Poprzednie części „Sagi” przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Czwarta część już mi się niezbyt podoba, a to dlatego, że autorka przesadziła, i to dość znacznie. Takie wyidealizowanie głównej bohaterki – wziąwszy pod uwagę, że jest to właściwie beletryzowana autobiografia – jest irytujące, nie na miejscu i wręcz nieprzyzwoite.

Kasia jest wspaniała we wszystkim, czego się dotknie. Naukę rozpoczęła 2 lata wcześniej i od najmłodszych lat uczy się doskonale, nawet gdy jest ciężko chora. Maturę zdaje jako 15–16- letnie dziecko. Jest najmłodszą studentką, ale wszelkie egzaminy zdaje najlepiej (oczywiście przed terminem) i natychmiast staje się ulubienicą wykładowców. Na maszynie pisze z profesjonalną biegłością. W sporcie same sukcesy, i to bez przygotowania, a pływa szybciej niż jej koledzy. Pięknie gra na pianinie, w dodatku nie jakieś tam brzdąkania, ale Chopina! Jest również doskonałą aktorką (znów bez przygotowania) i gra w teatrze. Śpiewać też umie tak pięknie, że komisja kwalifikacyjna do zespołu Mazowsze – przed którą stawiła się przypadkiem, jako osoba towarzysząca koleżance (a więc znów zupełnie bez przygotowania) – jest tak nią zachwycona, że przyjmuje ją natychmiast do zespołu, pominąwszy pozostałe etapy selekcji. Oczywiście natychmiast staje się pupilką dyrektorki zespołu Miry Zimińskiej i jedzie na najbardziej ekskluzywne tournée po świecie. Kurczę, nawet wypiek ciast zawsze jej się udaje lepiej niż mamie!
Oczywiście wszyscy zachwycają się jej urodą, gibkością i kruchością (ma oczywiście – jakże by inaczej – talię osy). Jest po prostu cudowna! Aż mdli.

Prawdopodobnie pierwowzór Kasi, czyli Basia, ma te wszystkie zalety i talenty, bo można znaleźć o niej różne informacje (Basia również maluje!), ale chyba po prostu chcąc dokarmić swoje ego, stworzyła postać zupełnie niewiarygodną – przesadziła.

Co do tła historycznego, opisu warunków życia, stosunków społecznych to raczej udało się autorce zachować realizm, choć na podstawie opowiadań moich rodziców (rówieśnicy Kasi) wydaje mi się, że też trochę przesłodziła.

Pewnie przeczytam dalsze części „Sagi”, bo będą o czasach, które już pamiętam, więc jestem ciekawa. Ale chyba już tylko z rozpędu.

Poprzednie części „Sagi” przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Czwarta część już mi się niezbyt podoba, a to dlatego, że autorka przesadziła, i to dość znacznie. Takie wyidealizowanie głównej bohaterki – wziąwszy pod uwagę, że jest to właściwie beletryzowana autobiografia – jest irytujące, nie na miejscu i wręcz nieprzyzwoite.

Kasia jest wspaniała we wszystkim, czego się...