Miałem nie oceniać tej książki. Dlaczego? Z jednej strony podobać się może styl autora (i sposób tłumaczenia), niektóre opisy rzeczy, ludzi, zwierząt stanowią długie, ale intrygujące części opowieści. Choć niekiedy chyba przeważa chęć jak najdłuższego preorowania i popisu kunsztem językowym. No ale po to makamy były z drugiej strony.
Same opowiastki są zestandaryzowanymi historyjkami - dłuższymi bądź krótszymi - z leitmotifem w postaci dwóch bohaterów topicznych. W żaden sposób to nie przeszkadza, ba: al-Iskandari od początku zyskuje przychylność odbiorcy.
Szukając jednak w "Opowieściach łotrzykowskich" rzeczywiście łotrzykowskich historii - tych nie jest aż tak dużo. Co przez to rozumiem? Opowieści podobne do tych, jak al-Iskandari z Isą Ibn Hiszamem musieli uciekać się do różnych forteli itp. Jeśli ktoś spodziewa się wartkiej akcji, to chyba jednak nie będzie w pełni zadowolony.
Ale przecież nie o to chodziło autorowi. Znaczy, o ciekawe opisy czy akcje też, ale przede wszystkim: o styl, o styl, o styl. Czytając te opisy, zarówno poetyckie, jak i prozatorskie (również ociekające poezją), aż chciałoby się znać arabski i czytać je w oryginale; oryginale rymowanym i na pewno bardziej rytmicznym niż najlepsze tłumaczenie.
Nie znam się na kulturze arabskiej z X stulecia. W ogóle, nie znam się na historii Arabów tego czasu. Książka jednak wciąga.

Miałem nie oceniać tej książki. Dlaczego? Z jednej strony podobać się może styl autora (i sposób tłumaczenia), niektóre opisy rzeczy, ludzi, zwierząt stanowią długie, ale intrygujące części opowieści. Choć niekiedy chyba przeważa chęć jak najdłuższego preorowania i popisu kunsztem językowym. No ale po to makamy były z drugiej strony.
Same opowiastki są zestandaryzowanymi...