..." - Cóż, wszyscy musimy żyć. - To prawda - odparł Tom - ale byłoby lepiej, żeby można żyć inaczej niż kosztem ludzkiej krzywdy"...

Chyba nie wybaczę autorowi - że zakończył swoją powieść w TAKIM MOMENCIE i zostawił mnie trochę roztrzęsioną i przerażoną!!!

Na pierwszy rzut oka - jest to powieść zaangażowana społecznie, potępiająca, z wielką surowością, bezduszny kapitalizm, który zniszczył drobnych dzierżawców rolnych, nakazał im opuszczenie gospodarstw, w konsekwencji skazał na tułaczkę, nędzę i głód tysiące rodzin!

I pomyślałam, że człowiek w starciu ze skrajnymi teoriami ekonomicznymi – nie ma żadnych szans. Komunizm – w czystej postaci, głosi brak wszelkiej własności. Natomiast skrajny kapitalizm – ma za jedyny cel posiadanie własności i otrzymywanie z niej zysku. W obu tych skrajnych systemach ekonomicznych – jednostka nic nie znaczy i w konsekwencji ginie z głodu.

Ze wszystkich bohaterów powieści – najbardziej lubiłam Toma. Przez całą powieść miałam uczucie, że wisi nad nim Miecz Demoklesa. Był odważny, porywczy, buntowniczy i uwikłany w prawa i nakazy, których nie umiał i nie chciał respektować! Wydawał mi się bardzo ludzki i prawdziwy.

Natomiast pani Joad wydała mi się trochę nierzeczywista – oczywiście była silna i odważna, ale i twarda jak stal. Nie wiem dlaczego – ale tak wielka siła charakteru, tak duża odporność – powodowała, że zaczęłam ją posądzać o brak uczuć – a przecież nie było to prawdą. Bo była zwornikiem rodziny i jego najsilniejszym i najlepszym ogniwem!

Książka jest bardzo poruszająca – bo opowiada o krzywdzie ludzkiej – niezawinionej, ale i nieuniknionej. Jest sagą rodzinną, bo na plan pierwszy powieści wychodzi wielopokoleniowa rodzina Joadów.

Przyznaję także, że kiedy czytałam o krzywdzie farmerów z Oklahomy, to zaraz pomyślałam – o Indianach, którzy wiek wcześniej, także zostali z tych ziem wypędzeni. Rozpacz tych Indian, nie mogła być mniejsza niż dzierżawców rolnych! Może ich krzywda, spadła na wnuki tych osadników? Może pot, i nędza, i głód, i świadomość utraty – od pokoleń unosiła się na tą samą ziemią??! Może raz wyrządzona krzywda – naprawdę powraca i odbija się w przestrzeni?!!

Ale jest to także powieść, która dotyka czegoś filozoficznego i uniwersalnego! Ponad zaangażowaniem społecznym powieści, ponad sagą, opisującą losy rodziny – powieść ta, w sposób mistrzowski, tworzy metaforę losu człowieczego i odwiecznej tułaczki ludzkiej.

Zwykłe życie opiera się na podróży i zawsze ma jeden kres. I nawet wymiar cierpienia, i goryczy, i bólu, i głodu – w drodze – tworzy to, co nazywamy życiem. Zdarza się, że musimy opuścić to, co kochamy, że stracimy kogoś, kogo kochamy, że będziemy zmuszeni spalić i poświęcić, to, co jest nam drogie. I gdzieś pomiędzy tym wszystkim – jeśli nie opuści nas odwaga, jeśli się nie poddamy, nie utracimy wiary i nie zawrócimy – to ta podróż, będzie życiem. Ostatecznie liczy się tylko to, z kim tę podróż odbędziemy!

Powieści Steinbecka – zawsze nastrajają mnie filozoficznie:) Dlatego pewnie tak je lubię!

..." - Cóż, wszyscy musimy żyć. - To prawda - odparł Tom - ale byłoby lepiej, żeby można żyć inaczej niż kosztem ludzkiej krzywdy"...

Chyba nie wybaczę autorowi - że zakończył swoją powieść w TAKIM MOMENCIE i zostawił mnie trochę roztrzęsioną i przerażoną!!!

Na pierwszy rzut oka - jest to powieść zaangażowana społecznie, potępiająca, z wielką surowością, bezduszny...