Cóż, moja opinia będzie krótka: żal ściska serce, że nie została ukończona.

Cóż, moja opinia będzie krótka: żal ściska serce, że nie została ukończona.

Miła lektura, niestety nie doczytałem jej do końca, bo go po prostu nie ma. Powieśc jest nieukończona. Wielka szkoda, ponieważ to bardzo udane połączenie powieści historycznej i fantastycznej. To też, moim zdaniem, druga najlepsza (po „Flecie z mandragory”) powieść pana Ł.

Miła lektura, niestety nie doczytałem jej do końca, bo go po prostu nie ma. Powieśc jest nieukończona. Wielka szkoda, ponieważ to bardzo udane połączenie powieści historycznej i fantastycznej. To też, moim zdaniem, druga najlepsza (po „Flecie z mandragory”) powieść pana Ł.

Najlepsza książka ever.

Najlepsza książka ever.

Temat ostatnich lat Pierwszej Rzeczpospolitej jest na swój sposób tematem niezwykle fascynującym. Bierze się to nie tylko z faktu, że jako Polacy mamy do tego stosunek emocjonalny, ale również dlatego, iż był to okres łączący ze sobą tak naprawdę kilka aspektów nadających się na ekranizacje. Jest to jeden z tych przypadków kiedy rzeczywistość jest nie mniej ciekawa niż fikcja literacka. Czasy gdy wielka polityka krzyżowała się z dyplomacją zakulisową, społeczeństwo wchodziło w epokę rewolucji przemysłowej ale jedną nogą było jakby jeszcze w poprzednim stuleciu, przetasowania na mapie Europy, intrygi i wydarzenia rodem z powieści „płaszcza i szpady”, romanse, wielkie bale, oświeceniowa frywolność i dekadencja, a nad wszystkim wiszące apokaliptyczne zagrożenie związane z utratą ojczyzny. Wszystko to aż się prosi o beletrystyczne ujęcie, którego dokonał Waldemar Łysiak. Swoją drogą, chyba najlepszy we współczesnej Polsce napoleonista.

„Milczące psy”, jak to zwykle bywa przy powieściach tego autora, trudno jednoznacznie zakwalifikować. Mamy tu mieszaninę gatunków, w której pewne elementy zostały uznane za ważniejsze, a inne tylko lekko nakreślone, ale w taki sposób, że pozostawiają na całości swoje niezatarte piętno. Właściwie jest to powieść historyczna zanurzona w czasach naszego ostatniego króla z akcją toczącą się na kilka lat przed I rozbiorem. Jako czytelnik przyglądamy się losom wybranych postaci z otoczenia Stanisław Augusta, a także poznajemy ogólną kondycję państwa z perspektywy zwalczających się lub - jak to kto: realizujących swoje interesy - środowisk. Pokazany jest tu schyłek Polski, dla której nie ma już ratunku, ponieważ ludzi uczciwych i myślących patriotycznie jest zaledwie garstka. Ale ta garstka ma odwagę przeciwstawić się złu.

Dużą zaletą powieści jest umiejętne stworzenie atmosfery, która ułatwia nam wczucie się w sytuację tuż przed 1772 rokiem, który był pierwszym gwoździem do trumny Rzeczpospolitej. Opisy Łysiaka są niezwykle plastyczne, przemawiające do wyobraźni, niekiedy oniryczne i działające na kilka zmysłów, a jeżeli dodamy do tego interesujące kreacje postaci to jako całość „Milczące psy” wypadają naprawdę dobrze. Widać tu inspirację romatyzmem, ale również kilkoma polskimi klasykami, z których najbardziej adekwatna wydaje mi się „Nie-boska komedia” oddająca klimat końca świata w formie zbliżającej się katastrofy państwa. W książce zawarte jest kilka mini historii, które pozwalają nieco lepiej poznać motywacje głównych bohaterów oraz szereg obserwacji natury ogólnej związanych z lojalnością, oddaniem sprawie, wiernością własnemu krajowi czy zwykłą, ludzką uczciwością i przyzwoitością. Nie da się też ukryć, że widoczne są rosyjskie antypatie choć pomimo ich, autor dosyć trafnie zarysował obraz potężnego Repnina i przebiegłej carycy Katarzyny II, którzy trzęśli całą Rzeczpospolitą. Kolorytu całości dodaje podkreślenie kosmopolityzmu Warszawy II poł. XVIII wieku. Konglomerat postaci, grup interesów, salony kipiące od zbytku zestawione z ruderami gdzie przyjmuje swoich interesantów Król Rybak czy iście mickiewiczowskie stronnictwo patriotyczne przeciwko wszechpotężnej ambasadzie carskiej. Wszystko to utrzymane w niepewności co do motywów poszczególnych osób dramatu i z elementami niemal nadprzyrodzonymi.

Wielka szkoda, że powieść nie została ukończona i stanowi tylko część większej, nigdy nie napisanej całości. W wydaniu, które mnie się trafiło recenzować, wydawca na końcu książki umieścił uwagi i komentarze Łysiaka dotyczące dalszego przebiegu wydarzeń, więc ze strzępów informacji jesteśmy w stanie dobudować sobie jako czytelnicy część kontynuacji. Lepsze to niż nic. Mimo to, warto sięgnąć po "Milczące psy". Jest to dzieło o dużych walorach artystycznych, giętkim języku, a przy tym na swój sposób podnoszące na duchu - choć nie brakuje w nim tragedii, tak w skali państwa, jak i ludzkich dramatów pojedynczych osób. Widać myśl przyświecającą autorowi i przekaz z jakim chciał do nas dotrzeć, a to - w dobie zalewającej nas nijakiej i płytkiej literatury - już coś.

Kto wie, może kiedyś będzie nam dane wyruszyć po purpurowe srebro śladem węgierskiego kapitana Imre Kissa.

Temat ostatnich lat Pierwszej Rzeczpospolitej jest na swój sposób tematem niezwykle fascynującym. Bierze się to nie tylko z faktu, że jako Polacy mamy do tego stosunek emocjonalny, ale również dlatego, iż był to okres łączący ze sobą tak naprawdę kilka aspektów nadających się na ekranizacje. Jest to jeden z tych przypadków kiedy rzeczywistość jest nie mniej ciekawa niż...

Jedna wielka masakra - niemal w każdym znaczeniu tego słowa...
Schyłek XVIII w., Polska na skraju upadku, POLSKOŚĆ w totalnym zaniku... Splugawiona miłość do ojczyzny... Ech... Prawdziwego Patriotę aż coś ściska w sercu. Z przykrością stwierdzam, iż mamy tu do czynienia z przygnębiającą analogią do dzisiejszej Polski (niestety). W tle przewija się judaszowe srebro, które również potrafi tchnąć wymowny klimat w umysł Czytelnika. Dla historyków - soczysta uczta, dla laików - przestroga.
Myślę, że warto sięgnąć po tę pozycję.

Jedna wielka masakra - niemal w każdym znaczeniu tego słowa...
Schyłek XVIII w., Polska na skraju upadku, POLSKOŚĆ w totalnym zaniku... Splugawiona miłość do ojczyzny... Ech... Prawdziwego Patriotę aż coś ściska w sercu. Z przykrością stwierdzam, iż mamy tu do czynienia z przygnębiającą analogią do dzisiejszej Polski (niestety). W tle przewija się judaszowe srebro, które...

Swoją przygodę z Waldemarem Łysiakiem rozpocząłem od tej książki. Zrobiła na mnie piorunujące wrażenie, choć język (dla ówczesnego gimnazjalisty) nie należał do najlżejszych.

Swoją przygodę z Waldemarem Łysiakiem rozpocząłem od tej książki. Zrobiła na mnie piorunujące wrażenie, choć język (dla ówczesnego gimnazjalisty) nie należał do najlżejszych.

Bardzo wciągająca, szkoda, że niedokończona - akcja kończy się gdy czytelnik już dobrze zagłębi się w treść i jest ciekaw, co będzie dalej, ale swoją drogą nadaje jej to chyba trochę charakteru.

Bardzo wciągająca, szkoda, że niedokończona - akcja kończy się gdy czytelnik już dobrze zagłębi się w treść i jest ciekaw, co będzie dalej, ale swoją drogą nadaje jej to chyba trochę charakteru.

Dałbym znacznie więcej, gdyby było to dzieło ukończone. Chciałem dać znacznie mniej, bo rozochocony czytelnik dostał tylko pierwszy tom, ale ze to taki, że ciężko go gorzej ocenić.

Świetnie prowadzona narracja, ciekawie wykreowani bohaterowie, niesamowicie wciągająca intryga oparta na mitologii katolickiej, a dokładnie na srebrnikach Judasza i do tego wszystko napisane bogatym i wyszukanym językiem. Tym bardziej płakać się chce, gdy zamiast dwóch kolejnych tomów dostajemy szkic fabuły. Oj boli.

Autora mnożna nie lubić, zresztą sam się o to prosi, ale książkę naprawdę warto przeczytać.

Dałbym znacznie więcej, gdyby było to dzieło ukończone. Chciałem dać znacznie mniej, bo rozochocony czytelnik dostał tylko pierwszy tom, ale ze to taki, że ciężko go gorzej ocenić.

Świetnie prowadzona narracja, ciekawie wykreowani bohaterowie, niesamowicie wciągająca intryga oparta na mitologii katolickiej, a dokładnie na srebrnikach Judasza i do tego wszystko napisane...

Książka trudna w odbiorze, ale niesamowicie wciągająca, a sam Łysiak to mistrz narracji. Szkoda, że urwana w najciekawszym momencie.

Książka trudna w odbiorze, ale niesamowicie wciągająca, a sam Łysiak to mistrz narracji. Szkoda, że urwana w najciekawszym momencie.

Fajna rzecz, a byłaby jeszcze lepsza, gdyby jednak autor ją skończył. A tak - pozostaje jednak uczucie, że ktoś nas zrobił w konia, wydając nieskończoną powieść.

Fajna rzecz, a byłaby jeszcze lepsza, gdyby jednak autor ją skończył. A tak - pozostaje jednak uczucie, że ktoś nas zrobił w konia, wydając nieskończoną powieść.