Dziwne postapo. Ciężko się czyta. Autor użył zupełnie nowych słów określając różne rzeczy w przyszłości. Wręcz stworzył nowy język. Trzeba to docenić. I tylko to bo co prawda na początku jest ciekawie, ale akcja w środku zatrzymuje się na długie okresy by znów przyspieszyć w końcówce.

Dziwne postapo. Ciężko się czyta. Autor użył zupełnie nowych słów określając różne rzeczy w przyszłości. Wręcz stworzył nowy język. Trzeba to docenić. I tylko to bo co prawda na początku jest ciekawie, ale akcja w środku zatrzymuje się na długie okresy by znów przyspieszyć w końcówce.

Absolutnie wspaniałe arcydzieło. Aczkolwiek wydanie pozostawia sporo do życzenia - miejscami kursywa nie pojawia się tam, gdzie jest niezbędna, lub się rozjeżdża, co utrudnia zrozumienie treści; pojawiają się literówki. Kwestia do przebolenia, przeczytać stanowczo było warto i na pewno będziemy wracać.

Absolutnie wspaniałe arcydzieło. Aczkolwiek wydanie pozostawia sporo do życzenia - miejscami kursywa nie pojawia się tam, gdzie jest niezbędna, lub się rozjeżdża, co utrudnia zrozumienie treści; pojawiają się literówki. Kwestia do przebolenia, przeczytać stanowczo było warto i na pewno będziemy wracać.

To nie jest książka dla każdego, ale dla mnie na pewno jest. Niewiele książek potrafi, tak jak "Późne lato", przenieść czytelnika do świata jednocześnie irracjonalnego i spójnego, świata przyszłości, ale przepełnionego elementami dawno minionych czasów. Książka pełna tęsknoty, samotności i nadziei. Często do niej wracam.

To nie jest książka dla każdego, ale dla mnie na pewno jest. Niewiele książek potrafi, tak jak "Późne lato", przenieść czytelnika do świata jednocześnie irracjonalnego i spójnego, świata przyszłości, ale przepełnionego elementami dawno minionych czasów. Książka pełna tęsknoty, samotności i nadziei. Często do niej wracam.

Czytając tą książkę uświadomiłem sobie jak powtarzalne są lektury bawiące się ideą post apokaliptycznego świata, które ostatnio miałem okazję poznać.
Zwykle obserwujemy punkt widzenia bohatera znacznie odległego od nas w czasie, który naszą rzeczywistość zna z niejasnych legend, albo w ogóle.
Pozostałości cywilizacji XX/XXI wieku są dla niego kompletnie niezrozumiałe i interpretowane na swój, czysto praktyczny, sposób, bez znajomości kontekstu.
Zabawa polega na tym, że bohater/bohaterowie odkrywają przeznaczanie pewnych artefaktów z naszych czasów. Fabuła jest pretekstowa a czytelnik kręci głową nad tym, jakże nisko upadła ludzkość/jakże zmienił się świat/jak strasznie szkoda naszego świata/jak to natura się nie poddała i ludzie przetrwali (niepotrzebne skreślić w zależności od nastawienia i nastroju).
Zwykle mamy przewagę nad bohaterem, ponieważ świat urządzony na zgliszczach naszego składa się ze znanych nam elementów, ale odpowiednio wykoślawionych. Zwykle lepiej od bohaterów rozumiemy co się dzieje i dlaczego.
Ta szczególna książka wyróżnia się bezkompromisowym potraktowaniem czytelnika - tutaj świat przedstawiony jest do tego stopnia zmodyfikowaną wersją naszego, że czytelnik nie ma szans się w nim odnaleźć, zaś bohater czuje się w nim świetnie. Wskazówki, które mają wskazać znaczenie tego, co poznajemy wraz z bohaterem, są bardzo nieliczne i raczej pod koniec książki.
Przypuszczam, że stad opinie o poetyckości - albo czytasz i usilnie starasz się zrozumieć co się dzieje, albo odpuszczasz sobie i czytasz jak wiersz - ładne frazy, które niekoniecznie trzeba zrozumieć.
Ja po zakończeniu lektory przekartkowałem całość od początku, kilka stron i akapitów przeczytałem ponownie, aby poukładać sobie o co właściwie chodziło.
Ciekawa lektura, mimo, że chwilami męcząca. A okładka to faktycznie porażka.

Czytając tą książkę uświadomiłem sobie jak powtarzalne są lektury bawiące się ideą post apokaliptycznego świata, które ostatnio miałem okazję poznać.
Zwykle obserwujemy punkt widzenia bohatera znacznie odległego od nas w czasie, który naszą rzeczywistość zna z niejasnych legend, albo w ogóle.
Pozostałości cywilizacji XX/XXI wieku są dla niego kompletnie niezrozumiałe i...

Nie znoszę fantasy. Tak ogólnie, jest parę wyjątków, czyli książki Ursuli K. LeGuin i Małe duże johna Crowleya, którą to książkę uwielbiam ponad wszystko. Późne lato tego samego autora czekało na półce na przeczytanie dobre kilkanaście lat, co jakiś czas wracałem, chciałem się wziąć, ale zawsze było coś innego. I wreszcie nastąpił ten moment.
I Małe duże to nie jest. Wiadomo, to nie fantasy, ale postapokalipsa, ale pisana podobnym językiem, więc nie chodzi tutaj o treść ale o nastrój, całokształt. I jest dobrze, ale niestety nie jest bardzo dobrze, czy rewelacyjnie.

Nie znoszę fantasy. Tak ogólnie, jest parę wyjątków, czyli książki Ursuli K. LeGuin i Małe duże johna Crowleya, którą to książkę uwielbiam ponad wszystko. Późne lato tego samego autora czekało na półce na przeczytanie dobre kilkanaście lat, co jakiś czas wracałem, chciałem się wziąć, ale zawsze było coś innego. I wreszcie nastąpił ten moment.
I Małe duże to nie jest....

Bełkot , niezrozumiałe wypowiedzi i przemyślenia postaci. Czytałem i zastanawiałem się czy ja jestem nierozgarnięty czy to autor pisze w takim stylu. Po jakichś 50 stronach pomyślałem,że ktoś chyba pisał pod wpływem... Z tej książki zrozumiałem może 10% treści.Niewiarygodne farmazony , tylko najtwardsi skończą tę książkę.

Bełkot , niezrozumiałe wypowiedzi i przemyślenia postaci. Czytałem i zastanawiałem się czy ja jestem nierozgarnięty czy to autor pisze w takim stylu. Po jakichś 50 stronach pomyślałem,że ktoś chyba pisał pod wpływem... Z tej książki zrozumiałem może 10% treści.Niewiarygodne farmazony , tylko najtwardsi skończą tę książkę.

Wspaniała, zapadająca w pamięć, metafizyczna przypowieść. Uczta wyobraźni. John Crowley stworzył dzieło sztuki, unikatową wizję postapo, jakże różną od literackiej mizerii Hugh Howeya.
Ciężko napisać o "Późnym lecie" coś konkretnego i nie popaść w banał. Jest to opowieść pełna ukrytych i jawnych znaczeń, alegorii i prostych prawd, podziałów dychotomicznych i podziałów nieskończonych, światłości-mroku, życia-śmierci, lata-zimy, niespełnionej miłości oraz poszukiwania tajemnic, sensu własnego istnienia, poszukiwaniu siebie. A jednak same banały popisałem. To może inaczej - na początku pojawia się cytat z Kafki, w którym zawiera się całe multum znaczeń "Późnego lata":

"Gdybyś słuchał przypowieści, sam zmieniłbyś się w przypowieść; to dobry sposób, by uniknąć wszelkich codziennych trosk.
Drugi rzekł: Gotów jestem iść o zakład, że i to zdanie jest przypowieścią.
Pierwszy odparł: Wygrałeś.
Drugi stwierdził: Niestety, jedynie w przypowieści.
Pierwszy na to: Nie, w rzeczywistości. W przypowieści poniosłeś klęskę."

Idealna lektura na schyłek lata, kiedy umysł człowieka zaczyna pokrywać mrok na atawistyczną myśl o zbliżającej się zimie.

PS Z uwagi na swoją oryginalną, działającą na wyobraźnię treść powieść Crowleya idealnie nadaje się do wydania w Uczcie Wyobraźni, sztandarowej serii wydawnictwa Mag.

Wspaniała, zapadająca w pamięć, metafizyczna przypowieść. Uczta wyobraźni. John Crowley stworzył dzieło sztuki, unikatową wizję postapo, jakże różną od literackiej mizerii Hugh Howeya.
Ciężko napisać o "Późnym lecie" coś konkretnego i nie popaść w banał. Jest to opowieść pełna ukrytych i jawnych znaczeń, alegorii i prostych prawd, podziałów dychotomicznych i podziałów...

Realizm magiczny w najlepszym wydaniu. Postapokaliptyczna fantastyka, do której czytelnik zupełnie nie przywykł. Książka bardzo ciepła, sentymentalna, zaskakująca, zabawna. Taka w sam raz na wczesnowrześniowe przed i popołudnie. Dla kogoś kto lubi tęsknić.

Realizm magiczny w najlepszym wydaniu. Postapokaliptyczna fantastyka, do której czytelnik zupełnie nie przywykł. Książka bardzo ciepła, sentymentalna, zaskakująca, zabawna. Taka w sam raz na wczesnowrześniowe przed i popołudnie. Dla kogoś kto lubi tęsknić.

Pochłonęło mnie, ale nie doszczętnie.

Pochłonęło mnie, ale nie doszczętnie.

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam