Sapkowski bardzo duży talent hippiczny bądź też lekkoatletyczny, przeskakuje wysoko zawieszoną (przez siebie rzecz jasna) poprzeczkę. O ile "Ostatnie życzenie" to przepiękny lot nad okserami i stacjonatami, to "Miecz przeznaczenia" to kunsztowna woltyżerka. To tyle z niezrozumiałego słodzenia. Ale nie ma się czego uczepić w zasadzie, jest poziom, czyta się gładko, napięcie może nie trzyma jak w thrillerze, ale nie o to chodzi przecież. Mam wrażenie, że ten zbiór opowiadań się rozpędza (koniec z jeździeckimi metaforami) - "Granica możliwości" i "Okruch lodu" stosunkowo słabsze, co oczywiście nie znaczy, że złe - bardzo przyjemne, ale nie tak rozbudowane znaczeniowo i fabularnie, jak, na przykład, dwa ostatnie - "Miecz przeznaczenia" i "Coś więcej", które to wydają mi się esencją tego, co doświadczałem, obcując, jak do tej pory, z dwoma zbiorami opowiadań o wiedźminie. Według mnie na wyróżnienie zasługuje też opowiadanie "Wieczny ogień" - bardzo, hmmm... ciepłe.
I, jakoś dużo w tym zbiorze miłości, znacznie więcej niż w "Ostatnim życzeniu". Nie, nie chędożenia. Miłości.

Sapkowski bardzo duży talent hippiczny bądź też lekkoatletyczny, przeskakuje wysoko zawieszoną (przez siebie rzecz jasna) poprzeczkę. O ile "Ostatnie życzenie" to przepiękny lot nad okserami i stacjonatami, to "Miecz przeznaczenia" to kunsztowna woltyżerka. To tyle z niezrozumiałego słodzenia. Ale nie ma się czego uczepić w zasadzie, jest poziom, czyta się gładko, napięcie...