A.:

„Nie mają Ci kogo zabrać, jeśli nikogo nie masz.”

Chris Carter – usłyszałam o nim niedawno. A właściwie przeczytałam. Jego pierwsza książka była przez większość zachwalana… W końcu postanowiłam sięgnąć po nią i ja. A to, co dostałam… Przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Autor nie tylko zaspokoił moje czytelnicze żądze, ale wdarł się na sam szczyt mojej listy ulubieńców (gdzieś między Sebastina Fitzeka a Maxime’a Chattama). Bo to, co miałam okazję przeczytać, było niemalże perfekcyjne.

Oto mamy do czynienia z seryjnym mordercą, zwanym Krucyfiksem. Nie wiadomo, kim jest, w jaki sposób dobiera ofiary, starannie zaciera za sobą wszelkie ślady. Wiadomo tylko, że w Mieście Aniołów nikt jeszcze nie miał z czymś takim do czynienia. Każda jego zbrodnia jest przemyślana, każda prowadzi do niezwykłego finału… Robert Hunter i jego nowy partner mają ciężki orzech do zgryzienia. Czy im się uda? Czy dowiedzą się, kto stoi za serią brutalnych zagadkowych śmierci? Muszę przyznać, że zakończenie zaskakuje mnie naprawdę rzadko, ale tutaj… Zwaliło z nóg!

Książka zawiera wszystko, co powinien mieć w sobie świetny thriller. Trzyma w napięciu i intryguje już od pierwszych stron, ponieważ historia zaczyna się dość mocnym akcentem. Nie brakuje makabrycznych opisów morderstw, a w tej kwestii nasz psychopata ma naprawdę wyśmienite pomysły. Strzelanie w głowę, podrzynanie gardła, czy duszenie linką jest przestarzałe i niemodne. Czarny charakter przygotował dla swoich ofiar zupełnie inny rodzaj śmierci, która ma być karą i przysporzyć wiele cierpienia. Pan Carter pokazuje, jak obserwując mowę ciała można wysnuć odpowiednie wnioski dotyczące konkretnej osoby. To niezwykle ekscytujące i przydatne w codziennym życiu. Powieść zawiera mnóstwo niezbędnych informacji z dziedziny patologii sądowej, co nadaje książce autentyczności. Dodatkowo wszystkie postacie są szczegółowo opisane, bez pominięcia charakterystycznych cech czy też środowiska, z którego się wywodzi, a także sytuacji rodzinnej. Bardzo proste i klarowne przedstawienie sylwetek, oraz idealnie zbudowane, wciągające dialogi.

Początek książki – pierwsze skojarzenie: „Piła”… Ciąg dalszy – skojarzenie: „Siedem”… W wielu opiniach już czytałam o tych właśnie skojarzeniach. Bo to prawda – kto oglądał, ten od razu zauważy podobieństwo. Ale jeżeli ktoś sądzi, że to tylko tania kalka dwóch świetnych filmów, to jest w błędzie. Widać, że oba obrazy były jedynie inspiracją. A to, co zrobił z tym nasz autor… Ale to już zostawiam ocenie każdego Czytelnika.

Sięgając w poniedziałkowy poranek po debiutancką powieść Chrisa Cartera nie sądziłam, że tak bardzo mnie wciągnie. Nie sądziłam, że będę czytać z takim zainteresowaniem. Nie sądziłam, że skończę ją tego samego dnia… A jednak! Na taką książkę czekałam! A pan Carter ma nową fankę, która z pewnością sięgnie po kolejne tomy jakże zachęcającego cyklu.



--------------------------------------
D.:

Thrillery są tematem rzeką - wciąż się zmieniają i zawsze odkrywam w nich coś nowego. Ten uniwersalizm jest solidnym magnesem, który na dobre wciągnął mnie w świat zbrodni i psychopatów. Mimo, iż wielu złoczyńców już mam na koncie tak wobec Chrisa Cartera miałem bardzo wygórowane oczekiwania. Liczyłem na logiczną intrygę, masę krwi, kupę flaków i nieszablonowe postacie z głębszymi zasobami intelektualnymi od statystów z jasełek rozegranych w gimbazie. Patrząc na opinię i nie owijając w bawełnę, dostałem na tacy naprawdę soczysty kryminał podlany kazuistycznymi opisami, których nie powstydziłby się sam Maxime Chattam.

Głównym protagonistą jest Robert Hunter, nieco przerysowany genialny śledczy, który ma nosa do zbrodni jak Macierewicz do smoleńskich spisków. Ponadto ledwo doszedł do siebie po śledztwie, którego finał kosztował życie jego partnera - całe szczęście tylko zawodowego. Jego sielanka kończy się pewnego dnia w chatce, w której odkryto zwłoki młodej, obdartej ze skóry dziewczyny. Zbrodniarz albo oddał cześć dawnemu nemezis Huntera, albo morderca powrócił zza grobu.

Hitchcock byłby dumny z kunsztu Cartera. Pisarz od samego początku wrzuca nas w sam środek akcji i potem tylko podkręca dramaturgię Huntera goniącego za nieosiągalnym i wplata nieco treści, żeby podregulować imersję. Fabułą jest doskonale zrównoważona i nie narzekałem na przestoje. Każda postać ma znaczący wkład w fabułę i w sumie do charakteryzacji bohaterów też nie mam zarzutów, no... może nasz protagonista jest nieco przerysowanym jajogłowcem w policyjnym uniformie... ale, cóż do rytualnych zbrodni nie przydzielą miłośnika disco-polo z Koziej Wólki.

Podsumowując, moje pierwsze spotkanie z Davi... ehmmm Robertem Hunterem wychodzi na duży plus. Pióro ma składne, nie robi baboli ortograficznych - przynajmniej polski tłumacz, a fabuła - miłośnicy mocnych wrażeń i serii Piła (tak, jest tutaj mały ukłon w stronę filmu Jamesa Wana)będą zaspokojeni. Już sobie ostrze brzytwę na kontynuację.

A.:

„Nie mają Ci kogo zabrać, jeśli nikogo nie masz.”

Chris Carter – usłyszałam o nim niedawno. A właściwie przeczytałam. Jego pierwsza książka była przez większość zachwalana… W końcu postanowiłam sięgnąć po nią i ja. A to, co dostałam… Przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Autor nie tylko zaspokoił moje czytelnicze żądze, ale wdarł się na sam szczyt mojej listy...