Schemat fabularny książki Marcina Bieńkowskiego jest bardzo prosty. Paweł, człowiek sukcesu, mąż i ojciec , ulega wypadkowi samochodowemu pod wpływem alkoholu, po czym ucieka z miejsca wypadku. Po przybyciu do domu oczekuje tylko wsparcia i chwili spokoju, a tymczasem żony nie ma i nie wiadomo kiedy wróci, na stole brak obiadu i wizyta „Dziadka, a być może Ojca w jednej osobie”, nie przebiega do końca tak, jak Paweł to sobie zaplanował. Główny bohater przeżywa rozstrój nerwowy, który w miarę rozwoju wydarzeń coraz bardziej się pogłębia. Dlaczego?
Proza Bieńkowskiego ukazuje pewien palący problem, który jest na co dzień pomijany – problem mężczyzny we współczesnym świecie. Zakrzyczani przez feministki, w ciągłym strachu, by nie spojrzeć nazbyt lubieżnie/złośliwie/zwyczajnie na koleżankę z pracy i przygnieceni obawą, by nie poprosić żony o wykonanie jakiejś zbyt kobiecej czynności. Postawiono im sprzeczne wymagania, którym siłą rzeczy nie są w stanie sprostać. Z jednej strony – tradycja, polskość, honor; z drugiej – partnerstwo, współczesność, równouprawnienie. I jak tu się połapać? Z jednej strony Twardość, z drugiej Miękkość – dwie przeciwności, których nie da się pogodzić. Należy podjąć decyzję i wybrać jedną z opcji, a tymczasem tego zrobić nie można! Mężczyzna ma być czuły i wytrwały, silny i elastyczny, pracowity, ale nie zapracowany. Opozycje można mnożyć.
Cała książka utrzymana jest w nieco schizofrenicznym i groteskowym klimacie. Patrzymy na świat oczami bohatera i śledzimy narrację z wnętrza jego głowy. Trudno z nim sympatyzować, trudno mu również nie współczuć. Paweł został wychowany silną ręką przez „Dziadka, a może i Ojca w jednej osobie” – człowieka, który chodzi w mundurze z szablą u boku, który brał udział we wszystkich możliwych walkach, bitwach i powstaniach, dla którego ojczyzna, a zaraz potem honor mężczyzny jest najważniejszy. Mężczyzna nigdy nie płacze, nie skarży się, nie mówi zbyt wiele, a swoje życie poświęca ponadczasowej pracy na rzecz narodu. Przez pryzmat tego wzorca Paweł postrzega rzeczywistość, która w żaden sposób nie chce utrzymać się w jego sztywnych ramach. Zdawałoby się, że zagubienie i dezorientacja byłyby w tej sytuacji zupełnie na miejscu. Jednak nasz bohater doskonale wie, jak powinien świat wyglądać i jeżeli jest inaczej, to na pewno nie on się myli. Jeżeli jego syn odnosi jakieś szkody w zabawie z nim, to znaczy że jest niepełnowartościowy i powinien się bardziej starać. Jeżeli jego żona jest niezadowolona, pomimo tego, że on sam jest idealnym mężem, to znaczy, że coś z nią jest nie tak. Tym prostym sposobem Paweł świetnie radzi sobie z otoczeniem i tylko od czasu do czasu bywa zdziwiony – dlaczego nikt nie docenia jak wspaniałym jest facetem?
Wszystko to zostało osadzone w polskości tradycyjnej, historycznej, chrześcijańskiej, sarmackiej, nieugiętej i zawziętej, by nie przeminąć wraz z naturalnym upływem czasu i skonfrontowane ze współczesnością oraz aspiracjami do bycia państwem prawdziwie europejskim. Mikroskopijnym odbiciem tego polskiego makrokosmosu jest pajęczyna – happening, który opisuje Student, jedna z marginalnych postaci w książce. 11-tego listopada grupa ludzi oplotła centrum Warszawy biało-czerwonymi wstążkami, blokując ruch wszelkich pojazdów i utrudniając poruszanie się przechodniom. Piękny symbol historycznego onanizmu, któremu z taką lubością oddają się Polacy. Cała książka jest tego typu pajęczyną – pokazuje czasem w przerażający, czasem w zabawny sposób, co stałoby się z mózgiem przeciętnego Polaka, gdyby naprawdę żył tylko według tradycji, wielbił symbole narodowe i karmił się polską historią. Stałby się psychopatą niezdolnym funkcjonować wśród społeczeństwa (A może właśnie doskonale zdolnym! Patrząc na Pawła, można się obawiać, jak wielu ludzi tylko się maskuje…).
„Biało-czerwony” Bieńkowskiego na pewno przysporzy czytelnikowi szybszego bicia serca a nieraz trzeba będzie przerwać lekturę i dać sobie chwilę, by się uspokoić. To, że martyrologia polska ciągle trwa i ma się świetnie, jest smutną prawdą, podaną tutaj w bezkompromisowy sposób. Kontrowersyjne tezy nie są wygładzane, wprost przeciwnie – dosadny i nieprzyjemny sposób ich wyłożenia pobudza czytelnika do rozważenia niewygodnych faktów. Z pewnością uświadamia pewne palące kwestie, które staramy się spychać gdzieś na dno świadomości. Jednak one istnieją i domagają się rozwiązania, o ile nie chcemy kolejnego powstania otumanionych mężczyzn walczących z rzeczywistością.

Schemat fabularny książki Marcina Bieńkowskiego jest bardzo prosty. Paweł, człowiek sukcesu, mąż i ojciec , ulega wypadkowi samochodowemu pod wpływem alkoholu, po czym ucieka z miejsca wypadku. Po przybyciu do domu oczekuje tylko wsparcia i chwili spokoju, a tymczasem żony nie ma i nie wiadomo kiedy wróci, na stole brak obiadu i wizyta „Dziadka, a być może Ojca w jednej...