Ile razy zaglądam do Mitologii Greków czy Rzymian czy Iliady, mam ochotę zapytać – zaraz, zaraz – to kto jest ojcem kogo? Te skomplikowane alianse bogów, herosów, gigantów, ludzi i półzwierząt, nie licząc tysięcy nimf, driad, sylenów, półbożków to wynik wieloletniego nakładania się na siebie opowieści różnych plemion zamieszkujących dzisiejsze Włochy, Grecję i Bałkany. Z wielu mitów pozostały tylko strzępy, inne trwają w Iliadzie, Odysei czy Eneidzie. A nie dość, że opowieści powstawały wśród rodzimych ludów, to jeszcze ogromna ich część przywędrowała z Egiptu i innych krain Bliskiego Wschodu. Istnieje wiele podobieństw bogów italskich do greckich, jednak Profesor Krawczuk stara się zaprowadzić nas jeszcze głębiej i dalej – do tych ciemnych, groźnych i tajemniczych czasów kiedy jeszcze składano ofiary z ludzi, kiedy symbolicznie lub dosłownie zgładzano królów, kiedy ludzie, bezradni wobec sił przyrody, tkwili w niemym przerażeniu wobec żywiołów i wymyślali coraz to nowe bóstwa do przebłagania lub ku podzięce za pomyślność. I z tych ciemnych i groźnych czasów do dziś ostały nam się strzępy starych obyczajów – choćby jak przedstawianie śmierci zawsze z kosą, na pamiątkę Saturna czy ślubne wianki z mirtu w przypomnieniu luperkaliów.
W przypadku Italii, najbardziej osławionym, znanym i tajemniczym zarazem narodem byli Etruskowie, po których zostało mnóstwo zabytków kultury materialnej i których ”kodu” dziś już niestety nie do końca rozumiemy. Wiemy na pewno, że to oni łączyli w sobie mitologie Egiptu i Grecji i zapoczątkowali też ciekawy zwyczaj zabierania „do siebie" bogów z podbitych krain. To później stało się wielką siłą Imperium Rzymskiego, a jeszcze później – jedną z przyczyn jego upadku. Nie ma większej wspaniałości niż basen Morza Śródziemnego – kolebka naszej kultury, pięknej historii i teraźniejszości! Te wody, jak żadne inne niosły najróżniejsze historie i rozsiewały je po różnych krainach. Zadajmy sobie trud przewędrowania plażami wokół tego morza – w każdym kraju i na każdej wysepce znajdziemy coś prastarego i dobrze znanego, co żyje do dziś.
Swego czasu telewizja była pełna Profesora Krawczuka i Jego starożytnych opowieści. Potem, w latach dziewięćdziesiątych doceniono drugiego wielkiego znawcę Antyku – Profesora Zygmunta Kubiaka. Po tej książce znajdzie się w moim sercu miejsce dla obu.

Ile razy zaglądam do Mitologii Greków czy Rzymian czy Iliady, mam ochotę zapytać – zaraz, zaraz – to kto jest ojcem kogo? Te skomplikowane alianse bogów, herosów, gigantów, ludzi i półzwierząt, nie licząc tysięcy nimf, driad, sylenów, półbożków to wynik wieloletniego nakładania się na siebie opowieści różnych plemion zamieszkujących dzisiejsze Włochy, Grecję i Bałkany. Z...

Malutka książeczka wydana w latach 80-tych ubiegłego wieku. Czas nie był dla niej łaskawy: papier stał się brudno żółty, druk i ilustracje wypłowiały.
Prof. Krawczuk z dużą lekkością, zaangażowaniem i erudycją prowadzi czytelników w świat bogów i bóstw starożytnej Italii, zanim zginęli w mrokach niepamięci lub ulegli hellenizacji.
Poznajemy więc pierwszego ważnego boga Janusa, który był bogiem początku. Przedstawiano go z dwiema lub czterema twarzami. I nie sposób ustrzec się od doszukiwania się analogii z wyglądem prasłowiańskiego Światowida, co sugeruje także autor. Od imienia Janusa pochodzi nazwa pierwszego miesiąca roku kalendarzowego.

Zza morza, z Hellady przybył do Italii Saturn, którego Grecy nazywali Kronosem.
Początkowo czczono go Saturaliami. Losowo wybrany żołnierz przez 30 dni stawał się uosobieniem tego boga, oddawano mu cześć, a po tym czasie miał się on publicznie zabić. Bo przecież Zeus pozbawił Kronosa władzy i strącił do Tartaru. Około 303 r.n.e pewien wylosowany na Saturaliach żołnierz odmówił dokonania samobójstwa, za co został ścięty, a chrześcijanie czcili go potem jak świętego i opisali całe zajście. Później zakazano uśmiercania króla Saturaliów, ale na obrzeżach Italii nigdy nie przestrzegano tego zakazu.
I tu kolejna analogia. Aztekowie mieli podobny obrzęd na cześć jednego ze swoich bogów. Ale uosobienie boga żyło cały rok, zanim zadano mu śmierć.

Interesujące są też Lary, czyli bóstwa opiekujące się rodzinami, ludźmi, nawet niewolnikami oraz czuwające na rozdrożach dróg, gdzie wystawiano im kapliczki. Ludzie otaczali się ich figurkami w domach, zostawiali im jedzenie w chatach. Opiekuńczość Lar i sposób ich obłaskawiania przypomina trochę prasłowiańską wiarę w istnienie ubożąt.

Książka, choć fatalnie wydana, warta jest uwagi. Została wyposażona w bogatą ikonografię (ponad 70 ilustracji, oczywiście czarno- białych),są mapki, przypisy, bibliografia oraz słowniczek zawierający krótką charakterystykę najważniejszych bóstw i bohaterów mitycznych.

Przeczytane w ramach sierpniowego wyzwania czytelniczego LC: książka z elementami folkloru, magii i mitów.

Malutka książeczka wydana w latach 80-tych ubiegłego wieku. Czas nie był dla niej łaskawy: papier stał się brudno żółty, druk i ilustracje wypłowiały.
Prof. Krawczuk z dużą lekkością, zaangażowaniem i erudycją prowadzi czytelników w świat bogów i bóstw starożytnej Italii, zanim zginęli w mrokach niepamięci lub ulegli hellenizacji.
Poznajemy więc pierwszego ważnego boga...

*Uzupełnię później*

*Uzupełnię później*

Moje pierwsze spotkanie z twórczością pana Krawczuka i, mimo niskiej oceny, na pewno nie ostatnie! Temat nudny, ale to nie wina autora. Co prawda spodziewałam się głębszego wejścia w mitologię rzymską, ale zdałam sobie sprawę, że to ja źle zrozumiałam tytuł ;-) Uzupełniłam wiedzę, ale nie była to fascynująca lektura. Autor zrobił świetną robotę.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością pana Krawczuka i, mimo niskiej oceny, na pewno nie ostatnie! Temat nudny, ale to nie wina autora. Co prawda spodziewałam się głębszego wejścia w mitologię rzymską, ale zdałam sobie sprawę, że to ja źle zrozumiałam tytuł ;-) Uzupełniłam wiedzę, ale nie była to fascynująca lektura. Autor zrobił świetną robotę.

Nie jest to bardzo wciągająca pozycja i nie jest to też wina autora, gdyż temat jest trudny do ujarzmienia i wąski w rzetelne źródła, aczkolwiek twórca w sposób właściwy nakreślił ogólny obraz mitologii italskiej i jej specyfikę. Szczerze powiedziawszy, zawiodłem się nieco, gdyż oczekiwałem więcej od tychże ludzi starożytnych, acz teraz znając temat, cieszę się z rozjaśnienia, jakiego owa książka mi dodała.

Nie jest to bardzo wciągająca pozycja i nie jest to też wina autora, gdyż temat jest trudny do ujarzmienia i wąski w rzetelne źródła, aczkolwiek twórca w sposób właściwy nakreślił ogólny obraz mitologii italskiej i jej specyfikę. Szczerze powiedziawszy, zawiodłem się nieco, gdyż oczekiwałem więcej od tychże ludzi starożytnych, acz teraz znając temat, cieszę się z...

Miejscami się nudziłam, miejscami się męczyłam, ale generalnie dobrze oceniam tą książkę, jak wszystko co wyjdzie spod pióra Krawczuka <3

Miejscami się nudziłam, miejscami się męczyłam, ale generalnie dobrze oceniam tą książkę, jak wszystko co wyjdzie spod pióra Krawczuka <3

Ciekawe, ma dużo ciekawych informacji niespotykanych gdzie indziej. Dobre było to, że autor wytłumaczył skąd się wzięły nazwy niektórych postaci i bożków. Mitów było tu co prawda nie za wiele, bardziej przytoczenia innych autorów lub z innych źródeł.

Ciekawe, ma dużo ciekawych informacji niespotykanych gdzie indziej. Dobre było to, że autor wytłumaczył skąd się wzięły nazwy niektórych postaci i bożków. Mitów było tu co prawda nie za wiele, bardziej przytoczenia innych autorów lub z innych źródeł.

Przed lekturą tej książki moja wiedza o mitologii Starożytnego Rzymu była skąpa. Znałem jedynie mit o Romulusie i Remusie. Wiedziałem też, że Rzymianie identyfikowali swoje wierzenia z wierzeniami greckimi i zapożyczali bóstwa z innych części świata. Dzięki tej książce mogłem uporządkować swoje informacje dotyczące rzymskiej mitologii, a także dowiedzieć się wielu nowych i ciekawych informacji. Okazuje się bowiem, że przed okresem hellenizacji Rzymu, mieszkańcy Półwyspu Apenińskiego mieli swoich bogów i herosów, o których opowieści i legendy przekazywali sobie z pokolenia na pokolenie. Każdy z ludów miał swoje bóstwa, którym oddawał cześć i prosił o ich o swoje błogosławieństwo. Ciekawy jest również fakt, że wiele zwyczajów i legend nie jest kopią greckich mitów, lecz pochodzi z czasów poprzedzających powstanie Imperium.

Książka jest napisana językiem przystępnym, zrozumiałym i nie sprawiającym problemów. Zawiera bardzo dużo ciekawostek, a także opatrzona jest dobrej jakości rycinami i zdjęciami. Polecam.

Przed lekturą tej książki moja wiedza o mitologii Starożytnego Rzymu była skąpa. Znałem jedynie mit o Romulusie i Remusie. Wiedziałem też, że Rzymianie identyfikowali swoje wierzenia z wierzeniami greckimi i zapożyczali bóstwa z innych części świata. Dzięki tej książce mogłem uporządkować swoje informacje dotyczące rzymskiej mitologii, a także dowiedzieć się wielu nowych i...

Mitologia Rzymian to tylko zrzynka z mitologii Greków, prawda? Prawda, i dlatego Aleksander Krawczuk zdecydował się przedstawić mity ludów Italii sprzed rozkwitu Rzymu, ukazując przy tym sposób, w jaki te wierzenia ulegały hellenizacji.

Co ciekawe, w "Mitologii starożytnej Italii" stosunkowo mało jest o bogach, dużo natomiast o herosach i legendarnych protoplastach poszczególnych ludów. Są to więc bardziej mity założycielskie niż mity stricte religijne. Większa część książki kręci się wokół "Eneidy" Wergiliusza - epopei opisującej losy Eneasza, który po zniszczeniu Troi zdołał dotrzeć do Italii, stając się protoplastą Rzymian.

Mam mieszane uczucia dotyczące tego opracowania. Z jednej strony, dowiedziałem się z niego wielu nowych rzeczy. Z drugiej strony, miałem inne oczekiwania odnośnie tej książki i trochę się na niej zawiodłem - za mało w niej dla mnie opowieści o pradawnych bogach, a za dużo opracowania Eneidy.

Mitologia Rzymian to tylko zrzynka z mitologii Greków, prawda? Prawda, i dlatego Aleksander Krawczuk zdecydował się przedstawić mity ludów Italii sprzed rozkwitu Rzymu, ukazując przy tym sposób, w jaki te wierzenia ulegały hellenizacji.

Co ciekawe, w "Mitologii starożytnej Italii" stosunkowo mało jest o bogach, dużo natomiast o herosach i legendarnych protoplastach...

Bardzo fajno opracowanie. Język popularnonaukowy jak to u Krawczuka, natomiast informacje rzetelne.

Bardzo fajno opracowanie. Język popularnonaukowy jak to u Krawczuka, natomiast informacje rzetelne.