Jakoś nie powaliła mnie ta książka. Prawda, było kilka motywów na prawdę fajnych, dobrych scen erotycznych czy dobrych pomysłów... ale... jakoś nie rwałem się do czytania. Raczej czytałem by po prostu poznać zakończenie. Nie mogłem się w pełni skupić na fabule. Mozę za bardzo ją pociąłem czytając w niewielkich fragmentach... a może ten tekst taki jest. Czytając, wciąż przypominałem sobie słowa Arthur'a C. Clarke'a, że każda wystarczająco zaawansowana technologia jest nierozróżnialna od magii. Tutaj pokazano to idealnie, na tym zbudowano fundamenty opowieści. Nauka - okultyzm - sztuczki - narkotyki. Najbardziej podobał mi się wątek erotyczny, wręcz tantryczny... okultystyczny seks. Nie wiem czy to jest możliwe co wymyślił Swanwick... ale może jacyś tantryczni jogini to potrafią. Pomysł z tatuażami też był fajny. Ogólne wrażenie cywilizacji skazanej na zagładę przez okresowe zmiany proporcji ląd-ocean też było interesujące... migracja, porzucanie siedlisk. A jednak książka stała się ciekawa dopiero kiedy umysł odfiltrował większość fabuły, zostawił to co zrobiło wrażenie, zaciekawiło... obrazy które udało się interesująco odmalować. To powoduje, że książka nie jest ani dobra, ani zła... przeciętna.Ale to nasza wyobraźnia podbija ocenę o kilka gwiazdek... zatem wyobraźmy sobie, że daję dodatkowe dwie **... wyobraźmy sobie.

Jakoś nie powaliła mnie ta książka. Prawda, było kilka motywów na prawdę fajnych, dobrych scen erotycznych czy dobrych pomysłów... ale... jakoś nie rwałem się do czytania. Raczej czytałem by po prostu poznać zakończenie. Nie mogłem się w pełni skupić na fabule. Mozę za bardzo ją pociąłem czytając w niewielkich fragmentach... a może ten tekst taki jest. Czytając, wciąż...

Fantastyczna jazda bez trzymanki! Swanwick wykreował oszałamiający swą złożonością świat, złożył hołd Szekspirowi i Conradowi, rzucił czytelnika na głęboką wodę, licząc na jego inteligencję, co objawia się poprzez metodę przeskoków fabularnych oraz intelektualnych bez udzielania zbędnych wyjaśnień.
Niestety, powieść miewa lepsze i gorsze fragmenty, jej tempo jest nierównomierne, a na końcu do tego nader już obficie wypełnionego kociołka wpada jeszcze jakieś newage'owe gówno. No i te sceny seksu! Tutaj Swanwick zrekompensował sobie brak dosłowności w fabule, z efektem, który trudno nazwać artystycznym.
"Stacje przypływu" to ostatecznie przedziwna mieszanka ambitnego zamysłu z pulpową stylistyką, intrygująca i osobna, choć niepozbawiona pęknięć.

Fantastyczna jazda bez trzymanki! Swanwick wykreował oszałamiający swą złożonością świat, złożył hołd Szekspirowi i Conradowi, rzucił czytelnika na głęboką wodę, licząc na jego inteligencję, co objawia się poprzez metodę przeskoków fabularnych oraz intelektualnych bez udzielania zbędnych wyjaśnień.
Niestety, powieść miewa lepsze i gorsze fragmenty, jej tempo jest...

Trzecie prawo Arthura C. Clarke'a

„Stacje przypływu” Michaela Swanwicka to literatura zbliżona do tej, którą tworzył Gene Wolfe. Gdybym podczas pierwszego czytania, miał zgadywać na podstawie stylu i treści, kim jest autor – postawiłbym na twórcę „Księgi nowego słońca”. To powieść, której bohater stopniowo odkrywa całą otaczającą go rzeczywistość, ukrytą początkowo za maskami, kłamstwami, podejrzeniami i złudzeniami. Narracja jest tu wielce subiektywnym i nie do końca wiarygodnym przekazem, co u Swanwicka jest o tyle specyficzne, że opowiada on w trzeciej osobie. Jednak to, w jaki sposób snuje opowieść o Biurokracie, jak przekazuje i interpretuje wydarzenia, w których Biurokrata bierze udział, wskazuje na figurę tzw. niewiarygodnego narratora, czyli narracji pierwszoosobowej.

No właśnie, Biurokrata. Bezimienny bohater, agent Transferu Technologii, przybywa na zacofaną i izolowaną technologicznie planetę – Mirandę. Jego zadaniem jest odzyskanie pewnego artefaktu, o którym wiemy tylko tyle, że jest produktem niebywale zaawansowanej techniki. Artefakt ten trafił na Mirandę nielegalnie, wszak Transfer Technologii trzyma najnowsze zdobycze naukowe w tajemnicy. Jest „góra” trzymająca władzę i technologię oraz „dół” czyli mnóstwo światów zatrzymanych w rozwoju. Ewentualne profity, które mogłoby przynieść zniesienie embarga, w opinii „góry” nigdy nie zrekompensowałyby strat, gdyby technologia przekraczająca ludzkie wyobrażenie trafiła w niepowołane ręce. Nie dalibyśmy przecież naładowanej broni szympansowi, prawda?

Artefakt został przemycony na planetę przez tajemniczego i na poły legendarnego Gregoriana. Jest on na Mirandzie czymś w rodzaju czarownika i proroka – obiecał mieszkańcom, że przygotuje ich fizycznie do nadchodzącej ery gigantycznego przypływu. Gdy Miranda zostanie zalana na długie lata, ci, którzy zaufają czarownikowi, mają rzekomo uzyskać możliwość gwałtownej adaptacji środowiskowej. Słowem – będą mogli żyć pod wodą. Gdy po latach, jak to bywało już w przeszłości, przypływ ustąpi – będą żyć tak jak przed nim.

Dalszy ciąg na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/01/stacje-przypywu.html

Trzecie prawo Arthura C. Clarke'a

„Stacje przypływu” Michaela Swanwicka to literatura zbliżona do tej, którą tworzył Gene Wolfe. Gdybym podczas pierwszego czytania, miał zgadywać na podstawie stylu i treści, kim jest autor – postawiłbym na twórcę „Księgi nowego słońca”. To powieść, której bohater stopniowo odkrywa całą otaczającą go rzeczywistość, ukrytą początkowo za...

Zabierając się za "Stacje przypływu" oczekiwałem satysfakcjonującej przejażdżki na karuzeli dla starszaków. Swanwick wsadził mnie do kolejki górskiej i wysłał na oszałamiającą przejażdżkę między szczytami wzniesionymi z fantastycznych naukowych pomysłów, a depresjami wyrwanymi z mrocznych głębin wyobraźni.
Intryga goni intrygę, zdrada goni zdradę, gdy bezimienny protagonista korzystając z technologii ledwo odróżnialnej od magii próbuje odszukać złowrogiego czarownika na planecie pogrążającej się w chaosie poprzedzającym nadciągający naturalny kataklizm. Swanwick mnoży fantastyczne koncepty i serwuje czytelnikom coraz to nowe atrakcje: wgląd w lokalne zwyczaje i okultystyczne obrzędy, wizje cyberprzestrzeni, transferów osobowości i sztucznych inteligencji, strzępki historii wymarłej obcej cywilizacji, opisy dawno zapomnianych dramatów i gorących i świeżych romansów - i robi to z wprawą iluzjonisty, których sztuczki tak chętnie opisuje: szybko i na tyle enigmatycznie, że zostawia odbiorcę z rozdziawionymi ustami, bez chęci do czepiania się szczegółów i wyławiania nieścisłości.
Dobra lektura dla fanów kalejdoskopowych wrażeń, lubiących wysilić własną wyobraźnię i nie oczekujących, że autor po każdym akapicie rozwlekle wytłumaczy co też miał na myśli.

Zabierając się za "Stacje przypływu" oczekiwałem satysfakcjonującej przejażdżki na karuzeli dla starszaków. Swanwick wsadził mnie do kolejki górskiej i wysłał na oszałamiającą przejażdżkę między szczytami wzniesionymi z fantastycznych naukowych pomysłów, a depresjami wyrwanymi z mrocznych głębin wyobraźni.
Intryga goni intrygę, zdrada goni zdradę, gdy bezimienny...

Genialna. Taka właśnie powinna być książka. Interesująca, niezwykła, ciekawe koncepcje i ... krótka:) 200 stron trzymających w napięciu:)

Genialna. Taka właśnie powinna być książka. Interesująca, niezwykła, ciekawe koncepcje i ... krótka:) 200 stron trzymających w napięciu:)