o życiu Stanisława Grzesiuka. ”Boso ale w ostrogach” została napisana jako druga w kolejności po „Pięć lat w kacecie”, ale opowiada czasy przed obozem...